Meedogenloze klimaat-ambtenaar Jesse jaagt bedrijven en gescheiden moeders de stuipen op het lijf

In een klein dorp in het midden van het land staat een fraaie drie-onder-een-kap-woning in een jaren zeventig wijk. In het linker huis woont Jesse, getrouwd, drie kinderen. Jesse is naast zijn functie als beleidsambtenaar op het ministerie ook gemeenteraadslid. In het middelste huis woont Saskia, gescheiden, 2 kinderen en nauwelijks in staat de eindjes aan elkaar te knopen. In het rechter huis woont Hans, getrouwd, 2 kinderen en succesvol ondernemer.

In de gemeenteraad heeft Jesse weten te bedingen dat hij verantwoordelijk is voor het gemeentelijk ‘milieubeleid’. Geschrokken van alle verhalen van Al Gore heeft Jesse besloten zijn steentje te gaan bijdragen en er voor zorg te gaan dragen dat ook zijn gemeente haar steentje bijdraagt aan ‘het klimaat’. Een ambitieus plan voor ‘CO2-besparing’ wordt uitgerold. Bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen was dit nog geen onderwerp, maar haast is geboden! De gemeenteraad stemt in meerderheid in. Omliggende gemeentes, zeker de gemeente met een kolencentrale op haar grond, kijken schamper toe naar de ambitieuze Jesse. Jesse is er rotsvast van overtuigd dat ook de omliggende gemeentes in de toekomst zijn voorbeeld zullen gaan volgen.

Terug uit de gemeenteraad gaat hij als eerste naar buurman Hans, de succesvolle ondernemer. ‘Hans’, zegt Jesse, ‘jij stoot ongelofelijk veel CO2 uit met je dikke BMW, ik vind dat een enorm probleem.’ Hans, zich van geen kwaad bewust, kijkt Jesse wat verdwaasd aan. ‘En wat ga jij dan aan jouw probleem doen Jesse?’ ‘Nou’, zegt Jesse, ‘ik word dagelijks opgehaald door een dikke BMW, maar dat is dus niet mijn probleem, dat moeten ze maar bij het ministerie oplossen. Maar jouw BMW vervuilt wel degelijk! Als jij nu eens een Tesla koopt, dan regel ik de subsidie via de gemeente.’ Dat ziet Hans wel zitten! Nog maar 1/3 aan autokosten in zijn bedrijf, en Jesse gaat het voor hem regelen! Ook regelt Jesse nog even wat subsidie voor Hans’ zonnepanelen zodat zijn stroomkosten naar nul gaan. Die € 6.000,- heeft Hans allang bespaard op zijn auto, dus dat is zo geregeld!

Vervolgens gaat Jesse naar Saskia, de gescheiden bewoonster van de tussenwoning. ‘Saskia’, zegt Jesse, ‘jij stoot ongelofelijk veel CO2 uit met je oude diesel, ik vind dat een enorm probleem.’ Saskia, zich van geen kwaad bewust, kijkt Jesse wat verdwaasd aan. ‘En wat ga jij dan aan jouw probleem doen Jesse?’ ‘Nou’, zegt Jesse, ‘doe die diesel maar weg, kijk maar of je er nog wat geld voor krijgt, want vanaf volgende week mag je sowieso niet meer in dit dorp rijden met dat ding.’ Bij Saskia slaat de paniek toe. ‘En hoe kan ik mijn moeder dan nog in ons naastgelegen dorp verzorgen?’. Jesse trekt zijn schouders op. ‘Dat is niet mijn probleem Saskia, jij bent hier de grote vervuiler in de straat. En je moet trouwens ook zonnepanelen op je dak, Hans doet dat ook al. Ga anders maar eens met Hans praten, die heeft toch geld zat.’

Saskia belt vertwijfelt aan bij Hans. ‘Hans’, zegt ze met bibberende stem, ‘Jesse heeft mij net medegedeeld dat ik met mijn auto vanaf volgende week niet meer het dorp in mag, en ik moet van hem ook nog zonnepanelen op mijn dak leggen.’ ‘Ja’, zegt Hans, ‘ambitieuze jongen die Jesse hé, maar goed, hij heeft het voor mij allemaal goed geregeld dus ik ben er wel blij mee.’ ‘Maar hoe kom ik dan bij mijn moeder vanaf volgende week, en waar betaal ik die zonnepanelen van?’. Ze kijkt met vragende ogen naar Hans. Hans trekt zijn schouders op. ‘Je bent een schat van een mens Saskia, maar je denkt toch niet dat ik jouw auto of jouw zonnepanelen ga betalen? Ik werk me een slag in de rondte, dan had jij maar wat beter op je centen moeten letten in het verleden.’

