Een troosthond? Welnee, het is een troostkangoeroe!
Charlie de kangoeroe is een therapeut.
Dat klinkt wellicht een beetje vreemd, maar het is toch echt zo. Zie je, Charlie maakt deel uit van een team van dieren die gebruikt worden om hoogbejaarde veteranen een beetje vreugde te bezorgen. Dat doen ze puur en alleen door 'er te zijn' voor de bejaarden die niet kunnen wachten om ze te vertroetelen.
Hoewel honden en katten normaal gesproken 'therapiedieren' zijn is dat een beetje anders in een veteranentehuis in Salt Lake City, Amerika. Noralyn Kahn, die bij het William E. Christoffersen Salt Lake City Veterans Home werkt legt uit:
"We hebben honden, katten, een 40 kilogram zware schildpad, en we hebben Charlie de kangoeroe."
Charlie is niet de eerste kangoeroe in het tehuis, maar wel de populairste ooit:
"In de afgelopen 16 jaar heb ik 14 kangoeroes opgevoed."
De reden dat Charlie zo populair is?
"Toen hij klein was konden de bewoners hem verwennen, met hem knuffelen, en hem zelfs de fles geven. Nu hij wat groter wordt hupt hij door het hele tehuis, waardoor iedereen hem ziet."
Voor veel familieleden van bewoners van het tehuis is het allemaal vrij schokkend:
"Onlangs belde een bewoner met haar familie en zei tegen ze, 'weet je, ik zag net een kangoeroe voorbij huppen.' Zij reageerden: 'Mam, we moeten maar even kijken naar je medicatie."
Een ander inwoner, Art Nunn, schrok ook toen hij Charlie voor de eerste keer zag:
"Ik dacht dat ik mijn verstand had verloren. Maar toen zag ik dat hij een luier droeg, dus ik dacht dat hij hier waarschijnlijk woonde."
Volgens Noralyn zijn niet alleen de bewoners zelf dol op Charlie; datzelfde geldt voor hun familieleden.
"Hij is een fantastisch therapiedier. Hij bezorgt de bewoners altijd veel plezier, en datzelfde geldt voor hun familieleden; kleinkinderen kunnen niet wachten om opa of oma te bezoeken zodat ze Charlie kunnen zien. Het is echt geweldig positief."
De veteranen zijn het daar helemaal mee eens. De eerder genoemde Art Nunn zegt:
"Mensen kunnen het bijna niet geloven dat ze een kangoeroe kunnen aaien, maar ik vertel ze altijd dat ze dat onmiddellijk moeten doen; je weet immers niet wanneer je de kans weer krijgt, misschien nooit."
De impact van Charlie op de hoogbejaarden in het verzorgingstehuis is immens. Hij heeft name een bijzonder positieve invloed op bewoners die zich eenzaam en depressief voelen. Op het moment dat ze hem vasthouden en hij ze blij aankijkt zien ze het allemaal toch weer zitten en kunnen ze er weer tegenaan.
Normaal gesproken worden kangoeroes in hun pubertijd wat agressiever, maar Charlie heeft daar vooralsnog geen last van. Daarom mag hij nog steeds in het verzorgingstehuis wonen; als dat verandert wordt hij naar een mooie boerderij gebracht waar hij de rest van zijn leven in de natuur kan spelen.
