EU heeft last van het Jeruzalem syndroom

In de huidige discussie over de EU zijn er ruwweg twee kampen ontstaan, die zich steeds nadrukkelijker ingraven in hun eigen opvattingen. Zo zijn daar de eurosceptici, die ik liever aanduid als 'euro-realisten', die menen dat de pogingen om van de EU een federale Unie te maken ongewenst en tot mislukken gedoemd zijn; en zo is daar de groep 'euro-gelovigen', die juist een warm voorstander zijn van het opheffen van de onafhankelijke natie staten ten faveure van een federaal Europees verband. Tenslotte is er nog een groep mensen die er geen mening over heeft, maar die laat ik even buiten beschouwing.

De argumenten van de EU-adepten laten zich lastig met feiten onderbouwen. Zegt u nu zelf, van de beloofde volledige werkgelegenheid, een belofte die werd gedaan bij de invoering van de euro om twijfelaars over de streep te trekken, is weinig terechtgekomen. Sterker nog, overal in de EU en met name in de landen die de euro hebben ingevoerd, heerst momenteel record werkloosheid. Ook in Nederland. Nog vandaag maakte het CBS bekend, dat er in het eerste halfjaar van 2013 er 100.000 werklozen bijgekomen zijn, waarvan opvallend veel 45 plussers. Van die door Brussel beloofde volledige werkgelegenheid is dus niets terechtgekomen. Niet alleen in ons land niet, maar nergens niet. Volgens een rapport van de OESO zijn er de afgelopen jaren 16 miljoen werklozen bijgekomen, bijna evenveel als de totale bevolking van ons land, en de vooruitzichten worden niet beter, maar slechter.

Intussen telt ons land ruim 675.000 werklozen, ongeveer 8,5 procent van de totale beroepsbevolking. En dan tellen we de verkapte werkloosheid van de Wajong niet eens mee. Er zijn dus geen banen, er is geen economische groei en het geld is op, en daardoor vinden er ook geen investeringen meer plaats. Onze pensioenen staan onder druk en het vertrouwen van de consument beleeft een triest dieptepunt. Dát is de trieste balans van ruim tien jaar euro.

En toch blijven de euro-gelovigen volhouden, dat het besluit om deze munt in te voeren voor de deelnemende landen 'een voordeel' heeft opgeleverd. Ik vraag me dan af welk voordeel dan bedoeld wordt, want ik zie louter ellende en geen enkel teken van verbetering. Werkelijk niet één. Integendeel, overal in die muntunie ontbreken vooruitzichten op verbetering. En dat is natuurlijk buitengewoon deprimerend. Om nog maar te zwijgen over het anti-democratische karakter van de Unie. Dat gaat zelfs zover dat mensen verboden wordt te protesteren, zoals gisteren nog bleek in Athene, waar de Duitse minister van Financiën, Schäuble, op bezoek kwam.

Die pre-occupatie van de EU-adepten met de euro en het federatiestreven begint iets tragi-komisch te krijgen. Alsof een kind haar speeltje wordt afgenomen. Maar het betreft hier -helaas- geen kinderspel, maar een bittere realiteit, die raakt aan de levens van honderden miljoenen mensen. En als je dan ziet, dat al die maatregelen, al die miljarden, al die inspanningen ook nog eens geen soelaas bieden, dan vraag je je in alle ernst af: wie is hier nu gek?