Journalist, slachtoffer van kopschoppers, beschuldigd van racisme om benoemen kenmerken daders

Noordaa ziet dus twee zwarte knaapjes van vijftien in de trein zitten, waarvan eentje herhaaldelijk zijn schoen aan het treinmeubilair aan het afvegen is. Toen hij daar iets van zei, was het direct raak. Hij kreeg een paar klappen en vocht verder met de twee jongens toen de trein stilstond op het station. Toen hij viel, vonden de jongens het nodig om tegen z'n hoofd te schoppen. Een medepassagier schoot gelukkig wel te hulp en de conducteur hield de coupé dicht. Daardoor kon de politie ingrijpen en één van de jongens arresteren. De andere ontvluchtte de coupé via een raampje.

Je zou denken dat men zich eens even achter de oren krabt over hoe het met de maatschappij gesteld is, gezien het feit dat het normaal is geworden om iemand zo toe te takelen, alleen omdat hij je aanspreekt op je asociale gedrag. Maar nee, het échte probleem volgens sommigen, is Noordaa zelf, die racist is omdat hij het 'nodig vond' om aan te geven dat het om zwarte jongens ging.

Noordaa verdedigt zich tegen deze aantijging omdat er eentje was ontsnapt en iemand mogelijk iets heeft gezien. Dan helpt het wel als je op z'n minst de huidskleur weet! Op basis van het verhaal alleen voelde iedereen al wel aan om wat voor figuren het waarschijnlijk ging. Daar voegt Noordaa's vermeende racisme niet zoveel aan toe. Daarmee stipt de situatie van Noordaa eigenlijk twee trieste aspecten van onze huidige maatschappij aan, namelijk: enorme agressie (om niks) en bij het minste of geringste janken om racisme.