Het belang van 'stamina' in de politiek

Was JPB een goede premier? Hij is het in elk geval acht jaar geweest, in het politiek klimaat van het 'nieuwe Nederland' een eeuwigheid. Daarin heeft hij vier kabinetten versleten, een grote hoeveelheid hoon en spot over zich heen gekregen, maar altijd een groot incasseringsvermogen aan de dag gelegd. Voor een hedendaags politicus in het internettijdperk is dat heel belangrijk. Het kostte mij daarom in 2010 weinig moeite om weer op JPB te stemmen, niet omdat ik zo onder de indruk was van hem als MP, maar omdat hij ondanks alles zijn werk was blijven doen en nooit is weggelopen.

Je zou denken dat Balkenende van die acht tropenjaren in de politiek moe was geworden. Maar nee, het was andersom: Nederland was Balkenendemoe. JP had volgens de kenners zijn 'houdbaarheidsdatum' overschreden. Een land dat zo nonchalant over politici oordeelt, en alleen maar een nieuw gezicht wil omdat het oude niet meer bevalt, vraagt volgens mij om politici van een nog kortere houdbaarheidsdatum. En wat mij bovenmatig stoort is dat JPB wel enorm veel kritiek heeft gehad, maar om totaal verkeerde redenen is afgebrand. Het absolute dieptepunt was het rapport van de commissie-Davids, waarin een stel geleerde PvdA-juristen een aantal misleidende conclusies groot opspeelden waarbij Balkenende praktisch de schuld in de schoenen geschoven kreeg dat hij Nederland de Irak-oorlog had ingerommeld met voorbijgaan aan het internationaal recht. In werkelijkheid had hij dat juist niet gedaan en had Nederland ook niet aan de oorlog meegedaan. De commissie had dat ook in het rapport staan (de conclusie dekten de lading niet, maar de media hadden alleen de samenvatting gelezen), maar liet JPB omwille van 'de beeldvorming' door het stof gaan, wat Wouter Bos enkele weken laterr deed besluiten om met de wind in de rug het kabinet te laten vallen.

Die totaal onnodige kabinetsbreuk, die ook nog de weg vrij maakte voor Wilders, is Bos veel te weinig aangerekend. Het liet bovendien met terugwerkende kracht zien dat ik in 2006 veel meer gelijk had dan ik toen kon weten. Geen stamina. Erger, als minister van Financiën blies Wouter een kabinet op midden in een schuldencrisis die spoedig op de eurocrisis zou uitlopen. Totaal onverantwoordelijk. Maar in de Nederlandse media was meer waardering voor de moed die hij had getoond door voor zijn gezin te kiezen en rond de missie naar Uruzgan 'zijn rug recht te houden'. Die bliksemse onzin zit mij nog steeds dwars. Hier koos iemand onder het applaus van de publieke opinie voor zijn eigen loopbaan en stortte het land in een politiek crisis die nog steeds aanhoudt. Binnenkort hebben we weer verkiezingen, waarbij de PVV nu mogelijk wordt ingeruild voor de SP als winnaar van de volkse stem. Dat is niet de schuld van JPB, niet de schuld van Job Cohen, en ook niet de schuld van Mark Rutte, maar vooral van Wouter Bos, die de boel de boel liet.

Toch weet Wouter Bos wel degelijk beter. Vandaag schreef hij in de Volkskrant een goede column over de SP, waarin hij op het belang van politieke ervaring wees. Bij de SP hebben ze 'stamina', geduld om langdurig en gedisciplineerd naar iets toe te werken. Dat belang van politieke ervaring had hij trouwens ook het CDA kunnen aanbevelen. Want 'het vernieuwde CDA' gaat helemaal met de hedendaagse gekte mee door praktisch de hele kandidatenlijst voor de Kamer met nieuwelingen vol te zetten en de eigen bewindslieden af te serveren.

Zoiets is ongelofelijk dom en een mes in de rug van de partijleiding, zeker gezien de ondankbare taak die deze bewindslieden op zich haden genomen door in een gedoogkabinet met de PVV te gaan zitten, ongeacht of je het met ze eens was of niet. De tijden van Balkenende, die ook tijden van noodzakelijke 'stamina' waren, zijn definitief voorbij. Hij beloofde eerst het zuur, dan het zoet. We weten nu zeker dat het nog zuurder gaat worden. Maar het CDA denkt die zure boodschap te kunnen verhullen met nieuwe monatoetjes die nog totaal niet zijn geproefd en waarvan de kiezers onmogelijk kunnen beoordelen hoe ze smaken.

Sorry, maar het CDA is er niet voor het desert, zoals de PvdA er niet is om steeds weer weg te lopen als het moeilijk wordt. Geen wonder dat de kiezers geen vertrouwen hebben in deze voormalige volkspartijen. Ik heb dat ook niet meer.