Maakt laagfrequent geluid windturbines mensen ziek?

Uitbreiding windparken op land in Denemarken in gevaar als gevolg van 'windturbinesyndroom'.

Laagfrequent geluid van windturbines vormt een probleem waaraan de vaste Kamercommissie I & M een jaar geleden aandacht heeft geschonken. Staatssecretaris Mansveld heeft toen een onderzoek laten verrichten, waaruit werd geconcludeerd:

…. dat de huidige norm voor geluidhinder van windturbines en het bijbehorende reken- en meetvoorschrift voldoen en geen wijzigingen behoeven.

Toch lijkt de kous hiermee niet af.

Inmiddels is er in vele landen meer ervaring opgedaan met de effecten van grote windturbines. Deze wijzen er op dat deze ernstige gezondheidsproblemen kunnen veroorzaken, waarschijnlijk als gevolg van de effecten van laagfrequent geluid. Hierbij kan onder meer worden gedacht aan te hoge bloeddruk, duizeligheid, neusbloedingen, oorsuizingen, hoofdpijn, hartproblemen, slapeloosheid, vermoeidheid, misselijkheid en overgeven, depressie en neigingen tot zelfdoding. Het hoeft geen betoog dat zulks in vele gevallen tot arbeidsongeschiktheid heeft geleid. Vaak werden bewoners de facto uit hun huis gejaagd, waarbij hun woning onverkoopbaar achterbleef.

In landen als Denemarken, Duitsland, Australië en Canada zwelt het protest van de bevolking aan tegen de plaatsing van reusachtige windturbines. Hierbij enige impressies.

Onder de titel, 'Macht der Infraschall von Windkraftanlagen krank?', berichtte redacteur economie Daniel Wetzel in een bijzonder lang, doch zeer informatie artikel in 'Die Welt':

Aus Angst vor Gesundheitsschäden durch Infraschall werden in Dänemark kaum noch Windenergie-Anlagen gebaut. Eine staatliche Untersuchung läuft. Deutsche Behörden spielen das Problem noch herunter.

Wie nahe dürfen Windkraftanlagen an bewohnte Ortschaften heranrücken? Berichte über gesundheitsschädliche Schallemissionen von Windkraftanlagen haben in Dänemark schon zu einer dramatischen Verlangsamung des Ausbautempos geführt.

Wetzel beschrijft voorts het effect van windturbines op nertsen op een boerderij in Denemarken, die daarvan zo overstuur raakten dat zij onderling begonnen te vechten met vele dodelijke slachtoffers als gevolg. Ook het aantal miskramen en mismaakt geboren nertswelpjes steeg dramatisch. Als dit het effect op dieren is, wat zal het effect op mensen dan wel niet zijn? Toen dit in Denemarken algemeen bekend werd, werden vele plannen voor nieuwe windparken opgeschort en werd nieuw onderzoek gestart, opgedragen aan het onderzoekscentrum van het Deense Kanker Genootschap.

Dit land met zijn 5,6 miljoen inwoners telt ondertussen meer dan 200 actiegroepen tegen windturbines. En dat komt niet alleen door het feit dat Denemarken de hoogste elektriciteitsprijzen in Europa kent. Maar de overheid doet tot dusver weinig tot niets met de klachten van de bevolking. Daarvoor is het economisch belang van de Deense windindustrie, die goed is voor 4% van de Deense export, te groot.

Ook in Duitsland wordt erkend dat meer onderzoek naar de schadelijke gezondheidseffecten van laagfrequent geluid van windturbines noodzakelijk is. Mochten de klachten gegrond zijn, dan rijzen prangende vragen.

Wetzel:

Reicht es aus, Mindestabstände zur Wohnbebauung festzulegen? Wenn ja, wie groß müssen diese sein? Viele aus der Branche der erneuerbaren Energien haben zur Rechtfertigung einer schnellen Energiewende stets auf die Gesundheitsrisiken von Kohlestrom und Atommeilern verwiesen. Jetzt müssen sie selbst mit dem Verdacht umgehen, für Gesundheitsgefahren verantwortlich zu sein. ...

