Cultuurrelativisme op een hoger plan

Het onderwerp hangt blijkbaar in de lucht. In dezelfde week dat wij hier op de Dagelijkse Standaard in discussie zijn over het cultuurrelativisme, en de al of niet verwerpelijke kanten ervan, staat in de Volkskrant een stuk over hetzelfde thema, onder de titel 'Het Westen heeft niks te vrezen'. Ik weet niet of de auteur van het stuk, Carl Stellweg, links of rechts is. Hij zou weleens links kunnen zijn, maar ik zie niet waarom rechts het er fundamenteel mee oneens zou moeten zijn.

Zijn betoog dat het Westen krachtig is, dat zelfkritiek een teken van kracht is en een vehikel om een cultuur verder te ontwikkelen, en dat chauvinistische borstklopperij - in de moslimwereld schering en inslag - iets is voor kleingeestige verliezers, onderschrijf ik van harte. Ik denk ook dat deze uitleg van het cultuurrelativisme, een soort relativisme op een hoger plan, meer recht doet aan de historische werkelijkheid en de intellectuele superioriteit van het vrije Westen, die staat of valt bij botsende meningen, dus van tijd tot tijd ook bij botsende en schurende subculturen.

Wie daar alleen maar dweperige 'multikul' in wenst te zien, verengt de discussie en maakt van een verder poly-interpretabel en verheven begrip als cultuurrelativisme een karikatuur. En karikaturen zijn even leuk, maar worden ook snel clichés waarmee links en rechts elkaar op rituele wijze om de oren slaan. Dat is niet liberaal en niet erg verstandig. Misschien klinkt dat (voor heethoofden) saai en weinig opwindend, maar dat moet dan maar.