Een kleine ode aan Rusland

Zo, de Olympische Spelen in Sotsji zijn voorbij, dus de Poetin-haat van de Nederlandse intellectuele elite kan weer worden opgeborgen. Wat was dat vermoeiend in met name de weken voor de Olympische Spelen. Het leek wel alsof we met niks anders bezig waren dan met het vingertje wapperen over de situatie van homo's in Rusland. De sport stond niet meer centraal en het ging niet meer over Rusland zelf, dat een prachtige geschiedenis kent van literatuur en componisten van klassieke muziek (en een afschuwelijke geschiedenis onder Lenin en Stalin).

Daarom nu een kleine ode aan Rusland. Een kleine natuurlijk, want het blijft wel een land met communistische trekjes. Maar president Poetin heeft zich de afgelopen weken voorbeeldig gedragen. Hij dronk een biertje met onze Koning, hij schudde de hand van onze heldin Ireen Wüst en hij zei dat wij Nederlanders goede mensen zijn. Ook werden de Spelen fantastisch mooi in beeld gebracht. Ik ben geen sportliefhebber, maar ik heb genoten van de beelden van het snowboarden, het schaatsen, het bobsleeën en ja, zelfs curling.

Kijkers kregen gisteren via de live-uitzending van de NOS een kijkje achter de schermen. Er werd een vliegende camera gebruikt om het snowboarden te filmen (tip: kijk eens naar de slow motion-beelden van snowboarden en gooi er zelf een soundtrack onder, het liefst ijzige ambient), een razendsnelle camera voor het schaatsen (opbouwtijd: drie dagen, door 16 man) en een speciale camera voor het curlen, die heel precies de zware stenen van de deelnemers kunnen volgen. Alles in haarscherp hd-kwaliteit uiteraard. Nog nooit werden de Olympische sporten zo mooi in beeld gebracht.

En dan de openings- en sluitingsceremonies. Entertainment pur sang. In de openingsceremonie ging er iets mis met de vijfde ring, en daar werd gisteren tijdens de sluitingsceremonie met een knipoog op teruggekeken door de vijfde ring opnieuw gesloten te houden. Heerlijk, die zelfspot van de regisseur van de ceremonie. Daar kunnen nog veel mensen wat van leren. De sluitingsceremonie was één groot feest der herkenning. Tijdens de sluitingsceremonie kwamen moderne klassiekers als Blurs Song 2 voorbij, net als de mooiste werken van componisten Rachmaninoff en Tsjaikovski.

Het zingen van het volkslied door tientallen Russische kinderen was een hoogtepunt wat mij betreft (ook al is het Amerikaanse volkslied tien keer beter, net als het Nederlandse). Ik zie het Nederlandse kinderen nog niet zo gauw zo goed doen, zo'n fenomenaal optreden weggeven. Ook bijzonder: de opvoering van de groten der Russische literatuur: Chekhov, Dostojevski en Tolstoj. Toch knap, dat ik als uitgesproken non-liefhebber van sport twee weken lang bijna dagelijks naar sport heb zitten kijken. Dat zegt wat over de kwaliteit van de organisatie achter de Olympische Spelen. Ook al zal het vast iets te maken hebben met de Nederlandse Rusland-haat door de grachtengordel: als zij ergens een hekel aan hebben, dan moet het wel goed zijn.