Die Landesregierung Bayerns hat bereits als Mindestabstand zur Wohnbebauung das Zehnfache der Windradhöhe durchgesetzt. Bei Windrädern von oft 200 Meter Höhe darf also in Umkreis von 2000 Metern kein Wohnhaus stehen. Diese Vorgabe beruht nicht auf irgendwelchen medizinischen oder wissenschaftlichen Erkenntnissen: Der Mindestabstand wurde von der bayerischen Landesregierung offenbar aus politischen Gründen frei gewählt. Kritiker dieser "10-H-Regelung" sehen bei dieser Auflage nun allerdings keine Chance mehr, noch eine nennenswerte Zahl von Windkraftanlagen im Land unterzubringen.

Das Umweltbundesamt (UBA) warnt andere Bundesländer deshalb davor, dem Beispiel Bayerns zu folgen. Wenn sich in ganz Deutschland ein pauschaler Abstand von zwei Kilometern zur Wohnbebauung durchsetzte, wäre nur noch Platz für Windturbinen mit einer Gesamtleistung von 36 Gigawatt. Da bereits genau diese Größenordnung installiert ist, müsste der Neubau von Windturbinen sofort gestoppt werden. Die Energiewende wäre am Ende. ...

Die Windkraftbranche argumentiert also auf wackeligem Fundament, wenn sie im Streit mit Anwohnern stets betont, sie halte doch alle bestehenden Grenzwerte ein: Denn die Grenzwerte selbst und die Methoden ihrer Messung werden inzwischen von regierungsamtlichen Gutachtern infrage gestellt, in Dänemark ebenso wie in Deutschland.

Lees verder hier.

Ook recent Australisch onderzoek heeft bevestiging opgeleverd van negatieve gezondheidseffecten voor de mens als gevolg van laagfrequent geluid, veroorzaakt door windturbines. Citaat:

Windfarm Study: Beginning of the End for the Industry?

Australian company Pacific Hydro, which bills itself as a “global clean energy solutions provider,” commissioned a study by acoustician Steven Cooper on the health effects of wind turbines, thinking that it would find nothing wrong. As part of the study, residents living between 650 m and 1.6 km of the wind turbines were asked to diarize what they were experiencing, including headaches, pressure in the head, ears or chest, ringing in the ears, heart racing or a sensation of heaviness. Their observations were separated into noise, vibration and sensation using a one to five severity scale.

This was the first time that sensation, rather than audible noise, had been used as an indicator. The report found offending sound pressure was present at four distinct phases of turbine operation: starting, maximum power and changing load by more than 20% either up or down.

The wind industry went into damage control mode, claiming that “hundreds of thousands of people live comfortably in close vicinity of windfarms” and that the study hadn’t been peer reviewed. Two of America’s top noise and vibration experts have endorsed the sophistication and rigour of the study.

Lees verder hier.

Ook in Canada zijn veel mensen slachtoffer van windturbines. In een recente documentaire wordt aandacht geschonken aan een aantal zeer schrijnende gevallen.

Ik citeer:

Down Wind Documentary－Now Available for Free.

This is a 1–½ hour documentary examining Ontario’s rush into wind farm development that turned into a nightmare for rural residents forced to live among the 50–storey turbines. It includes searing, personal stories of people experiencing mysterious health problems, insomnia, depression, even thoughts of suicide; their lives turned upside down by the constant noise and vibrations giving off by the turbines. The documentary also reveals the staggering economic costs of these wind farms to taxpayers with huge subsidies going to big wind corporations. And how inside connections have made some government cronies wealthy, while rural communities suffer.

The first 18 minutes focuses on rural residents living next to the turbines, then turns to the politics behind the Green Energy Act that took away local planning powers, prompting 80 municipalities to declare themselves “unwilling hosts” to turbines.. Economist Ross McKitrick points out that the turbines run on subsidies, not wind, replacing power that costs 3–5¢/kWh to generate with power costing 13.5¢/kWh. Wind power is costing the province $4 billion/year.

At 35 minutes the program turns to the economic effects of wind power on the province, which is creating energy poverty as hydro facilities sit idle. At 43 minutes the program returns to the effects on residents, introducing two experts on the health effects of wind turbines. The last half hour examines the cosy relationships among the Ontario Liberal Party, wind power companies and associations, and the bureaucracy administering the program.

Zie hier.

Het is een indrukwekkende en soms emotioneel aangrijpende documentaire, die ook in Nederland gemaakt had kunnen worden, ware het niet dat deze in strijd is met het politiek correcte groene denken dat in Hilversum domineert.

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen zie hier.