Het Eco Industrieel Complex

In de jaren na de Tweede Wereldoorlog ontstond het Militair Industrieel Complex (MIC).

“Het militair–industrieel complex is een bundeling van de belangen van het politieke leiderschap, het militaire leiderschap en de wapenindustrie,” zo valt te lezen in Wikipedia.

Bij zijn afscheid als president van de Verenigde Staten op 17 januari 1961 waarschuwde Eisenhower het Amerikaanse volk voor de macht van het militair industrieel complex:

Hij had geen ongelijk, omdat vooral de wetenschap als hoeksteen van onze beschaving, binnen dit complex een te afhankelijke rol dreigde te worden opgedrongen en dus de essentiële basis van zuiverheid, onafhankelijkheid en betrouwbaarheid dreigde te verliezen. Een cruciale ontwikkeling, namelijk die van energieopwekking uit thorium, raakte aldus in het gedrang, omdat de 'Military' kernwapens wilde hebben. En dit kon alleen met behulp van uranium. Oftewel: de thoriumplannen verdwenen na het experiment van Oak Ridge kort na de oorlog in diepe donkere lades. Wel moet worden vastgesteld dat mede dankzij de dreiging van kernwapens er een langdurige periode aanbrak van vrede.

Wanneer ik mij verplaats naar het heden, zie ik enerzijds eenzelfde ontwikkeling, anderzijds ook een verschil met toen. Ik doel hierbij op wat vergelijkenderwijs het Eco Industrieel Complex (EIC) genoemd kan worden, de gebundelde macht van de milieubeweging, het IPCC en de duurzaamheidsindustrie, met name de windmolenindustrie. De overeenkomst is dat met name klimaatwetenschap verdenking op zich laadt waar het bevooroordeeldheid betreft.

Wij mogen nu al decennialang vernemen dat ons de meest vreselijke rampen te wachten staan. Al 40 jaar is het 5 voor 12. Het valt moeilijk te ontkennen dat ons geduld in dezen wel heel erg op proef wordt gesteld. Een tijddilatatie á la Einstein? Wat dit betreft valt er weinig verschil te bespeuren met de onheilsprofeten die al duizenden jaren hetzelfde verkondigen. Thans zijn die onheilsboodschappen in een slecht passend klimaatalarmistisch keurslijf gewrongen dat representanten van het EIC ten onrechte dé klimaatwetenschap noemen (u weet wel die onjuiste 97% consensus), maar hier houdt elke vergelijking op. De vraag is of dit representatief is voor deze nog relatief jonge tak van wetenschap. Hier lijkt het niet op, zoals verderop zal blijken. Over het EIC, althans in de vorm van het hieraan klevende lobbyïsme, kan gerefereerd worden aan een artikel van Syp Wynia in Elsevier:

Er valt overigens ook een discrepantie op, namelijk dat protagonisten ven de AGW-hypothese ('Anthropogenic Global Warming': door de mens veroorzaakte catastrofale opwarming) dit wezenlijk kapitalistische EIC van harte omarmen. Hoe kan dit? Ik kan dit alleen verklaren uit een bezetenheid van het cultuurmarxisme om onze Westerse maatschappij te gronde te richten. Het verzet ten tijde van het MIC was een ongelijke strijd, maar het thans omarmen van het EIC biedt wél uitzicht op het bereiken van dit ideaal. Immers, het opdringen van energiebronnen die door hun povere vermogensdichtheid ons slechts een tijdreis terug naar de Middeleeuwen garanderen, zal desastreuze gevolgen hebben voor het voortbestaan van onze oude Westerse beschaving. Iets wat dus ook zonder kernwapens kan. Tenminste, als wij zo doorgaan.

Interessant is de vraag wat het cultuurmarxisme dan wél wil. Doet mij dit, voor een antwoord op die vraag, niet ergens aan denken? Faust had een afspraak gemaakt met de duivel Mephistopheles. Deze beloonde Faust door hem te voorzien van alle rijkdom, kennis en geneugten van het leven. Faust stelde daar tegenover dat hij na zijn dood zijn ziel opgaf. Het lijkt er veel op dat aanhangers van het EIC uit zijn op dergelijke beloningen door hun ziel te verkopen aan het EIC.

