Geen #MeToo, maar #MeTwo, een protestactie voor mensen met een migratieachtergrond
Sociale media zijn zo handig voor politieke protestacties. Je hoeft je bed niet uit en toch doe je mee aan het maatschappelijk discours en het beïnvloeden van de landelijke politiek. In Duitsland is men op Twitter de hashtag '#MeTwo' gaan gebruiken, naar aanleiding van de heisa rondom de voetballer Özil. Het is een stevige discussie geworden over loyaliteit en gelijkwaardigheid van burgers met een migratieachtergrond.
"Özil had gezien de gespannen relatie met Turkije beter niet op de foto kunnen gaan met Erdogan", zegt activist Ali Can. Maar tegelijk voelt hij net als veel Turkse Duitsers mee met Özil, die zegt dat zijn hart voor twee landen klopt: voor Turkije én voor Duitsland.
Can is met #MeTwo gestuit op veel gevallen van discriminatie. Hij geeft een voorbeeld: "Een vrouw vertelde dat zij een woning zocht. Ze heeft een buitenlandse naam. Ze werd telkens afgewezen. Toen zij zich voor dezelfde woningen aanmeldde met de naam van een Duitse vriendin, kreeg ze drie aanbiedingen in één week. Dat bewijst wel dat ze wordt benadeeld vanwege haar buitenlandse naam."
In het voorgaande citaat gaat het over de activist, Ali Can, die in Duitsland aangeeft dat er veel discriminatie aanwezig is en racisme, vanwege een andere achtergrond. Hij stelt dat de toekomst van Duitsland nu eenmaal een Duitsland is met veel burgers die verschillende loyaliteiten hebben. Volgens hem maakt dat allemaal niet uit en kunnen ze alsnog in vrede met elkaar leven.
Dat is een uiterst naïeve gedachte, want die loyaliteiten zijn wel degelijk ene obstakel en misschien een gevaar als landen zich gaan beroepen op de loyaliteiten van burgers in het buitenland. Dan worden families, gezinnen en misschien verscheurd door een dubbel loyaliteitsgevoel. Hoe zit het met het leger of de politie, of zelfs de politiek? Kan een dubbele nationaliteit, dus een dubbele loyaliteit, dan wel? Is dat niet fundamenteel onwenselijk?
De dubbelzijdigheid van Can zijn uitspraken en de naïviteit van zijn visie wordt gelukkig in Duitsland door meer mensen gedeeld. Zo ook door burgers met zelf een migratieachtergrond.
Ook schrijfster Tuba Sarica is kritisch op Turkse Duitsers. Ze publiceerde recent een boek met de veelzeggende titel: "Jullie schijnheiligen", over de dubbele moraal in de Turks-Duitse gemeenschap. Ze noemt Özil in een interview in de Süddeutsche Zeitung een "meeloper die zich als slachtoffer presenteert". Özil is geen voorbeeld van integratie, volgens haar. "Als hij het volkslied niet meezingt, geeft hij Turks-Duitse fans het signaal dat zij zich niet met Duitsland moeten identificeren."
Sarica, die opgroeide in een gastarbeidersgezin, spreekt van schijnintegratie onder Turkse Duitsers en van een parallelle samenleving. Zelfs Turken die van zichzelf vinden dat ze goed zijn geïntegreerd, staan onder druk van het geloof. "Als er gelovige of gesluierde familieleden op bezoek kwamen bij ons thuis, werden er vrouwonvriendelijke dingen gezegd en vijandige opmerkingen gemaakt over Duitsland."
Het is goed dat in Duitsland de discussie is opengebroken, maar het is onwenselijk dat het gedachtegoed van Can een wezenlijk onderdeel gaat worden van het politieke beleid.