De volgende dag ploft er een brief van de gemeente op de deurmat bij Hans. ‘Beste Hans’, staat er, ‘Jesse heeft in de gemeenteraad besloten dat jij de nieuwe auto en de zonnepanelen van Saskia moet gaan betalen. Saskia heeft geen keuze en het is onze gezamenlijke verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat ook Saskia CO2 gaat besparen.’ Hans ontploft terplekke en belt als eerste bij Saskia aan. ‘Saskia, ben jij nou helemaal belazerd? Heb je Jesse dit ingefluisterd?’ Saskia zegt van niets te weten, ze heeft Jesse niets ingefluisterd. ‘Laten we dan samen naar Jesse gaan’, zegt Saskia. Ze bellen aan bij Jesse en zijn moeder doet open. ‘Jesse is er niet, die is met zijn gezin op vakantie naar Zuid-Afrika’, zegt de moeder. ‘Maar wanneer komt hij dan terug?’, vraagt Saskia. ‘Nou’, zegt de moeder, ‘zoals je ziet staan de verhuisdozen hier al klaar. Jesse heeft een flinke promotie kunnen maken naar een ander ministerie, dus hij gaat met zijn gezin ergens anders wonen. Als ze terug komen moet hij flink aan de bak! De verhuizing, en daarna natuurlijk een enorme verantwoordelijkheid bij het nieuwe ministerie. De door de gemeente gesubsidieerde zonnepanelen mag de volgende bewoner maar fijn gaan betalen, dat gaat Jesse natuurlijk niet meer doen’.

Saskia en Hans staan met open monden naar het verhaal van Jesses moeder te luisteren. Als ze naar huis lopen zit er een brief onder de ruitenwisser van de diesel van Saskia. ‘Beste Saskia, omdat de gemeente heeft geconstateerd dat je nog altijd in je oude diesel rond rijdt en dit vanaf volgende week verboden is, biedt de gemeente € 1.000,- voor je auto. De gemeente zal dan zorgen voor de export naar een buurtgemeente waar nog wel met jouw oude diesel gereden mag worden. Hopelijk is dit een eerste aanzet voor de aanschaf van je zonnepanelen. Groeten, Jesse.’ Saskia's wereld stort in, straks geen auto meer om haar moeder te verzorgen, geen geld voor zonnepanelen en voor een andere auto, en Hans is ook niet van plan ze te gaan betalen. Door de gemeente wordt ze wel gedwongen de ambitieuze plannen van Jesse uit te voeren.

‘Weet je wat’, zegt Hans, ‘laten we samen naar de gemeente gaan.’ Bij de gemeente krijgen ze te maken met een woordvoerder. ‘Jesse is er niet, maar we staan uiteraard wel volledig achter zijn plannen. De hele gemeenteraad rijdt inmiddels met Tesla’s, dat zijn echt prima auto’s! Ook hebben we nu allemaal zonnepanelen, geen stroomkosten meer, prima geregeld toch?’ Hans, als zakenman toch niet op zijn mondje gevallen stamelt nog uit: ‘en de buurtgemeenten dan, die doen helemaal niet mee! Alsof wij met dit kleine dorp het klimaat kunnen veranderen?’ De gemeentewoordvoerder is onverbiddelijk: ‘wij geven hier het goede voorbeeld met onze gemeente, de rest gaat echt wel volgen. We doen het voor onze kinderen, onze toekomst.’

Hans en Saskia gaan verbouwereerd naar huis. Saskia nodigt Hans nog uit voor een kopje koffie. De lokale krant ploft op de deurmat. Met grote chocoladeletters staat op de voorpagina ‘Buurtgemeente bouwt alwéér een kolencentrale erbij. In verband met de geweldig lopende economie heeft de buurtgemeente besloten een tweede kolencentrale erbij te gaan bouwen. Gemeenteraadslid Jesse is gevraagd om commentaar en liet via zijn woordvoerder weten niet verantwoordelijk te zijn voor de buurtgemeenten. Wij voeren ons eigen beleid en dat is goed voor onze gemeente, aldus Jesse.’

De volgende dag staan er drie ‘te koop’-borden in het ooit zo gezellige straatje…