Cliteur legt het nog één keer uit
Paul Cliteur heeft met zijn nieuwste boek Het Monotheïstisch Dilemma menig (met name religieus) publicist de gordijnen ingejaagd. De centrale these van dat boek is dat alle drie de monotheïstische godsdiensten handvatten voor terrorisme bevatten. De zo op hun tenen getrapte publicisten verwijten Cliteur met name dat hij het joden- en christendom op één hoop veegt met de islam. In naam van die laatste religie worden heden ten dage toch veel meer terroristische aanslagen gepleegd dan in naam van het joden- en christendom? Hoe kan Cliteur dat in godsnaam (pun intended) negeren?
Ik kan mij goed voorstellen dat Cliteur doodmoe is geworden van dit soort reacties op zijn boek? Of wacht, hebben al deze publicisten zijn boek wel gelezen? Vaak wordt namelijk in reacties op Cliteur enkel verwezen naar een interview met hem dat midden december in de Volskrant verscheen. Hoe dan ook, Cliteur heeft zijn critici van repliek gediend. Kerncitaat:
[Ik zeg niet] (ik herhaal het nog maar eens, met de moed der wanhoop) dat in de monotheïstische godsdiensten geen aansporingen tot naastenliefde zijn te vinden. Ik zeg ook niet dat alle aanhangers of zelfs maar de meeste aanhangers van de monotheïstische godsdiensten tot geweld neigen. Verder zeg ik niet dat de drie monotheïstische godsdiensten precies hetzelfde zijn.
Wat ik wel zeg, is dat een overeenkomst tussen de drie monotheïstische godsdiensten kan worden geconstateerd, namelijk dat in alle drie een kleine maar niet te veronachtzamen minderheid te identificeren valt die een radicale logica volgt die tot geweld leidt.
Hoe zit het dan met het feit dat er vandaag de dag veel meer terroristische aanslagen worden gepleegd in naam van de islam dan in naam het joden- en christendom? Dat kan Cliteur toch moeilijk ontkennen? Cliteur:
Daarvoor zijn verklaringen te geven, die ik ook behandel in mijn boek, maar naar mijn idee hebben die verklaringen niet te maken met het feit dat één heilig boek volstaat met aansporingen die als license to kill kunnen worden gelezen en dat andere heilige boeken alleen maar mooie kerstverhalen bevatten.
Dan kunnen al die voorvechters van religie wel heel hard roepen dat Cliteur de empirie negeert, maar daar gaat het Cliteur dus helemaal niet om. Hij wil enkel bekijken of de terroristen die zich voor hun daden beroepen op het voor hen heilige geschrift een punt hebben. En daar lijkt het dus wel op volgens Cliteur. Hem parafraserende komt het erop neer dat hetgeen dat religieuze terroristen gemeen hebben is dat zij geen boodschap hebben aan (historische) interpretaties die de scherpe kantjes van een religie afinterpreteren.
Rest mij nog het volgende: lees niet enkel het interview, lees (ook) het boek.
