Klimaatveranderingen: fabels en feiten
Susan Solomon, voormalig covoorzitter WG I IPCC
Niet alleen klimaatsceptici zijn druk bezig met het slopen van de menselijke broeikashypothese (AGW: Anthropogenic Global Warming), ook IPCC-coryfeeën als Susan Solomon, een van de covoorzitters van werkgroep I van het VN-Klimaatpanel (IPCC), doen hun duit in het zakje. Dat pleit voor hen als wetenschappers.
In eerdere discussies op dit blog heb ik de stelling verdedigd dat er toenemende erkenning is van de onzekerheden die er bestaan ten aanzien van AGW, zoals bleek uit de rapporten van de Britse Royal Society en de Franse 'Académie des Sciences'.
Mijn trouwe (en gewaardeerde) opponenten zagen dat toch anders. Zij zagen daarin grosso modo een bevestiging van het IPCC-standpunt. Mijn advies aan hen was om die rapporten dan toch nog eens wat nauwkeuriger te lezen.
Maar inmiddels schrijdt de wetenschap voort en komen klimatologen voor steeds weer nieuwe verrassingen te staan, waardoor tot dusver algemeen aanvaarde inzichten dienen te worden bijgesteld.
De meeste klimaatblogs hebben een beperkte wetenschappelijke diepgang. Dat geldt ook voor dit blog, met uitzondering van die keren dat ik een platform biedt aan wetenschappers als Kees de Jager, Arthur Rörsch, Noor van Andel, Dick Thoenes en Frans Sluijter. Opvallend is dat het aantal reacties in het algemeen significant afneemt als ik dat doe. Wellicht moet hieraan de conclusie worden verbonden dat respondenten zich meer thuis voelen in discussies over andere aspecten van het klimaatthema dan de zuiver natuurwetenschappelijke. Dat is niet bedoeld als kritiek, maar als de constatering van een feit. Die aspecten zijn overigens ook belangrijk. Daarover dient derhalve eveneens discussie plaats te vinden.
Het klimaatblog van Rob de Vos, 'Klimaatverandering: fabels en feiten', heeft daarentegen wèl wetenschappelijke diepgang. In zijn voorlaatste 'posting' schenkt hij aandacht aan nieuwe onzekerheden wat betreft het gedrag van waterdamp veruit het belangrijkste broeikasgas aan de hand van publicaties van Paltridge et al en Solomon et al.
Paltridge et al analyseerden metingen van luchtvochtigheid op grotere hoogten. Die bleken niet te kloppen met die van de klimaatmodellen.
Rob de Vos:
Deze negatieve trend in midden en boventroposfeer is volledig in strijd met de gangbare opvatting dat de relatieve luchtvochtigheid in de troposfeer op alle hoogten gelijk blijft bij een toenemende temperatuur aan het aardoppervlak. Op basis van deze laatste aanname voorspellen klimaatmodellen alle een sterk positieve terugkoppeling van waterdamp. De klimaatmodellen die het IPCC in haar laatste rapport consulteerde voorspellen een toename van de globale temperatuur van 2 tot 6,5 graden. Dat is zeer ruim boven de 1,1 graden opwarming bij een verdubbeling van het CO2-gehalte, zoals met klassieke fysische wetten berekend is.
Solomon et al kwamen tot overeenkomstige conclusies.
Rob de Vos:
Waarnemingen van satellieten en ballonnen laten zien dat de waterdamp in de onderste deel van de stratosfeer niet constant is, maar gestegen is in de jaren 80 en 90 en gedaald na 2000. De auteurs van het artikel tonen aan dat deze veranderingen zich juist in een smalle strook van ongeveer 2 km dik onderin de stratosfeer plaatsvinden, waar het waterdampgehalte de grootste effecten op het klimaat heeft. De daling van 10 procent waterdamp zon 15 km boven het aardoppervlak sinds 2000 heeft grote invloed op de opwarming van de aarde, zeggen onderzoekers in het tijdschrift Science van 28 januari 2010.
Rob de Vos ziet hierin overeenkomsten met de theorie van de Ferenc Miskolczi.
Rob de Vos:
Wat dat laatste betreft kan men een interessante link zien met de theorie die de Hongaar Ferenc Miskolczi vorig jaar publiceerde. Miskolczi stelt dat de doorzichtigheid van de atmosfeer voor langgolvige (infrarood) straling zich aanpast aan de toename van de broeikasgassen. Algemeen wordt aangenomen dat de doorzichtigheid van de atmosfeer afneemt bij toename van CO2. Miskolczi stelt dat er terugkoppelingsmechanismen in de atmosfeer zijn waardoor de doorzichtigheid voor infrarode straling gelijk blijft, en daardoor ook de temperatuur op aarde. Deze terugkoppeling bestaat hierin, dat de atmosfeer juist zoveel waterdamp bevat dat de maximale hoeveelheid warmte (infraroodstraling) vanuit de atmosfeer afgegeven wordt aan de ruimte. Die waterdamp en lage wolken absorberen de infraroodstraling vanaf de aarde en reguleren zo de uitstraling van warmte vanuit de atmosfeer naar de ruimte.
In Nederland loopt hierover een discussie tussen mensen van het KNMI en klimaatsceptici.
Kortom: 'The science is not settled.'
PS,
In zijn laatste 'posting' heeft Rob de Vos overigens de temperatuurtrend over de afgelopen tien jaar berekend ... helemaal vlak! Geen enkel klimaatmodel heeft dat 'voorspeld' (beter: 'geprojecteerd').
Lees ook