De mainstream media lijkt eindelijk een klein beetje kritisch te worden inzake de klimaatverandering

Een techneut neemt geen genoegen met een grafiekje. Hij wil weten hoe de afzonderlijke waarnemingen zijn gedaan, welke ‘interpretatie’ over die wolk aan cijfers is gegaan en welke dan uiteindelijk in de grafiek belanden, of de assen logaritmisch of lineair zijn en of er nog een sausje overheen gegaan is om de grafiek ‘leesbaar’ te maken. En dan plots blijkt ons eigen vertrouwde KNMI een mooi politiek sausje over de temperatuurcijfers te gooien om een zogenaamde ‘hockeystick’-grafiek te presenteren. U weet wel, zo eentje waarbij je denkt ‘oei, de laatste jaren gaat de temperatuur wel erg snel omhoog.’ Gelukkig publiceert het KNMI ook nog altijd de wolk aan gegevens zelf zodat al snel duidelijk is dat er nogal creatief is omgegaan met het zogenaamde LOESS-filter om eigenhandig de grafiek veel erger te doen ogen. Laten we eerlijk zijn, als het KNMI morgen zou rapporteren dat de gemiddelde temperatuur weer aan het dalen is, dan zouden ze overmorgen hun deuren moeten sluiten, waarschijnlijk hebben ze geen keuze.

Ook de politieke tak van het IPCC bedient zich van dergelijke methodieken. De wetenschappers van het IPCC rapporteren keurig de cijfers, het politieke sausje geeft een geheel eigen dimensie aan de cijferbrij, namelijk die van de klimaathysterie. Bij een ‘hockeystick’ is slechts argwaan op haar plaats.

De media en de politiek hebben ook een term weten te bedenken voor iemand die kritisch ten aanzien van de klimaathysterie is: de ‘klimaat-ontkenner’, subtiel verwijzend naar de Holocaust-ontkenner. Weggezet als ’klimaatontkenner’ moet je als klimaatcriticus op zoek naar ‘the inconvenient truth’, en dan niet die van Al Gore. De voorspellingen van deze heilprofeet zijn inmiddels al lang achterhaald, er zijn meer ijsberen dan ooit te voren, de zeespiegel stijgt gestaag met 2 centimeter per eeuw en niet exponentieel, en van alle andere Armageddon-scenario’s is nog geen enkel feit zichtbaar. Dit noopt instanties als het IPCC de hockeystick-scenario’s nog steiler te doen presenteren om nóg geloofwaardiger over te komen. De bron voor enigszins (on)betrouwbare informatie is op het onmetelijke internet te vinden. Zoek op ‘denier’ en een keur aan (emeritus-)professoren, geleerden in de klimaatkunde en statistici buitelen over elkaar heen. Zo’n 31.000 ondertekenden een geschrift waarin gesteld wordt dat er sprake is van ‘hysterie’ en niet meer van wetenschap. Ook zijn er zo’n 700 gekwalificeerde internationale wetenschappers die de menselijke broeigashypothese verwerpen.

Opmerkelijk is dat velen inmiddels met pensioen zijn of niet meer werkzaam voor bijvoorbeeld het IPCC. Wiens brood men eet, wiens woord men spreekt tenslotte. Kijk bijvoorbeeld eens naar de presentaties van ‘Studium Generale’ van de TU Delft. Op nuchtere wijze leggen zij uit op welke wijze klimaatmodellen het beeld vertroebelen van de werkelijkheid, de daadwerkelijk gemeten waarden. En wat blijkt? Klimaatmodellen, veelal de basis van voorspellingen, zitten al decennia lang naast de daadwerkelijke waarnemingen een aantal jaren na deze voorspellingen. Met andere woorden: de modellen zijn in de basis onbetrouwbaar gebleken. Opvallend is ook dat de mate waarin de modellen afwijken van de uiteindelijke realiteit steeds groter wordt, kennelijk is de interpretatie van de cijfers onderhevig aan een vreemdsoortige erosie, die van de klimaathysterie.

Ook de relatie tussen CO2 en opwarming van de aarde is een interessante. Veelal worden door de ‘beliebers’ grafieken gepresenteerd met een stijgend CO2-gehalte en een stijgende temperatuur… uit de periode 1980-1995. Dat klopt inderdaad, maar het is te gemakkelijk een verband te leggen tussen beiden. Want eeuwen daarvoor zijn er periodes geweest dat het CO2-gehalte 4 (!) maal zo hoog was, terwijl de temperatuur daalde… door wetenschappers bepaald door ijsboorkernen te nemen op de Noordpool en geverifieerd met de huidige situatie. Vlak voor het uitbreken van de 2de Wereldoorlog werd ook geconstateerd dat het aantal geboortes sterk afnam, gelijktijdig met de afname van ooievaars. Een verband is nooit aangetoond, simpelweg vanuit de wetenschap dat het één niet met het ander te maken kán hebben.

Voor de main stream media is er nauwelijks nog een weg terug. Jarenlang hebben zij meegelift op de hype van de klimaathysterie. Dat het ontzettend slecht gaat met het milieu is inmiddels zo diepgeworteld dat het voor hen bijna onmogelijk is nog een ander verhaal te publiceren. Een bijkomend probleem is de ontbrekende onafhankelijkheid van de journalistiek. Vrijwel iedere journalist is afhankelijk, zijn brood wordt betaald door zijn broodheer. En de broodheer wil oplages, clicks of kijkcijfers.

De laatste weken verschijnen echter steeds meer kritische publicaties van partijen die toch wel gerekend worden tot de main stream media. Zo verscheen er bij Elsevier een special (Nieuwe energie) met een verfrissende ‘andere kijk’ op de klimaathysterie en de gevolgen daarvan voor de samenleving. Zelfs de Volkskrant begint te ‘fact-checken’ als gesteld wordt dat de Nederlandse klimaatbijdrage slechts 0,0003 graden is, het blijkt te kloppen alleen de conclusie ‘over het nut van klimaatbeleid zegt dat eigenlijk weinig’ klinkt als een contradictio in terminis. De Volkskrant zal inderdaad nog even aan de realiteit moeten wennen, maar er lijkt eindelijk licht aan het einde van de tunnel(visie) te komen…