Lekker achter de dijken

Soundbites en one-liners doen het nog steeds goed in het politieke discours. Een oeroude mantra als ‘De sterkste schouders .’ is nog lang niet over zijn uiterste houdbaarheidsdatum heen. Meer recente vondsten als ‘Het wegzetten van groepen .’ en – aan de andere kant van het politieke spectrum - ‘Linkse hobby’s’ zijn ook erg in zwang. Maar niets haalt het bij ‘Achter de dijken .’.

De speeltjes van onze elite, te weten de Europese integratie, de multiculturele samenleving en de ontwikkelingshulp, waren decennialang onaantastbaar en zozeer algemeen geaccepteerd dat zelfs de koningin, die toch altijd een beetje moet uitkijken dat ze niet in de controversiële hoek terechtkomt, er naar hartelust propaganda voor mocht maken. Maar de tijden zijn veranderd en het volk begint te morren. Het zou zich uit angst voor de boze buitenwereld terugtrekken ‘achter de dijken’. Wie vraagtekens plaats bij de genoemde speeltjes heeft het allemaal niet begrepen, vertoont irrationeel vluchtgedrag of is misschien wel niet helemaal goed snik. Hoewel?

Ontwikkelingshulp lijkt toch vooral een typisch Nederlandse hobby. In de rest van Europa – Scandinavische landen uitgezonderd - liep men daar nooit zo warm voor. En hier te lande wordt het imago van deze hulp – tegenwoordig ‘samenwerking’ geheten - er niet beter op. Twijfels over de effectiviteit zijn inmiddels wijd verbreid en dat de bobo’s van de hulpindustrie megasalarissen opstrijken en ondertussen belastinggeld doorschuiven naar dubieuze linkse clubjes helpt natuurlijk ook niet echt.

Het multiculturele ideaal heeft ook zijn beste tijd gehad, al kan het in links Nederland, met inbegrip van de ChristenUnie en delen van het CDA, nog steeds op veel sympathie rekenen. Maar dat het zo langzamerhand tijd wordt om ernst te maken met beperking van de immigratie is zelfs bij de PvdA niet langer taboe. Eberhard van der Laan had als minister al snel door dat voor het beheersbaar maken van de multiculturele problematiek, beperking van de immigratie nodig is. Anders blijft het ‘dweilen met de kraan open’. Het nieuwe kabinet heeft dit ook goed begrepen, maar loopt tegen een muur van Europese belemmeringen op. Het wachten is nu op het electoraat in andere Europese landen, dat zijn leiders moet dwingen het Europese immigratieroer om te gooien. Cruciaal is de ontwikkeling in Duitsland, waar sinds de affaire Sarrazin het 3I-debat op gang is gekomen.

De Europese integratie, tenslotte, staat er bij Henk en Ingrid allang niet meer zo best op. De gemeenschappelijke markt kan nog steeds op algemene instemming rekenen, maar de voortgaande machtsconcentratie in Brussel ontmoet steeds meer argwaan, zo niet afkeer. Dat bleek wel uit dat vermaledijde referendum. Jan Peter lapte de uitslag daarvan aan zijn laars en kwam daar nog mee weg ook. Maar onderhuids bleef het knagen, en de situatie wordt er niet beter op nu Jan Kees ons belastinggeld met tientallen miljarden tegelijk in de bodemloze put van de financiële schurkenstaten staat te pompen. Met een stralende lach op het gelaat verzekert hij ons dat het ‘maar’ garanties zijn en voorzover het geld toch wordt uitgeleend verdienen wij er dankzij de vette rente ook nog eens lekker op. Voorlopig maakt de EU, in zijn streven de euro te redden, een vlucht naar voren in de richting van een politieke unie naar Belgisch model: Noord betaalt voor Zuid, jaar in jaar uit. Alles zal afhangen van de vraag hoe lang de Duitse belastingbetaler bereid blijft zijn leiders in dit streven te volgen. Dat in Duitsland nauwelijks nog draagvlak van de euro bestaat, zoals we gisteren konden lezen, is in dit verband veelzeggend.

Kortom, er kunnen legitieme redenen zijn om de oude paradigma’s in twijfel te trekken en zelfs af te serveren. En dat is heel wat anders dan je afsluiten voor de boze buitenwereld. Bovendien horen we in andere landen soortgelijke kritische geluiden. Dat hele dijkenverhaal is dus eigenlijk gewoon onzin.