Een analyse van 'Links Amerika' en waarom Erik Mouthaan er geen bal van snapt

[embed]https://twitter.com/erikmouthaanRTL/status/1060168152171114496[/embed]

[embed]https://twitter.com/erikmouthaanRTL/status/1060167672166518784[/embed]

Beide tweets geven perfect weer waar het bij de Democrats en haar achterban aan schort, namelijk: zelfreflectie. Met als absolute dieptepunt de uitspraak van Hillary Clinton over de Trump-achterban, die ze 'basket of deplorables' noemde, was de nieuwe strategie van de Democrats duidelijk. 'Wij zijn goed, jullie zijn slecht', wat je verder ook voor beweegreden zou hebben om op Trump te stemmen, voor de Democrats ben je af!

Toen Trump tegen alle verwachtingen in de winnaar bleek te zijn geworden, barstte half Amerika in huilen uit. De strategie van de ander wegzetten als slecht en vrolijk verder marcheren in de gloed van morele verhevenheid, bleek toch niet zo goed te werken als aanvankelijk gedacht.

In de twee jaar die daarop volgden liet de partij totaal niets zien van enige vorm van zelfreflectie. Trump wordt op iedere show belachelijk gemaakt en iedere soort '-isme' krijgt de man naar zijn oren geslingerd.

De 'Blue Wave' waarmee de Democrats de midterm-verkiezingen overweldigend hadden willen winnen, bleef óók uit. Twee jaar lang je politieke tegenstander nóg meer belachelijk maken en met veel bravoure lopen beweren dat je hem dit keer wél weg zult vagen, bleek óók niet te werken. Het enige wat de Democrats in al die tijd hebben geleerd is om double down te gaan, je inzet verdubbelen om je vorige verlies te compenseren.

Op geen enkele manier is geprobeerd inzicht te krijgen in waarom Trump toch ondanks alles nog steeds zo populair is en hoe men daar zelf op in kan spelen. In plaats daarvan wordt de kleine overwinning die ze nu in het Huis van Afgevaardigden hebben, volledig gewijd aan een paar minderheden als homo's, moslims en vrouwen die nu een plek hebben weten te bemachtigen. Als klap op de vuurpijl wordt het zelf 'historisch' genoemd, terwijl Trump nog steeds de Senaat in handen heeft en véél meer invloed heeft dan zij, zelfs na zijn termijn(en) als president.

Dat is dus de échte conclusie van een analyse van de Amerikaanse politiek, het totale gebrek aan zelfreflectie van de Democrats en het rotsvaste geloof in hun eigen gelijk, terwijl het tegengeluid nog steeds in de oren tettert en iedere vorm van kritiek wordt geridiculiseerd.