Een knotsgekke Tour wordt nog gekker

Het was me het dagje wel gisteren: massale valpartijen, verschrikkelijke botbreuken, een media-auto die twee renners van de weg reed, terwijl Robert Gesink het opeens prima naar zijn zijn had. En dat is om nog maar te zwijgen over de belangrijke overwinning voor de gedemoraliseerde Raboploeg. 

Knotsgek: beker kan ik de Tour de France van dit jaar niet beschrijven. Niet in één woord, tenminste. De helft van het peleton (-1) zit zwaar gehavend op de fiets, de andere helft ligt in het ziekenhuis en is dus niet langer in koers. 

Gisteren moesten Alexandre Vinokourov en Jurgen van den Broeck eraan geloven. De nummer drie van 2003 en de nummer vijf van vorig jaar (en outsider voor het podium dit jaar) vielen ongenadig hard in de afdaling van een vrij nietszeggend colletje. 'Vino' brak zijn dijbeen, vdB zijn schouderblad. Met name voor die eerst is dat een hard gelach; het zou zomaar kunnen dat hij zijn carriere voortijdig moet beëindigen. De Kazach is immers al 37 jaar oud. Veel tijd om te herstellen en een comeback te maken heeft hij niet.

Vervelend natuurlijk, maar de koers werd nog véél gekker. Alberto Contador, de winnaar van vorig jaar en dé grote favoriet voor de overwinning dit jaar, viel namelijk alweer. De Spanjaard gaf na de etappe aan behoorlijk last van zijn knie te hebben. Als die niet snel herstelt kan hij de eindzege dit jaar dus wel op zijn buik knie schrijven

U zult denken: 'Inderdaad, knotsgek!' Ja, maar dat is nog niets vergeleken met de valpartij van Antonio Flecha en onze eigen wielerheld Johnny Hoogerland. De VacansOleilrenner zat namelijk mee in de ontsnapping en heroverde de bolletjestrui. Enkele tientallen kilometers voor de finish werden hij en Flecha echter pardoes van de sokken gereden door een voorbijrazende auto van de Franse televisie. Flecha werd aangetikt, viel tegen Hoogerland aan, die vol - met 65 kilometer per uur - in het prikkeldraad belandde. Onder het bloed en met diepe snijwonden in zijn benen en billen zette hij de koers voort. Logischerwijs eindigde hij uiteindelijk op grote achterstand van het peleton. Gelukkig was hij wel op tijd binnen. 

Vervolgens zagen miljoenen wielerliefhebbers hoe een zwaar aangeslagen Hoogerland, huilend en bloedend als een rund, de bolletjestrui aantrok.

Voor zover het slechte nieuws. Er ging namelijk ook het één en ander goed. Robert Gesink - Neerlands hoop op een goed eindklassement - leek zich namelijk wat te herstellen. Hoewel hij op de eerste beklimming van de dag nog moest lossen, verloor hij uiteindelijk maar acht seconden op de groep favorieten. Nadien zagen we de Raborenner eindelijk weer eens glimlachen. Hij gaf aan dat hij zich beter voelde en nu weer hoop had op een goede uitslag.

Zijn ploegleider, Adri van Houwelingen, reageerde onderwijl boos op de kritiek op zijn raspaard: Gesink zou helemaal geen gebrek aan mentale weerbaarheid te verwijten zijn. Welnee, hij was gewoon hard gevallen en zijn gezeur was volstrekt logisch en begrijpelijk. Daar kwam bij dat hij weer aan de betere hand was en het weer zag zitten. Wat zat iedereen dus te zeuren?

Blijkbaar ontgaat het van Houwelingen dat dit herstel bewijst dat Gesink mentaal nog moet groeien. Hij beklaagde zich drie dagen lang, zei zelfs dat hij erover dacht uit de Tour te stappen. De etappe van gisteren bewijst dat dit soort uitspraken en deze houding volstrekt onnodig waren. Hij kan de Tour (waarschijnlijk) niet alleen uitrijden, maar ook nog gewoon meedoen voor een goed klassement, misschien zelfs voor het podium. Al dat gezeur, al dat gezanik, en al die negativiteit was dus nutteloos. 

Gelukkig voor de vele geblesseerde renners kunnen zij vandaag genieten van een welverdiende rustdag. Met een beetje mazzel staan ze dinsdag dan sterker aan de start. Laten we het in ieder geval hopen; anders kan men Schleck nu al wel meteen de gele trui geven en hem feliciteren. En dat zou toch een beetje jammer zijn aangezien er nog bijna twee weken te gaan is.

Ik schreef in de tweede paragraaf van dit artikel "de helft -1" omdat er één man is die iedere keer weer aan de massale valpartijen weet te ontnappen. Ik heb het dan natuurlijk over Andy Schleck; Luxemburgs hoop op een Touroverwinning. Op wonderbaarlijke wijze is de Leopard-Trek renner schaafwond- en botbreukvrij. Je zou bijna zweren dat hij een engeltje op zijn schouder heeft die hem stiekem influistert wanneer hij naar voren moet schuiven omdat er een valpartij in de maak is. Dát óf hij heeft stiekem een afspraak gemaakt met de duivel.