Een hoog emo-gehalte tijdens het CDA congres

Zoals ik eerder vandaag al schreef op de koffiehoek gaat het er buitengewoon emotioneel aan toe op het CDA-Congres van vandaag. Eerst stond Henk Bleker met zijn tranen in het ogen zijn leden toe te spreken, even later deed Maxime Verhagen hetzelfde. Op beide werd, belangrijk!, met staande ovaties gereageerd.

Verhagen - de Machiavelli van deze tijd (en komende van mij is dat een compliment - werd emotioneel toen hij zei dat hij al 34 jaar lid is van het CDA en dat hij bijzonder veel van deze partij houdt. Het publiek reageerde gratieus. Het klapte hem toe, wat hem duidelijk sterkte.

De reacties van het Congres op zowel Bleker als Verhagen impliceren natuurlijk dat het Congres straks gewoon voor het regeer- en gedoogakkoord zal stemmen. Dat is natuurlijk buitengewoon goed nieuws.

Dat gezegd hebbende zijn er veel CDA-leden die zich - vol passie - uitspreken tegen wat voor vorm van samenwerking met de PVV dan ook. Dit kan deels verklaard worden door het feit dat tegenstanders boos zijn en meer belang hebben bij het opeisen van spreektijd. Een CDA'er die voor wil stemmen heeft immers weinig toe te voegen aan de speeches van de kopstukken van de partij.

Maar toch, zorgwekkend is het wel. Hoewel de meerderheid van de CDA'ers duidelijk voor rechts kiest, is er een vocale linkse minderheid die niets te maken wil hebben met de PVV, ook al heeft Geert Wilders zijn retoriek een beetje gematigd in de afgelopen maanden. Wat gaan deze CDA'ers doen als hun medeleden straks voor de plannen van Verhagen en co. stemmen? En wat doen de dissidenten Koppejan en Ferrier? Voelen zij zich straks gesterkt en wijzen ze de twee akkoorden alsnog af?

We gaan het zien.