Heeft stemmen op 12 september wel zin?

Erg verbazingwekkend is dat niet. De verkiezingen van juni 2010 waren al vervroegd en strikt genomen onnodig, en de verkiezingen van september 2012 zijn dat nog meer. Want wat zijn verkiezingen anders dan het ongedaan maken van de vorige verkiezingsuitslag? Verkiezingen hebben alleen maar zin als zij uitzicht bieden op een nieuwe stabiele regering, en dat zat er in juni 2010 niet in dankzij het weglopen van Wouter Bos en de PvdA, en dat zit er nu niet in dankzij het mislukken van het rechtse minderheidskabinet van VVD en CDA met gedoogsteun van de PVV. In plaats van gewoon als minderheidskabinet door te regeren en steun bij andere partijen te zoeken, hebben de traditionele bestuurspartijen voor nieuwe verkiezingen en ontbinding van de huidige Kamer gekozen, een strategie die hen waarschijnlijk nog minder zetels gaat opleveren dan ze al hadden. En erger nog: bij alle loze politieke 'vernieuwing' die dit al oplevert, gaan de gevestigde partijen gewoon door met het verversen en verjongen van hun kandidatenlijsten, waardoor je als kiezer helemaal niet meer weet waarop je stemt.

Natuurlijk weet ik ook wel dat politiek altijd een keuze voor het minste kwaad behelst. Maar wat is dat in dit geval? Voor mij bestaat de Tweede Kamer nog altijd uit de 'traditionele drie', de liberalen (VVD), christendemocraten (CDA) en sociaaldemocraten (PvdA). Meer keus is volgens mij niet nodig en zelfs schadelijk, omdat ik als aanhanger van de klassieke parlementaire democratie niet van protestpartijen houd en populisme afwijs. Op de PvdA stem ik allang niet meer, omdat deze partij zijn klassiek sociaaldemocratische uitgangspunten verwaarloosd heeft en zich heeft laten kapen door allerlei soorten actievoerders en (etnische) minderheidsgroeperingen. De keuze voor Diederik Samsom, een ongeleid projectiel uit de Greenpeaceschool, heeft dit bevestigd. De VVD vond ik de laatste jaren onmogelijk, omdat de liberale gelederen slechts onrust produceerden met blindgangers als Rita Verdonk en Geert Wilders (die de politieke elite zelfs de oorlog heeft verklaard, een volkomen onverantwoorde positiebepaling).

Je kunt natuurlijk zeggen dat de VVD die episode onder het leiderschap van Mark Rutte achter zich heeft gelaten, maar ik heb geen idee waar Rutte voor staat behalve dat hij iedereen te vriend wil houden. Dat laatste vind ik voor een premier (van alle Nederlanders) niet eens zo erg, maar laat hij dan ook duidelijk zeggen dat hij de boel bij elkaar wil houden en hoe hij denkt dat te doen. Maar hij houdt zijn kaarten voor zich en vooralsnog heb ik niet het idee dat hij werkelijk een bindende figuur is. Integendeel: de politieke feiten spreken een andere taal. Onder zijn leiding is de VVD uiteengevallen (Rita Verdonk wist hij niet in te palmen), en het gedoogkabinet met Geert Wilders heeft niet geleid tot een terugkomst van de verloren zoon, maar tot een bastaardkind die stemming maakt tegen alles en iedereen. Dat is Rutte misschien niet te verwijten, maar ondanks een schreeuw om leiderschap onder het electoraat heeft hij dat vacuüm niet weten te vullen. Als premier is Rutte te licht om een bonus te kunnen opeisen. Dat is zeker in de huidige crisistijd toch wel onthutsend.

Blijft over het CDA. Maar allemachtig, wat een verzameling amateurs is dit geworden. Een parlementaire democratie staat of valt met een professionele bestuurselite die min of meer als 'staatspartij' kan optreden. En een partij als het CDA zou een ervaren hoeveelheid parlementariërs op de kieslijsten moeten kunnen zetten waar je als kiezer in elk geval wat aan hebt. Maar het CDA zet alleen maar onbeproefde jongeren bovenaan, met een lijsttrekker die er misschien wel degelijk uitziet, maar ook nog niks heeft bewezen. Dat is ronduit verschrikkelijk. Op een CDA dat zich als een jongerenvereniging gedraagt, kun je echt niet stemmen. Zo'n club is even erg als D66 of de rest.

Zoals het er nu naar uitziet, laat ik de verkiezingen op 12 september lopen, omdat ik zuinig ben op mijn stem en geen zin heb voor een parlement te kiezen dat nog geen politiek gewicht heeft en binnen korte tijd toch weer ontbonden wordt. Alleen wanneer er werkelijk een linkse meerderheid dreigt die alles op z'n kop gaat zetten, ga ik stemmen. Maar zelfs in dat geval zou ik nog niet weten op wie, want misschien moet ik dan wel op een verstandige gematigd linkse kandidaat gaan stemmen - om nog veel erger te voorkomen.

Zo erg is het dus. Dat mag gematigd rechts, dat de laatste vijf jaar volkomen gefaald heeft, zich aanrekenen.