Krasse tekst

Ik bevind mij op het toilet van een niet nader te noemen etablissement in Amsterdam. Ik heb mijn tijd hard nodig en tuur een beetje om mij heen op zoek naar afleiding. De hele cabine staat volgeschreven met ‘I-was-here’s’. Ik denk na over geheime boodschappen die je via dit medium naar elkaar kunt sturen en vraag me af waarom ik dat nog nooit gedaan heb...? Zelfs vroeger niet, toen ik nog jong en onbezonnen was. Ik was toch meer het type dat zijn behoefte zo snel mogelijk deed zodat ik geen enkele seconde van de feestvreugde hoefde te missen. Maar ja, ik zit hier nu toch... Te wachten. Zal ik? Ik graai in mijn tas op zoek naar een pen... Dan maar met een sleutel. Ik peins en kras. Dat blijkt nog niet zo makkelijk als het lijkt. De verf van de wc deur laat zich maar moeilijk wegkrassen. Perfectionistisch als ik ben, wil ik ook nog dat het er mooi uitziet. Niet van die harkenletters.

Ruim een uur later kom ik bezweet en content het café weer binnengelopen en zie mijn 15 verjaardagsgasten me bezorgd aankijken.

(Deze column is terug te lezen op een wc-deur van een gezellig café midden in Amsterdam.)