Hollands Glorie – aflevering 23 door Michiel Stroink

‘The Prime Minister of the Netherlands.’ De deur zwaaide open. Hij kon maar moeilijk wennen aan de grandeur die zo’n titel met zich meebracht en twijfelde bij de drempel. Alsof de echte MP nog moest arriveren.

Van the Oval Office werd gezegd dat het zijn vorm te danken had aan de verwarrende werking die deze had op de bezoekers. Geen hoekjes om je in te verschuilen.

‘Good afternoon mister President’. Hij leverde de ferme handdruk af zoals hij hem uitgebreid had geoefend met zijn adviseur – compleet met schouderklopje en imitatieglimlach. De camera’s flitsten onafgebroken en leken de tijd met hun chemische gloed voor even te bevriezen.

Toen de deur dichtsloeg en de persfotografen verdwenen waren, kwam hij erachter dat hij de hand van de president nog steeds vasthield.

‘Excuse me,’ maar meteen had hij al spijt van de toon. Geen nederigheid nu, nergens voor nodig. Hij draaide zich om en veegde zijn natte hand af aan zijn broekspijp. Pas toen hij was gaan zitten, realiseerde hij zich dat hij het protocol nu al had overtreden.

‘No please, sit down. You’re right, we shouldn’t waste our time.’ De brede Texaan manoeuvreerde de situatie professioneel naar zijn hand – in dit land was politiek de tweede natuur, zoals fietsen dat in ons polderlandje was.

‘How can we help you?’ Er lag veel brutaliteit verscholen in die vraag. De Amerikanen zouden de rollen wel weer even verdelen. Zij bepaalden vanaf de derde zin dat er hulp nodig was, wie die hulp dan nodig had en wie de hulp kon geven. Afhankelijkheid is hees en mag niet hardop spreken, had Shakespeare terecht geschreven.

‘This situation is not strange to us. We have had water troubles before, you know, mister President.’ De Amerikaan reageerde niet, maar dit was een slecht moment om een stilte te laten vallen. ‘What we have is like Katrina in 2005.’ De naam van de orkaan deed kennelijk een lichtje branden, want de president begon hevig te knikken.

‘Yeah sure, New Orleans recovered beautifully.’ Het was de derde keer dat de Texaan op zijn horloge keek. Als dit zo door ging was de hele reis voor niks geweest. Hij kon de oppositie al horen kraaien. Krantenkoppen van chocoladeletters: ‘Kortste kennismaking ooit!’

‘We need financial help, mister President. Our situation is serious. What can you do for us?’ Waarom zou hij er ook langer omheen draaien? De uitkomst lag allang vast. Ambtenaren hadden dit bezoek grondig voorbereid. Tachtig procent van zijn werk bestond uit formaliteiten. De overige twintig procent besteedde hij aan het benoemen van onderzoekscommissies.

De Amerikaan glimlachte opnieuw iets breder dan gepast leek. ‘We’ll sort this out for you. No problem.’ Hij stond op en tegelijkertijd leken de deuren open te slaan. De fotografen flitsten binnen. De minister van buitenlandse zaken en zijn staatssecretaris stonden achter de muur van licht verscholen. Klaar. Hij kon weer terug naar Den Haag, waar hij verder kon gaan met dweilen.