Het is erop of eronder voor de Europese Unie

De Europese Unie die pretendeert een Staat te zijn, maar deze niet is, zal de komende 5 jaar op een kruispunt staan waarin ze zal moeten bewijzen dat ze levensvatbaar is tegen de wens van veel burgers in.

Op dit moment staat Brussel onder grote spanning, het Europees Parlement en de Lidstaten van de Unie vliegen elkaar geregeld in de haren, waarbij het Europees Parlement het meest het onderspit moet delven en vanwege haar missende democratische legitimiteit in ieder geval moreel er het bekaaist vanaf komt.

Er zijn 3 belangrijke overwinningen die de Europese Unie moet behalen wil ze overleven de komende 5 jaar, deze overwinningen zijn vanzelfsprekend met elkaar verweven. Deze obstakels zijn macht, geld en democratie.

De eerste hobbel (macht) die genomen dient te worden is de machtsstrijd tussen enerzijds de Lidstaten en het Europees Parlement en de Commissie anderzijds. Sinds de inwerkingtreding van het Verdrag van Lissabon vindt die strijd in alle hevigheid plaats. Het machtwellustige parlement probeert op allerlei manieren haar bevoegdheden uit te breiden omdat het daarmee haar democratische legitimiteit denkt te kunnen vergroten. Aan de andere kant zien we dat de Lidstaten eigenlijk best wel schrikken van de veranderingen post-Lissabon en het doet vaag aan alsof de Europese leiders dat verfoeide verdrag hebben doorgedrukt zonder het zelf te hebben gelezen.

De tweede hobbel (geld) is de strijd om aan de ene kant de begroting die in de opinie van het Europees Parlement eigenlijk alleen maar ieder jaar mag stijgen, want één keer stilstand toestaan zou de Raad wel eens kunnen verleiden om een langdurige absolute bovengrens te stellen die linkse plannetjes in war schopt. Aan de andere kant zullen de onderhandelingen over het Meerjarig Kader diepe wonden slaan in de verhoudingen, niet alleen tussen de Lidstaten, maar ook tussen de instellingen. Daar komt ook nog eens de discussie over Europese belastingen bij. Een heet hangijzer dat hangt om de nek van de Unie.

De derde hobbel (democratie) zal zich in 2014 laten zien, in Europa duiken steeds meer Eurokritische partijen onder druk van wakker-wordende burgers op. Landen waar voorheen nauwelijks kritiek was op de eurofiele droom worden geconfronteerd met partijen die de Brusselse zeepbel wel doorprikken. Vermoedelijk de enige landen die nog meedromen zullen Oost-Europese landen zijn die bak-ken met geld ontvangen en zo gesubsidieerd de mond worden gesnoerd. Bij de Europees Parlementsverkiezingen zal het Eurokritisch gedeelte binnen het Europees Parlement, naar ik vermoed, op zijn minst verdubbelen. Het is af te wachten hoe het euroknuffelende Parlement omgaat met een steeds groter wordende kritische houding zal interessant worden. De boete die europarlementarier Nigel Farage (UKIP) afgelopen jaar kreeg voor onwelgevallige uitlatingen toont wat dat betreft weinig hoopvol.

Deze drie hobbels zal de Europese Unie mee om moeten leren gaan wil zij ongeschonden de komende vijf jaar door willen komen. Politiek gezien natuurlijk bloedinteressant, maar het zou niet nodig moeten zijn als de Europese Commissie en vooral het Europees Parlement zouden inzien dat vele burgers deze Europese Unie niet willen. Het feit dat in vele landen het Lissabon-verdrag door de strotten van de burgers is geduwd neemt niet weg dat zij willen dat de Europese Unie op zijn minst pas op de plaats maakt. Met macht, geld en democratie kunnen de Europese instellingen niet omgaan, willen ze blijven bestaan, dan moeten ze dat verdomd snel leren, het is immers er op of eronder.