De laffe EU-politicus

Word u ook zo moe bij het aanhoren van de oeverloze kletspraatjes van onze Nederlandse europolitici? Of je nu In 't Veld hoort of Van Baalen, Tang of Esther de Lange, het is van een schier ondraaglijke oppervlakkigheid en zelfingenomenheid. De één (D'66 politica In 't Veld) denkt, dat de invoering van eurobonds Nederland geld oplevert (I kid you not, ze zegt het echt, luister hier maar, bij minuut 15:30); de ander (PvdA'er Tang) bezweert dat een Europese 5% werkloosheidsnorm even 'streng' kan worden opgelegd als de Brusselse begrotingsnorm van 3%, waar momenteel alleen Oostenrijk aan voldoet; en een derde (VVD'er Van Baalen) meent dat hij het Nederlands belang dient door weg te blijven als er in het EP plenair gestemd moet worden. En dan durven dit soort politici ook nog te vragen om ons vertrouwen, het vertrouwen van het volk. Het volk heeft maar voor één soort politicus respect en dat is degene die durft te zeggen waar het op staat, het belang van zijn land dient en daarop actie onderneemt. De actie die nu in het belang van Nederland nodig is, is de euvele moed om te zeggen dat de eenheidsmunt euro is mislukt, dat ons land financieel wordt uitgekleed door Brussel en dat Nederland dus uit de eurozone moet treden.

Maar intussen roepen de Brusselse bobo's bijvoorbeeld dat Portugal 'gered' is, terwijl de ontluisterende waarheid is, dat het landje door-en-door failliet is. Letterlijk en figuurlijk kapotgemaakt door de euro en alleen maar te redden is door een permanent Europees infuus. Datzelfde geldt overigens ook voor de euromunt zelf, ook die is alleen maar te redden door middel van een permanente transferunie van Noord naar Zuid. Alle politici weten dat, maar het ontbreekt ze gewoon aan politieke moed om dat toe te geven, bang als men is voor gezichtsverlies, hun baantje en hun carrière. De rekening wordt uiteraard elders neergelegd, bij de belastingbetaler. Maar daar komen er steeds minder van, gelet op de enorme werkloosheid in de eurozone en degenen die nog wel werk hebben, hebben steeds minder te besteden.

De Europese politieke elite staat voor een nieuwe vijfjaars termijn en wil graag herkozen worden. Indien gekozen is hun financiële kostje immers gekocht: voor europarlementariërs de zekerheid van vijf jaar lang een netto maandinkomen van rond de tien mille euro's plus een riante pensioenvoorziening, wie wil dat niet? Over de exorbitante beloning van de Eurocommissarissen zullen we het maar helemaal niet hebben. Daarom struikelt men bijkans over elkaar heen om de 'voordelen' van het mislukte Europese project aan het volk aan te prijzen (uiteraard met henzelf als brenger van oplossingen). Maar hoe geloofwaardig is dat, als je naar de feiten kijkt? De EU over het algemeen en vooral de eurozone in het bijzonder laten een ontluisterend beeld zien van massa werkloosheid en torenhoge schulden. Burgers en bedrijven die als citroenen worden uitgeknepen, terwijl de politieke elite zijn zakken vult. Hoe denkt men zo het vertrouwen te herwinnen van de kiezer?

Het reële gevaar bestaat, dat ook deze verkiezingen opnieuw een lager opkomstpercentage laten zien dan de vorige. De trend is duidelijk. De enige hoop die gekoesterd kan worden op het tegendeel is, dat het wellicht de laatste kans is voor de ontevreden burger om zijn onvrede en machteloosheid te tonen door op een eurokritische partij te stemmen. Maar daarmee is het probleem niet weg. Het probleem van een verschrikkelijk foute politiek om door te gaan met de euro als eenheidsmunt voor de eurozone. En ook het probleem van een steeds verder integrerende EU is daarmee niet van tafel. Nederland is een fuik ingezwommen waaruit omkeren een vrijwel kansloze excercitie is geworden. Toch is dát wat er moet gebeuren: uit die fuik. 

Gelukkig komen er steeds meer economische onderzoeken die mijn statement bevestigen. Van de week kwamen de Finnen weer met een gedegen rapport. Het is ook zo helder als glas: de euro heeft ons land een enorm en blijvend welvaartsverlies bezorgd, en datzelfde geldt voor landen als Finland. Alleen Duitsland lijkt vooralsnog te profiteren van de voor dat land veel te goedkope euro. Maar dat blijft niet tot in de oneindigheid duren. De monetaire misgeboorte zal uiteindelijk ook de sterkste schakel van de eurozone verzwakken, een economische onafwendbaarheid. De eerste tekenen daarvan dienen zich al aan in Duitland: een oververhitte huizenmarkt en een teruglopende industriële orderportefeuille. Hoe kan het ook anders, de euro is de nagel aan de Europese doodskist.

De plannen van de Europese politieke elite zijn er echter niet op gericht om een einde te maken aan de eenheidsmunt, sterker, alles wordt uit de kast gehaald om ten koste van alles de euro te redden: een bankenunie moet er voor zorgen dat de slechte leningen in Zuid-Europa mede gedragen zullen worden door het Noorden; gemeenschappelijke schuldfinanciering moet ervoor zorgen dat gezonde landen mede instaan voor de schulden van de zwakke; en een afgedwongen gemeenschappelijk economisch beleid moet ervoor zorgen dat de euro-zondaars uit Latijns Europa voortaan hun streken verliezen. Wishful thinking: culturen verandert men niet, ook niet onder dwang. Maar belangrijker nog is de vraag: wat willen de Europese volken zelf? Willen zij afgedwongen 'solidariteit' die de fundamentele oorzaak van het probleem in stand houdt? Willen zij het Europese elite scenario of niet? En zo niet, wat zou in een democratie dan de consequentie moeten zijn voor de dames en heren Europese politici? Maar dat durven ze niet. Pecunia non olet.