Er is maar een laatste redmiddel: herschikking van de eurozone

Geen ECB, geen IMF.

Er is een nogal luid schreeuwend groepje, dikwijls capabele mensen, dat keer op keer verklaart dat de euro enkel nog gered kan worden door x. X is een variabele waarvoor u ‘Duitsland’, ‘ECB’, ‘Noord-Europa’, ‘AAA-landen’ of ‘IMF’ kunt invullen. Iedereen gunt de euro zijn eigen redder. Maar voor elk van hen geldt dat ze verwijzen naar de euro in zijn huidige vorm.

De werkelijke redding van de eurozone is een herschikking van de eurozone. Dat kan op verschillende manieren. We kunnen Europa nog vaster aan elkaar klinken en toewerken naar een federale unie. Mij lijkt die optie even wenselijk als de herintroductie van cholera-epidemieën. Europa heeft een probleem; de juiste remedie daartegen is niet meer Europa. Dat is zoiets als tegen grootmoeder zeggen ‘u mag dan terminaal zijn, het is tijd voor de jaarlijkse griepprik’. U denkt oma beter te maken, maar op deze manier bent u snel van haar af.

Een andere optie is kwakkelende eurolijders aan een infuus leggen. Dat infuus werd eerder aangeduid als ‘variabele x’. De redders die daarachter schuil gingen zijn natuurlijk niet meer dan veredelde zusters die een infuusje aanleggen. Sommige zusters zijn gemeen en hebben een ‘onneukbaar’ achterwerk, anderen zijn zachte heelmeesteresjes in pakjes van Prada. Feit blijft dat redders al snel afglijden tot thuiszorg die het Noorden, linksom of rechtsom, zal betalen.

Tot de slot de enige echte herschikkingsoptie: de ledenclub grondig herzien. Tijd voor een stukje sociaal-darwinisme naar de eurolidstaten toe. Stop met het benoemen van redders; redding komt niet uit een geldinfuus.