De Brusselse snowglobe
In de EU bestaan twee verschillende werkelijkheden naast elkaar. Een kleine werkelijkheid zoals die beleefd wordt binnen de veilige muren van de stadsstaat Brussel, en de grote werkelijkheid zoals die bestaat in de rest van het grondgebied van de 28 EU-lidstaten.
Al sinds de oude Grieken is de mensheid op de hoogte van de duizelingwekkende oneindigheid van het heelal. Toch valt het ons moeilijk voor te stellen, want - een enkeling daargelaten - komen nooit buiten onze eigen habitat genaamd 'Aarde' en zijn niet gewend in afstanden van honderden miljoenen lichtjaren te denken.
Voor ons brein zijn zulke metafysische aangelegenheden dus heel lastig te bevatten. Een manier om die muur van onbegrip te slechten is door de metafoor van de snowglobe te gebruiken. Die gaat als volgt: zie de Aarde maar als de 'snowglobe', de souvenir die je voor 2 koopt op een toeristisch tochtje door een mooie stad in een ver land. Voor de miniscule plastic poppetjes die rond het Colosseum, de Eiffeltoren of de Golden Gate-brug staan opgesteld is dat ene magnifieke gebouw alles wat er is. Het gebouw, en de eeuwige sneeuw die af en toe naar beneden dwarrelt. Meer is er niet.
Verder kan je met de snowglobe gooien, schudden en je kan 'm op z'n kop houden. De piepkleine plastic mannetjes merken er niks van. Hooguit zullen ze de sneeuw naar boven zien verdwijnen of juist neerdalen. Hun werkelijkheid bestaat alleen in de glazen bal met water, een gebouw en winterse taferelen. Dat is alles wat er is.
Onwillekeurig moest ik aan die uitleg over de oneindigheid van het heelal denken toen ik vernam op welke manier het Europese Parlement de benoeming van Jean-Claude Juncker tot voorzitter van de Europese Commissie er doorheen heeft gejast. Guy Verhofstadt, eurofiel en liberaal, nam tijdens de Oost-Europese hamersessie het woord.
Dat was de eerste reden dat Brussel eigenlijk een snowglobe is. Inderdaad: alleen in de Brusselse snowglobe kan je zowel eurofiel als liberaal zijn. In de rest van Europa geldt dat je als liberaal zo min mogelijk overheid wilt, en waarde hecht aan subsidiariteit. Oftewel: een kleine overheid, doch dicht op de mensen. Dus geen instituut ver weg in het onherbergzame België dat je leven van wieg tot graf dicteert.
Maar behalve zijn denominatie gaven de woorden van Verhofstadt al helemáál aan dat hij volkomen in z'n eigen wereldje leeft:
Niet stemmen voor Juncker is u bij de anti-Europeanen scharen, waarschuwde Verhofstadt. Hij refereerde nog naar het systeem van Spitzenkandidaten, waarbij elke grote familie in het parlement een kandidaat uitstuurde om Barroso op te volgen. De verkiezing van Juncker zal de democratische geloofwaardigheid van het Europees Parlement vergroten.
Om te gieren. Juist door het systeem van de Europese lijsttrekkers geloven de inwoners van de Unie maar weinig in democratie. Je kon kiezen tussen een zelfverklaard leugenaar, een omhooggevallen boekverkoper annex islam-appeaser en een schreeuwlelijk die iedere euroscepticus in gemankeerd Engels de huid volscheldt. Daarnaast stond Verhofstadt alleen in België op het stembiljet, Juncker louter in Luxemburg en Schulz slechts in Duitsland. Hoezo democratie? Op elk van de 'Spitzenkandidaten' konden inwoners uit 27 EU-landen niet eens stemmen!
Daarnaast is ook alleen in de afgesloten sneeuwwereld van Brussel de frase 'u bij de anti-Europeanen scharen' een zware belediging. Als iemand dat tegen mij of talloze andere Nederlanders zegt, voelen wij ons gecomplimenteerd. Dat snappen ze toch wel?
Nee, dat snappen ze niet. Brussel gaat vrolijk verder in het eigen wereldje. Volledig blind voor wat er buiten de glazen stadsmuren gebeurt wordt er gemijmerd over verdere federalisering. Terwijl de sneeuw valt en weer naar boven verdwijnt.
