Obstructie en georganiseerde 'spontane demonstraties'.
Voor het eerst is
de geheime strategie achter het links activisme van organisaties zoals Greenpeace blootgelegd door Australische dagblad The Australian. De resultaten zijn best schokkend te noemen - in ieder geval voor mensen die denken dat dit soort groepen een nobel doel nastreven.
Daar blijkt niets van te kloppen. Het gaat ze puur om macht. Ze zijn tegen de vrije markt en kapitalisme, en beschouwen het als hun voornaamste opdrachten om individuele ondernemingen het leven onmogelijk te maken. Zie de manier waarop Greenpeace Australiës kolenindustrie lam probeert te leggen:
A funding proposal for the Australian anti-coal movement, obtained by The Australian, declares that 2012 and 2013 are critical years to stop tens of billions of dollars of investment and says the aim of the strategy is to "disrupt and delay" projects "while gradually eroding public and political support for the industry and continually building the power of the movement to win more".
The document - which is believed to have been written by Greenpeace Australia Pacific's John Hepburn and CoalSwarm's Bob Burton - issues a call to arms for coal activists nationwide before the March 24 Queensland election and the next federal election.
Feitelijk komt dit dus neer op politiek activisme - en dan ook nog van de ergste soort: radicaal, koppig en anti-democratisch.
De strategie houdt onder andere in dat Greenpeace-activisten 'het verhaal over koolenergie' grondig willen veranderen. Op dit moment denkt de Australische bevolking in grote mate positief over kool; deze industrie creëert namelijk een flink aantal banen.
Daar moet, aldus Greenpeace, verandering in komen. "Het verhaal moet worden herschreven", aldus The Australian:
The strategy proposes hiring staff to conduct "industry scandal research" to help change the story of coal so that, instead of being seen as the backbone of the economy and a creator of jobs and prosperity, the coal sector is seen as a "destructive industry that destroys the landscape and communities, corrupts our democracy, and threatens the global climate".
Vervolgens wordt uitgelegd hoe men de hele industrie wil lamleggen:
It also proposes pouring funds into "symbolically contesting coal industry conferences" and annual general meetings in a bid to increase investor uncertainty, to lead to delays and higher finance costs on projects, as well as involving health professionals - "among the most trusted people in the Australian community" - in the campaign.
Let met name even op die laatste zin: het cynisme druipt er werkelijk vanaf. "De meest vertrouwde" gezondheidsexperts moeten worden ingepalmd. Het is aan hen om verhalen te verspreiden over hoe slecht kolen wel niet zijn.
Vervolgens moeten er 'demonstraties' georchestreerd worden. Natuurlijk wordt niet duidelijk gemaakt dat het een georganiseerde actie betreft. Welnee, het gebeurt allemaal spontaan! De inwoners zelf hebben genoeg van kool! Niet dus.
Als Greenpeace er dan eenmaal in geslaagd is om de bouw van nieuwe centrales of de uitbreiding van bestaande centrales te vertragen wordt de politiek erbij gesleept:
As well as disrupting and delaying key projects, the strategy aims to "build on the outrage created by coal-seam gas" to win federal and state reforms to block mines from key areas such as farmland, nature refuges, and near homes.
Kort nadat het bericht in The Australian verscheen
reageerde Greenpeace: het was allemaal onzin. Dit is niets meer of minder dan een gevecht van David tegen Goliath. Oh, en de Gaia-aanbidders zijn juist groot
voorstander van economische groei. Echt waar!
Daar trapt natuurlijk helemaal niemand in. Ten eerste vraagt Greenpeace rijke en invloedrijke 'donoren' al tijden om financiële steun. Als er één organisatie is die geld heeft, dan is het Greenpeace wel. Ten tweede bewijst deze club natuurlijk al sinds jaar en dag tegen iedere vorm van economische groei te zijn. Als je daar vóór bent verklaar je hele industrieën niet op deze manier de oorlog; dan hoop je er uit te komen door gewoon met elkaar te overleggen.
Het is werkelijk onbegrijpelijk dat deze politieke activisten een ANBI-status hebben in Nederland en in andere landen. Organisaties die vergelijkbare doelen nastreven maar een minder goede PR-strategie hebben worden terecht als raddraaiers beschouwd, en kunnen op geen cent rekenen van Vadertje Staat (of Vadertje Postcodeloterij). Maar Greenpeace wel.
Kan daar nu dan eindelijk iets aan gebeuren? En dan niet alleen in Nederland, maar ook in de rest van de wereld?
