Godsdienstvrijheid mag meer zijn dan eenheidsworst

Het artikel over godsdienstvrijheid, artikel 6 van de Grondwet heeft pas echt een grote vlucht genomen door de grondwet van 1848.

De godsdienstvrijheid van 1848 bracht reeds een verregaande godsdienstvrijheid. In artikel 6 van de Nederlandse grondwet wordt het recht op vrijheid van godsdienst als volgt geformuleerd:

Artikel 6.

Ieder heeft het recht zijn godsdienst of levensovertuiging, individueel of in gemeenschap met anderen, vrij te belijden, behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet.

De wet kan ter zake van dit recht buiten gebouwen en besloten plaatsen regels stellen ter bescherming van de gezondheid, in het belang van het verkeer en ter bestrijding of voorkoming van wanordelijkheden.

De culturele bagage toentertijd was redelijk homogeen. De Nederlandse natie vaarde wel bij haar sterke inbedding in de joods-christelijke traditie. Koopman en dominee verhielden zich optima forma tot elkaar. De verwevenheid van Kerk en staat was sterker ondanks de ook toen al sterke scheiding van diezelfde Kerk versus staat. Toch heeft het sterke 'beschavingsoffensief' van godsdienstvrijheid zichzelf inmiddels overleefd en is het tijd om het begrip opnieuw van duidelijke kaders te voorzien. De huidige uitleg van godsdienstvrijheid kraakt in al zijn voegen en voldoet niet meer aan de geestelijke bedreigingen die Nederland als kiespijn zou kunnen missen! Waarom zou godsdienstvrijheid niet als eindig mogen worden beschouwd als de cultuur van waaruit zij voortkomt aan verval onderhevig is? Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald immers.

De joods-christelijke cultuur heeft te lijden aan een op onderwerping gerichte ideologie als de islam en misschien nog wel erger zijn de seculiere aanvallen van gelijkheidsdenkers die de eens leidende cultuur van binnenuit steeds verder uithollen. Was godsdienstvrijheid eens de kruiwagen waarin het voor christenen goed vertoeven was, hedentendage wordt het artikel misbruikt door de drammers van het seculiere gelijkheidsdenken en keert het tegen de groep waar het ooit voor in het leven geroepen is. Dat onkruid moet de kruiwagen weer uit. Neem de recente discussie over onverdoofd slachten. Ziende blind is men niet meer in staat in dit land om het koosjer slachten van de Jood, met zijn zeer strenge regels, te onderscheiden van het hallal slachten van de moslim. Gelijke monniken gelijke kappen. Godsdienstvrijheid is gedevalueerd tot eenheidsworst.

Daaraan dient onverwijld een einde te komen. Ergerlijk is de krampachtigheid die partijen als CDA en de CU aan de dag leggen om maar niet te tornen aan hun gekleurde visie op godsdienstvrijheid. Zien zij dan niet dat zij hun eigen bestaansrecht ondergraven? Al eerder beschreef ik hier de ingezette teloorgang van de CU, het CDA is al zoveel langer bezig zichzelf opnieuw uit te vinden. Zeker nu de liberale NCRV-huismus, Jacobine Geel, de uitgangspunten van die partij mag herschrijven. Notabene geen eens CDA-lid. De ontbinding van de christendemocratie zal niet stoppen Hoe gek kun je ze ook krijgen binnen die partij? Maar, ook de CU onder leiding van de niet meer zo kersverse Arie Slob, gaat frank en vrij op de ingeslagen socialistische toer verder. Vooral doorgaan zou ik zeggen.

Het zijn juist deze twee partijen, waarvan de kopstukken het afleggen tegen de achterbannen, die dan ook massaal de vleugels uitslaan richting partijen als de PVV, VVD en toch ook richting de beginselvaste SGP. Dat laatste is goed nieuws. Het eerste is opmerkelijk, maar verklaarbaar. De PVV beroept zich als geen ander op de joods-christelijke traditie van dit land en dat is tevens wrang. De partij heeft voluit seculiere beginselen die niets van doen hebben met de joods-christelijke traditie. Getalsmatig is de PVV echter wel bij uitstek de partner om een gelegenheidscoalitie in het leven te roepen met de christelijke partijen om het artikel over godsdienstvrijheid te voorzien van een duidelijke verankering in de joods-christelijke traditie waarin geen ruimte is voor een ondermijnende islam en doorgeschoten gelijkheidsdenken.

Van andere politieke partijen zal een dergelijk initiatief niet afkomen en dus moeten CDA en de CU eens over hun eigen gemankeerde schaduw heen stappen teineinde godsdienstvrijheid weer het exclusieve domein te laten zijn van voluit joods-christelijk denken. Aan de PVV en de SGP zal het niet liggen. Cultuurverloochening is de SGP vreemd, tijd voor CDA en CU omdat gedachtegoed ook eens te gaan omarmen!