Een 'running gag' voor Mark Rutte?

Schijnbaar uit het niets kwamen berichten dat de Italiaanse overheidsfinanciën in de gevarenzone waren terecht gekomen. Hannibal heeft daar al eerder op DDS over geschreven. Voor de goede orde: ook al ben ik DDS-auteur, ik ken de identiteit van Hannibal niet. Ik ga alleen af op wat hij of zij heeft geschreven. Petje af!

Destijds had Gerrit Zalm, toenmalig minister van financiën – in Italië bekend als 'Il Duro' – gewaarschuwd voor de risico's van deelname van Italië in de eurozone. Hij kreeg geen steun van zijn collega's. Hij werd op allercharmantste wijze door zijn Italiaanse collega ingepalmd en hield vervolgens zijn mond. Wat moest hij anders? Zoals Frits Bolkestein altijd al zei: 'Europa kan geen 'nee' zeggen.'

Maar nu zitten we op de blaren.

Griekenland is een vrij hopeloos geval. Spanje en Portugal zitten in de wachtkamer. Maar het allergrootste gevaar komt van de VS. Op 2 augustus bereikt de nationale schuld haar bij de wet vastgestelde limiet en mag de regering vanaf dat moment geen geld meer lenen. Zij kan dan niet meer aan haar betalingsverplichtingen voldoen. Ik verwacht overigens wel dat men er in zal slagen een noodverband te leggen. Maar dat biedt geen oplossing voor het dieperliggende probleem.

Héél lang geleden – nog voordat DDS bestond – schreef ik een artikel over de gevaren van een ongebreidelde groei van de staatsschuld. Dat was in ESB van 20 september 1978, onder de titel: 'Hoe dood is Keynes? Een oude controverse opgerakeld'. Zoals bekend, zag Keynes schulden maken als middel om de economie te stimuleren. Zijn toenmalige opponenten, waaronder Hayek en Rueff, zagen dat als een beleid dat onze economische orde, de vrije markteconomie, uiteindelijk zou ontwrichten. We hebben er lang op moeten wachten, maar nu is het dan zover.

Daarna schreef ik nog vele andere artikelen in dezelfde geest. Maar mijn toenmalige opvattingen pasten niet in de mainstream van het economisch denken en werden in het gunstigst geval als interessante kanttekeningen beschouwd. Het heeft mij gesterkt in de overtuiging dat men altijd kritisch/sceptisch moeten blijven ten aanzien van de mainstream.

Elk bezuinigingsvoorstel wordt door de oppositie bekritiseerd als ware het een aanval op onze beschaving. Mocht deze oppositie onverhoopt weer aan de macht komen, zou zij die bezuiningingsmaatregelen dan terugdraaien? Wie dat gelooft, is wel heel erg naïef.

In Griekenland weet men ondertussen dat externe crediteuren niet bereid zijn het voortbestaan van de Griekse 'beschaving' te blijven financieren. En de interne crediteuren stallen hun geld in veiliger havens.

Maar wat doet onze eigen regering nu om de noodzaak van de bezuinigingen duidelijk te maken? Véél, héél veel. Maar dringt het ook door tot de bevolking en de politiek? Te weinig, véél te weinig.

Hierbij een suggestie voor onze minister-president: Mark Rutte. Bij elk nieuw optreden in de kamer zou hij erop kunnen wijzen wat de hoogte van de staatsschuld is en hoeveel er is bijgekomen sinds zijn laatste optreden. Na zijn interventie zou hij op zijn horloge kunnen kijken en kunnen vertellen wat er intussen is bijgekomen.

Voor degenen die – net als ik – geen einde van onze beschaving wensen, zou dat misschien de bewustwording helpen te bevorderen dat er nog een lange weg is te gaan.

Het is maar een ideetje ... met de complimenten van DDS aan de huidige regering, die op deze website ooit – nog voordat de huidige coalitie een feit werd – reeds als 'DDS-1' werd verwelkomd. 

Doei!