Gestoorde Zamir M. krijgt slechts 15 jaar voor het DODEN van 24-jarige Laura Korsman

De gestoorde Zamir M. doodde enkele jaren geleden zijn ex-vriendin in haar studentenhuis met een aantal messteken. Het Nederlandse rechtssysteem sprak 'recht' en stelt dat een straf van 15 jaar gevangenisstraf voldoende is. Ook krijgt Zamir M. een verplichte TBS-behandeling. Als je zo'n strafmaat leest dan schrik je toch?

De strafmaat is namelijk veel te zwak. Het slaat eigenlijk nergens op. Maar gezien het feit dat rechters zelfs discussiëren over het zogenaamde verschil tussen 'doodslag' en 'moord', terwijl deze verschillen enkel metafysisch van aard zijn, behoeft het geen verbazing dat rechtbanken op deze manier recht spreken. De resultaten van moord en doodslag zijn hetzelfde voor het slachtoffer, maar niet voor 'rechters'. En dus ook niet voor de straf die de daders begaan. Voor de slachtoffers staat de uitkomst al vast, maar daarna volgt discussie over de strafmaat. Tenenkrommend.

Dat feit zegt voldoende over de intense mentale handicaps die in de Nederlandse rechtbanken heerst. Immers zijn de metafysische overwegingen van de dader toch onderschikt aan de resultaten van die overwegingen voor het slachtoffer? Namelijk, de dood!? Ach, in Nederland hoef je je nergens meer over te verbazen. Hier zijn de daders namelijk ook 'slachtoffer'. De gemiddelde levensverwachting in Nederland voor vrouwen is 83 jaar. Zou je aannemen dat het slachtoffer van Zamir M. zo oud zou zijn geworden zonder zijn acties dan had Laura Korsman nog 59 jaren kunnen leven.

In die zin was de 33-jarige Zamir M. dus een plaag voor het leven van Laura. Een plaag in die zin dat haar leven 59 jaar eerder eindigde dan verwacht. Maar de acties van Zamir M. worden niet in deze termen beoordeeld. Nee. In Nederland zitten hoogopgeleide rechters de kunstmatige verschillen van metafysische aard tussen moord en doodslag te analyseren. Zij stellen een verschil vast gebaseerd op onzichtbare metafysische overwegingen die zij zelf niet eens kunnen bewijzen dat ze bestaan. Tenzij, ja, tenzij er toevallig bewijs wordt gevonden of een dader zijn zonden blootlegt.

En in dit geval acht men moord wél bewezen. In zoveel andere gevallen niet. Terwijl de uitkomst voor het slachtoffer hetzelfde is. Kijk ook eens naar de wijze waarop de rechtspraak is omgegaan met de casus Anne Faber. In plaats van de achterlijke Zamir M. de straf te geven die hij verdient krijgt de man slechts 15 jaar. Het ontnemen van 50 jaar leven kost je dus hooguit 15 jaar leven. Logisch dat men met losse handjes rondloopt in dit land!