Marcel Crok: 'Kyoto-beleid zal altijd falen'
Medio december publiceerde wetenschapsjournalist Marcel Crok een opiniestuk in NRC HB, getiteld: 'Kyoto-beleid zal altijd falen'.
Dat was bijzonder want evenals de Volkskrant en Trouw, publiceert NRC HB gewoonlijk alleen maar artikelen die positief zijn over klimaatbeleid, waarvan het Kyoto-verdrag een van de belangrijkste pijlers vormt. Daarmee fungeren de kwaliteitskranten als onbezoldigde apostelen van het broeikasevangelie en creëren ze een publiek opinieklimaat waarin de burgers serviel de portemonnee trekken voor talloze volstrekt nutteloze maatregelen. Wat daarbij altijd hardnekkig wordt genegeerd is dat zowel aanhangers van de menselijke broeikashypothese (AGW: Anthropogenic Global Warming) als klimaatsceptici het er met elkaar over eens zijn dat dat beleid geen enkele meetbaar effect zal sorteren. De AGWers, die tot voor kort over het monopolie inzake de verstrekking van klimaatinformatie beschikten, hielden daarover hun mond altijd stijf dicht. Resultaat? Dit feit is slechts bij weinigen bekend. Het zou mij bijvoorbeeld verbazen als onze politici, zowel de voor klimaat verantwoordelijke staatssecretaris Atsma als onze volksvertegenwoordigers hiervan op de hoogte zijn. Van wie zouden ze dat ook hebben moeten horen? Ondertussen verdwijnen er vele miljarden in bodemloze putten.
Marcel Crok had met zijn recente boek, 'De staat van het klimaat. Een koele blik op een verhit debat' (verplichte lectuur voor klimatofielen van alle gezindten), kennelijk zo veel krediet verdient bij zijn minder wetenschappelijke collega's, dat hem de kans werd geboden om zijn opvattingen in NRC HB te ventileren.
Zoals mijn trouwe lezers weten, heb ik reeds vele jaren geleden voorspeld dat de uitbreiding van het Kyoto-verdrag, waarbij alle landen ter wereld bindende verplichtingen op zich zouden nemen om hun CO2-uitstoot te beperken, er nooit zal komen. Mijn belangrijkste argument was dat de ontwikkelingslanden, waaronder China en India, dit als een nieuwe vorm van (klimaat-) kolonialisme beschouwen. Immers, als deze landen restricties ten aanzien van de CO2-uitstoot aanvaarden, die aan een internationaal controleregiem zijn onderworpen, impliceert dat een verlies aan souvereiniteit om een zelfstandig energiebeleid te voeren. En dat is voor hen onaanvaardbaar evenals trouwens voor andere, meer ontwikkelde landen, zoals de VS en Rusland.
Marcel Crok voert wat andere argumenten aan waarmee ik het overigens grotendeels eens ben.
Marcel Crok:
Het is geen wonder dat conferenties over het klimaat niet werken. Men is te ambitieus en de schade van CO2 valt best mee. Adaptatie is de enige oplossing ...
De onderhandelaars moeten inzien dat het falen van het ingezette klimaatbeleid niet te wijten is aan een gebrek aan goede wil, maar aan het voorgestelde beleid. Alle inspanningen richten zich op het vaststellen van eerlijke doelstellingen voor emissiereducties voor verschillende landen. Zolang de onderhandelingen duren, hoeft er concreet niets te gebeuren. Dat kan nog eindeloos doorgaan. De uitstoot van CO2 neemt verder toe. China stoot inmiddels meer uit dan de Verenigde Staten. Jaarlijks groeit de Chinese CO2-uitstoot met ongeveer de totale uitstoot van Duitsland of Groot-Brittannië. Stel dat Duitsland in over tien jaar 20 procent reductie weet te bewerkstelligen, dan is er in China weer tien keer de uitstoot van Duitsland bijgekomen. De vraag naar energie zal mondiaal alleen maar toenemen. Op dit moment betekent dat onvermijdelijk dat ook de CO2-uitstoot zal stijgen.Wie de doelstellingen van landen als Japan, de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en Australië naar concrete maatregelen vertaalt, ziet in één oogopslag dat ze onhaalbaar zijn. De VS zouden, om de doelstellingen te halen in 2026, ten minste 190 nieuwe kerncentrales in gebruik moeten nemen, ter vervanging van kolencentrales. Dat is totaal onrealistisch. Bij een toename van de energievraag met 0,5 procent per jaar hebben de VS al zon 340 nieuwe kerncentrales nodig.Het is een hardnekkige mythe dat we de technologie in handen hebben om CO2 te reduceren. Niemand weet hoe economieën op de korte termijn minder afhankelijk kunnen worden van fossiele brandstoffen. Een energierevolutie is nodig omdat te veranderen. In plaats van over ambitieuze, maar onhaalbare reductiedoelstellingen te onderhandelen, moeten landen deze revolutie boven aan de agenda plaatsen. Een internationaal fonds is prima, maar dit geld moet grotendeels gaan naar onderzoek en de ontwikkeling van koolstofarme brandstoffen.
Adaptatie is het enige pragmatische antwoord op klimaatverandering. Het effect van onze CO2-uitstoot op schade door natuurgeweld is nog niet aangetoond en zal waarschijnlijk de komende decennia ook niet aan te tonen zijn. De schade door natuurgeweld neemt toe, doordat steeds meer mensen in kwetsbare gebieden wonen. Die kwetsbaarheid kun je gerichter verkleinen met lokale maatregelen als het tegengaan van bodemerosie, beter riviermanagement en huizenplanning dan met een mondiale reductie van CO2.
Lees verder hier.
Dit artikel gaf aanleiding tot een interessante en serieuze discussie op de website van 'De staat van het klimaat'. Zie hier.
Vooral de bijdragen van Theo Wolters, die ook aan Climategate.nl is verbonden, vond ik zeer de moeite waard. Aanbevolen leesvoer dus.
