Is het naïviteit of gewoon stupiditeit?

Zoals ik gisteren in mijn stukje, op onze Finance sectie, over de reactie van minister-president Rutte op deze zaken al heb aangegeven, vind ik, dat op een enkeling na (PVV/CDA) er zowel in het parlement als in vak K, veel te lichtzinnig wordt gedacht over die Banken Unie en de daaruit volgende (financiële) consequenties voor ons land. Men tracht het allemaal erg complex en ingewikkeld te doen lijken, met namen als SSM (Single Supervisory Mechanism), SRM (Single Resolution Mechanism), BRRD (Bank for Resolution and Recovery Directive), ESM (European Stability Mechanism), enzovoorts enzoverder, maar in wezen draait het hier om twee hoofdzaken.

De eerste is: waarom zou de Nederlandse financiële sector, de Nederlandse spaarder, de Nederlandse belastingbetaler en het Nederlandse bedrijfsleven moeten opdraaien voor fouten bij buitenlandse overheden en banken? Het betreft hier met name de Latijnse en Franse overheden en banken, maar dat moge inmiddels wel duidelijk zijn.

En de tweede is: met welk recht durft het instituut Europese Unie de spaargelden van burgers en bedrijven te roven? Wederom ten gevolge van fouten van diezelfde buitenlandse banken en overheden.

Deze twee vragen zouden eerst principieel beantwoord moeten worden, vóórdat men überhaupt energie zou moeten steken in het oplossen van de onstane problematiek.

De eerste vraag wordt door de eurocraten van de Nederlandse regering (waar intussen ook het grootste deel van het Nederlandse parlement toe behoort) beantwoordt met het woord 'solidariteit'. Wij dienen solidair te zijn met de Spaanse, Griekse, Cypriotische, Portugese, Italiaanse en Franse 'familieleden'. Immers, zo redeneert men: als wij hèn helpen, dan zullen zij ons ook helpen, mochten wij ooit in de problemen komen. Maar dat is een drogreden. Dit is een drogreden, om twee redenen.

De eerste reden is, dat door de gekozen route van de transferunie, wij tot in lengte van jaren zullen opdraaien voor de begrotingstekorten van de zwakke landen. Tot in lengte van jaren, want de onderliggende basale problematiek, de one-size-fits-none-euro, wordt niet opgelost. Die kan alleen maar worden opgelost als de zwakke lidstaten in staat worden gesteld hun eigen munt weer in te voeren en die monetair laten devalueren, zodat hun economieën, hun banken, hun burgers en dus ook hun staatsfinanciën er weer bovenop kunnen komen.

De tweede reden is, dat die Latijnse landen de kluit willens en wetens bedonderd hebben. Nu worden zij beloond, waar straf op zijn plaats zou zijn geweest. Dat maakt de zaken niet beter, maar slechter.

De tweede vraag wordt door de regering en parlement niet beantwoordt, om de simpele reden dat zij niet gesteld is geworden. Ja, bizar, vindt u niet? Toch is het zo.

En je vraagt je werkelijk in alle oprechtheid af welke (vermogende) particulier, middenstander of grootbedrijf het nog waagt om zijn kwartjes op een rekening van één van de eurobanken te laten staan. In de wetenschap, dat de grijpgrage handjes van Brussel een deel van die kwartjes (tenminste 13%) er ongegeneerd vanaf kan halen. Nu kunnen vermogende particulieren nog met hun overtollige liquiditeiten uitwijken naar banken buiten de eurozone, maar de hardwerkende middenstander en doorsnee burger kan dat natuurlijk niet zo makkelijk. Die is voor zijn betalingsverkeer afhankelijk van de bestaande, nationale financiële infra-structuur en zal zijn kwartjes over vele verschillende rekeningen dienen te verspreiden. En zelfs dat geeft geen zekerheid, want wie garandeert ons dat het bij die 13 procent blijft? Maar dan nog: met welk recht worden hier spaargelden van burgers en bedrijven geroofd, teneinde te voorkomen dat banken omvallen tengevolge van zelf gevoerd wanbeleid?

Anders dan minister Dijsselbloem doet voorkomen, wordt de rekening van deze gedeeltelijke 'reset' van de Europese schuldenberg neergelegd bij de spaarzame burger en in tweede instantie bij de belastingbetaler. Alle mooie woorden van Jeroen over de risico-verschuiving van publiek- naar private backstops ten spijt.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over het wereldvreemde voornemen om alvast, al dan niet rechtstreeks of indirect via het ESM herkapitalisatie van banken toe te staan, vóórdat de 'asset quality review', dat is de zoveelste stresstest van de waarde van de activa die de banken op hun balansen hebben staan, heeft plaatsgevonden. Zie Spanje. Of kan minister Dijsselbloem, uit hoofde van zijn voorzitterschap van de Eurogroep, ons garanderen dat er geen eurocent meer richting de (Spaanse) banken vloeit totdat ergens eind volgend jaar de ECB zover is dat zij enerzijds precies weet hoe rot de banken eigenlijk zijn en anderzijds het toezicht erop adequaat heeft geregeld?

Vandaar mijn vraag: is het naïeviteit of gewoon stupiditeit? Of beide?