Kersverse ouders een jaar lang babyverlof?

In Nederland is een schier oneindige voorraad opvoedkundologische pedagogische kinderspecialisten. Over het algemeen is dat niet zo erg: het opvoeden van kinderen is moeilijker dan je denkt en de aanpak die je kiest kan grote gevolgen hebben voor de normen en waarden die het kind zich eigen maakt. Ruimbaan dus voor vaders en moeders: zij hebben een respectabele taak en verdienen eerbied. Maar helaas is niet iedere suggestie in die richting behulpzaam. Neem nu dit plan, wat vandaag in De Volkskrant gepubliceerd werd:

Allereerst wil ik opmerken dat De Weerth een goed punt heeft met het vermelden van tekortkomingen van crèches. Alhoewel het lang niet zo vaak zo bar en boos is als de Nijmeegse academica het doet blijken, is meer contact tussen ouder en kind natuurlijk een goed idee. Dat ze hiervoor een lans breekt, is prima.

Maar daarna gaat ze helaas de mist in.

Kijk: natuurlijk is het heel goed als het jonge kind in z'n eerste levensjaar vrijwel non-stop één van z'n ouders in de buurt heeft. Maar de crux is: dat is een regeling die de ouders zelf moeten treffen. Jazeker: een opoffering die ze zelf moeten maken, waardoor het offer trouwens ook alleen maar meer bewonderingswaardig wordt. Een jaar lang gratuit thuiszetten terwijl je gewoon doorbetaald wordt is immers een koud kunstje. Dat kan iedereen. Maar wanneer je er iets voor moet opgeven, wordt het een echte bijzondere daad.

Kortom: het kan echt niet om al die verloren arbeidsjaren op kosten van de overheid (dus ook alle burgers, ook degenen die geen kinderen hebben of ze zelfs niet kunnen krijgen), of op die van bedrijven, te verhalen. Kinderen hun eerste jaar in de constante nabijheid van een ouder te laten bivakkeren? Top! Maar moet dat op kosten van de maatschappij of bedrijven? Nee, toch zeker?