Het onvermogen van Van Rompuy

Herman van Rompuy, de presidentiele personificatie van dat fantastische instituut in Brussel, maakt het vandaag wel erg bont. Of we de situatie rond de Tunesische vluchtelingen niet zo willen overdrijven, aldus meneer tegen zijn Europese onderdanen. De Britse Europarlemtarier Nigel Farage zal nu niet zo snel meer zeggen dat hij "het charisma heeft van een natte dweil en het uirtelijk van een bankbediende". Dit is namelijk een flink aantal stappen erger dan het hebben van een charismaloze president, dit is gewoon gevaarlijk.

Waarom Van Rompuy de opmerking plaatst is mij niet duidelijk, maar ik normaal gesproken mag je toch hopen dat een precaire oproep als deze enigszins is overdacht. Hij speelt hier immers met de basis van het moderne West-Europese populisme, de zogeheten "onderbuikgevoelens". En de anti-Europese keuze van de Finnen bewijst vandaag maar weer eens dat Brusselse arrogantie in haar omgang met deze onderbuikgevoelens niet bepaald slim is. Dat er strikte Europese wetgeving bestaat over asielbeleid is dan ook allemaal prachtig, maar dit is een absolute uitzondering. Niemand is er bij gebaat als de bestaande Franse, Italiaanse en andere politieke en volkssentimenten over de vluchtelingenstroom wordt neergemaaid door de botte Brusselse bijl van strikte naleving van Schengenakkoord.

Van Rompuy doet er goed aan de lijn van Ceclia Malmstrom over te nemen. Deze Eurocommissaris gaf aan dat Frankrijk wat haar betreft treinen uit Italie mag weigeren. Dat is weliswaar een directe overtreding van het Schengenakkoord, maar het is noodzakelijk om in Frankrijk - en ver daarbuiten - de rust te bewaren. De angst bestaat dat de Tunesische vluchtelingen zich met hun Italiaanse visa op zak zullen willen herenigen met hun Franse familieleden. Maar misschien nog veel belangrijker is de vraag wat deze mogelijke toestroom zal betekenen voor Frans extreem rechts, voor wie een massale toestroom een grote zak koren op een nu al veel te goed draaiende molen is.

Een paar verkeerde stappen en Schengen kan dus de prullenbak in. Maar dat niet alleen, de hele EU dreigt door een relatief kleine toestroom Tunesiers hevig op haar grondvesten te gaan schudden. Brussel kan zich hier beter gedeisd houden, om de lieve vrede te bewaren. Dat Van Rompuy dat niet ziet is misschien geen bewijs van een gebrek aan charisma, maar wel een schrijnend brevet van onvermogen.