Ik maak wel de aantekening dat de beloofde ‘kennis’ niet onbetwistbaar is, zoals alle falende klimaatmodellen van het IPCC, het Climategate–schandaal, de frauduleuze hockeystick–grafiek en de sinds 18 jaar gestopte opwarming aantonen. Dit is slechts een beperkte greep uit de desinformatie waarmee de dienaren van het EIC uit zijn op geldelijk gewin op kosten van de belastingbetaler. Hoe ontluisterend blijkt de werkelijkheid.

Laat ik refereren aan de memoires van Patrick Moore, ooit directeur van Greenpeace tot 1986.

Humaniteit dreigt verloren te gaan door het aanhangen van het EIC. Zo ‘evil’ als het MIC ooit veroordeeld werd door links, zo ‘evil’ is thans immers het door deze omarmde EIC en het pact van de protagonisten van de AGW-hypothese, die hun ziel offeren aan bijvoorbeeld de windmolenindustrie, die slechts vegeteert op subsidies waar de belastingbetaler voor opdraait. Deze risicovolle industrie spiegelt prachtige rendementen voor, maar wel op kosten van de belastingbetaler die opdraait voor de subsidies. Zonder subsidies was het rendement op dergelijke ‘groene’ beleggingen louter negatief.

Er is geen andere conclusie mogelijk dan dat het EIC uit is op een eigen agenda van politieke macht en gewin die geen verantwoordelijkheid wenst te dragen voor de gevolgen voor de komende generaties. Kennis, dus zuiver, betrouwbaar en onafhankelijk wetenschappelijk gezien, is ondergeschikt gemaakt.

Want ernstig zullen die gevolgen voor de komende generaties zijn. Windenergie is een doodlopende weg die tientallen miljarden verspilling oplevert om over 20 jaar de duurste schroothoop uit de Nederlandse geschiedenis na te laten als erfenis van het falen van het EIC.

Het trieste aan dit geheel is dat alle argumenten die het EIC aandraagt, zoals eerder gesteld, berusten op desinformatie en onjuiste wetenschapsbeoefening. De hockeystick–grafiek is hiervan wel het trieste dieptepunt.

Laat ik een paar zaken duidelijk maken:

Het zou, alles bij elkaar genomen, een lofwaardige ontwikkeling zijn de macht van het EIC drastisch in te perken door bijvoorbeeld de subsidies aan windenergie stop te zetten en de schaarse financiële middelen in te zetten op wel levensvatbare technologie ten behoeve van de generaties na ons. Thans is hier geen sprake van.

Tevens is het gewenst om open oor te hebben voor kritische geluiden vanuit de samenleving, iets wat bijvoorbeeld de SER niet zou misstaan. Dit zou de politiek sieren en haar geloofwaardigheid als hoeder van onze maatschappij versterken. En last but not least: de wetenschap weer als hoeksteen te maken van onze beschaving door haar onafhankelijkheid terug te geven. Uit het verhoor door senator Sessions blijkt zonneklaar dat de door de protagonisten van de AGW–hypothese gepresenteerde Faustiaanse ‘kennis’ onbetrouwbaar is. Waar het MIC nog een periode van vrede teweeg bracht door evenwicht, zal er geen sprake zijn van een dergelijk evenwicht door het EIC. Dit is de balans die kan worden opgemaakt: de belastingbetaler zal worden uitgezogen als het slachtoffer van de verborgen eco–nucleaire ‘winter’ die duurzaamheid tot gevolg zal hebben.

Er gloort echter hoop aan de horizon door de nimmer aflatende inspanningen van verantwoordelijk handelende wetenschappers die thorium nieuw leven inblazen als ware het Gods adem bij de schepping van de mens. Zie hier en hier.

Aldus Jeroen Hetzler.

Bron hier.

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen zie hier.