Mijmeringen over de EU

De EU
wordt groter en nog meer geintegreerd. Wat we zien zijn de
stuiptrekkingen van een heersende klasse die de macht aan het verliezen
is. Een ancient regime in haar nadagen. Je ziet het ook bij bedrijven
die in een ten dode opgeschreven sector werken: die gaan fuseren. De
lamme helpt de blinde, en samen kunnen ze nog even overleven. Maar je
ziet het einde van de staat als ultieme machthebber gewoon aankomen, als je je ogen open hebt.

Internet was de doos van Pandora die het einde van de staat
aankondigde. Mensen werken nauwelijks meer plaatsgebonden, een IT-er kan
zijn werkzaamheden vanuit Hawaii even goed doen als vanuit Amsterdam.
De wereld wordt virtueel, terwijl overheden over een grondgebied gaan.
Ze beheersen nog wel de oude wereld, in de nieuwe wereld is er geen
plaats meer voor hen, zoals er geen plaats meer is voor Caligula's,
Lodewijk de zoveelstes of Napoleons. Zoals er ook geen plaats meer is
voor lantaarnopstekers, schillenboeren en turfstekers.

Vroeger
waren mensen letterlijk en figuurlijk gebonden aan de grond die ze
bewerkten, nu niet meer. Mensen zijn vrij, en de overheden hebben geen
antwoord, behalve keiharde repressie. Repressie die dankzij het Internet
niet meer goedgepraat kan worden in gelijkgeschakelde media.

We kunnen nu de volgende stap zetten naar een echt vrije wereld, zonder
boven-ons-gestelden, zonder nationale of internationale overheden. Of,
en die kant wil de politiek uit, we behouden het falende systeem. We
fuseren, voeren de dan noodzakelijke repressie nog verder op totdat, ten
lange leste, het systeem alsnog onder haar eigen gewicht zal bezwijken,
zoals de voormalige Sowjet-unie.

De eerste methode is wat de
libertarische partij voorstaat, alle andere partijen willen de huidige
weg vervolgen, al dan niet via een iets andere route. Een weg die
onvermijdelijk naar de afgrond leidt. En tot riante pensioenen voor de
overheidsfunctionarissen, zo lang het zal duren.

Wat kies jij?
Want dat is de grote vraag. Kies je voor de bekende weg, waarvan je kunt
weten dat hij naar de afgrond leidt? Kies je die partij die die weg zo
lang mogelijk uitstelt? Kies je die partij die met een omweg naar de
afgrond gaat? De partij die je nog wat spiegeltjes en kraaltjes geeft,
die het orkest nog even laat doorspelen terwijl de ijsberg al frontaal
is geraakt?

De jaren achter ons komen niet terug. We gaan
vooruit, maar waarheen? Willen we alles naar Brussel verplaatsen, in de
hoop dat men daar magische oplossingen bedenkt voor problemen die we
hier niet kunnen oplossen? Zou zo'n fusie werken? De vraag stellen is
hem beantwoorden. Maar de huidige leiders stellen die vraag niet. Ze
willen hem niet stellen. Men gaat door op een ingeslagen weg. Een weg
naar de afgrond, of wellicht een opmars naar de galg. Wie zal het
zeggen? Brussels' keizers lopen zonder kleren, maar met de hoogmoed van
Zonnekoningen. We weten wat daarmee gaat gebeuren, en meestentijds is
dat niet fraai.

De wereld is anders geworden dan dat hij ooit
was. Die wereld verdient dus ook andere oplossingen. Oplossingen die
niet te vinden zijn in de huidige systemen, omdat die systemen onderdeel
zijn van het probleem, en vaak zelfs de oorzaak.

Het wordt nu
tijd voor een draai van 180 graden. We moeten de andere kant op. Stoppen
met het kiezen van leiders richting afgrond, maar je eigen heft in
handen nemen, en kiezen voor jezelf, welke weg je ook wenst te gaan. Die
keuze is niet altijd makkelijk. Velen zullen je egoistisch noemen als
je de kudde verlaat. Anderen zullen je keuze niet begrijpen, we hebben
het toch goed? En weer een ander zal je aanvallen alsof je een zwart
schaap bent.

Ben jij in staat die keuze te maken? Durf je tegen
de stroom in te gaan, en te kiezen voor echte vrijheid? Voor
onafhankelijkheid? Voor de daarbij horende eigen verantwoordelijkheid?
Als je dat lef hebt, dan kies je voor de Libertarische Partij. De partij
die jouw problemen niet belooft op te lossen, maar jou vrij laat in het
vinden van je eigen weg. Welke weg dat ook mag zijn.