Energie en economische groei

Met het zwalkende beleid van Obama en de politieke patstelling tussen president Obama en de Republikeinse meerderheid in het Congres in gedachten, kan dat een prestatie van formaat genoemd worden.

Waarom trekt de economie in Amerika sterker aan dan in de eurozone? Economen wijzen vaak op het ruimhartige monetaire beleid van de Fed, de bereidheid van Obama om schulden te maken of het kordate “schoon maken” van de bankensector door de Amerikanen. Over al deze mogelijke oorzaken kunnen een hoop pro’s en contra’s naar voren worden gebracht, maar waar vriend en vijand het wél over eens zijn, is dat de spectaculaire opkomst van de winning van schalieolie en -gas de Amerikaanse industrie een groot concurrentievoordeel heeft gegeven.

Hoewel president Obama aanvankelijk een progressief energiebeleid wilde voeren, heeft hij in de praktijk een meer pragmatische route gevolgd en de exploitatie van schalieolie- en gas weinig in de weg gelegd. De olieproductie van de V.S. nam onder zijn presidentschap met 70% toe en de olieimport vanuit OPEC-landen werd gehalveerd. Het gevolg was dat in 2012 al een netto voordeel van USD 1200 ontstond voor ieder Amerikaans huishouden, een voordeel dat kan oplopen tot USD 3500 in 2025. Waarschijnlijk had Obama zijn verkiezingsoverwinning in 2012 hieraan te danken.

De energiesector in de V.S. zorgt zelf voor miljoenen banen, maar heeft ook indirect een sterk positief effect op de werkgelegenheid, omdat Amerikaanse bedrijven goedkoper kunnen produceren. De economische groei van de V.S. in het derde kwartaal 2014 bedroeg 3,5%. In hetzelfde derde kwartaal groeide de eurozone een moeizame 0,8% (de EU als geheel groeide 1,3%, waaruit weer eens het negatieve effect van de monetaire unie blijkt).

Zoals Hans Labohm heeft uitgelegd op DDS in onder meer dit artikel, is Europa bezig economisch zelfmoord te plegen. In dit stuk legt Hans helder uit dat de maniakale obsessie van Europese politici met decarbonisering van de economie, gebaseerd op de klimaathoax, heeft geleid tot tal allerlei wet- en regelgeving die de energieprijzen omhoog jaagt. Dit beleid levert niet alleen een enorme kostenpost op voor burgers, maar zal op termijn ook grote delen van het producerende bedrijfsleven verdrijven richting andere oorden, waaronder de V.S.

Het lijkt er dan ook sterk op dat de Energiewende van Angela Merkel en het Energieakkoord van onze “bruggenbouwers” Rutte en Samsom het ooit welvarende Noord-Europa naar de afgrond zullen slepen. Dit in combinatie met de vernietigende werking van de langzaam maar zeker in een transferunie veranderende monetaire unie. Als sinds maanden wijzen Hans Labohm en Theo Wolters er via DDS op dat het Energieakkoord de Nederlandse belastingbetaler 50 tot 100 miljard euro gaat kosten en dat we voor dit absurde bedrag allerlei windparken zien verrijzen, die nauwelijks toegevoegde waarde hebben en tegen een te hoge kostprijs energie produceren.

In eerdere DDS-columns heb ik geprobeerd aan te tonen dat de Europese monetaire unie het werk was van machtige en arrogante politici zoals Mitterrand en Kohl, die zonder financiële kennis van zaken de adviezen van topeconomen bewust in de wind sloegen. Ook bij het klimaatbeleid zien we iets dergelijks gebeuren, maar het in de wind slaan van adviezen door politici gebeurt nu wel heel erg letterlijk.

Hoezeer vooral linkse politici zich laten leiden door ideologie of status in plaats van praktische overwegingen bleek vorige week weer eens, toen de steeds doller wordende Diederik Samsom out-of-the-blue verkondigde dat er wat hem betreft door Nederland nooit schaliegas gewonnen zal worden, ook al zouden onderzoeken aantonen dat dit volstrekt veilig en verantwoord kan gebeuren.

Zo zien we het onder onze eigen ogen gebeuren dat de welvaart die gedurende eeuwen moeizaam en met hard werken bijeen werd gesprokkeld door onze voorouders, in een razendsnel tempo om zeep wordt geholpen door een van iedere economische realiteit totaal losgezongen politieke klasse.