Column Jan Roos: Soms verlang ik terug naar tijd dat feministen en antiracistische havomeisjes stonden te strijken

Als je wil lachen moet je op Twitter het account van Andy Ngô volgen. Aan de andere kant is het eigenlijk om te huilen. Want Andy - een journalist in Amerika - zou met zijn Vietnamese roots een fantastische mascotte van de diversiteitswaanzin kunnen zijn, ware het niet dat Andy zelf kan nadenken en dus een bijzonder grote hekel heeft aan de linkse, lees idiote, denkbeelden. Hij is daardoor al meerdere keren fysiek aangevallen door Antifa, de extreemlinkse Sturmabteilung, die heel ironisch zegt te strijden tegen fascisme.

Op zijn account toont Ngô dagelijks, naast de ravage als plunderingen en het platbranden van de plaatselijke mkb die deze zogenaamde revolutie voor rassengelijkheid nodig schijnt te hebben, mugshots van arrestanten van de Black Live Matter-demonstraties.

Wat er zo grappig aan is? Ze zijn allemaal spierwit. Stuk voor stuk zijn het roomboterblanke twintigers en dertigers die met veel geweld zeggen op te komen voor de donkere medemens. Dat ze daarbij bedrijven van dezelfde donkere medemens in de hens steken doet er niet toe. Want waar deugend blank gehakt wordt vallen nou eenmaal donkere spaanders. Alles voor de “goede zaak”.

Zo zag ik laatst een filmpje waarin dit tuig een straat blokkeerde, want dat schijnt heel erg te helpen tegen iets, waardoor een donkere vrouw niet naar haar huis kon. Toen de dame vanuit haar pickup daar iets van zei werd ze door deze BLM'ers voor “stupid black bitch” uitgescholden. De ironie klotst over de plinten. Sta je een kruispunt in een stad te blokkeren omdat zwarte levens heel erg matteren, maar de eerste de beste zwarte persoon die daar geen zin in heeft spreek je negatief aan op diens huidskleur. Alsof je met het gooien van een kernbom demonstreert voor wereldvrede.

Wat ook opvalt bij de mugshots, die politiefoto's, van deze figuren is dat ze allemaal zo uit een tekenfilm lijken gelopen. Cartooneske figuren, die van lelijkheid weer grappig zijn om te zien. Het lijkt of de Amerikaanse GGZ, onder dwang van de Democraten, de poorten heeft moeten openzetten. En zo is het net zo in ons land. De onwelriekende deuggleuvenbrigade wordt bevolkt door gestoorden en andere geestelijk mindervalide types. Overemotionele gekkies die fantasie en realiteit al hun hele leven door elkaar halen.

Kijk maar eens naar de Amsterdamse bestuurders. Geld over hebben voor de huisvesting van criminele illegalen, terwijl de stad letterlijk instort wegens achterstallig onderhoud. Het heeft iets puberaals, ware het niet dat je twaalfjarigen het niet kwalijk kan nemen. Of zoals al onze kranten worden volgepend door havomeisjes die zich anti-racisten en anti-seksisten noemen, maar anderen steeds de maat nemen omdat ze in hun lege ogen de verkeerde huidskleur en/of sekse hebben.

Waarom heeft deze afschuwelijk middenmaat van niet-creatieve denkers en halfzachte maatschappelijk werksters een podium gekregen? Niemand weet het. Behalve dat het voor de overheid een geschenk is. Je hebt van deze navelstaarders namelijk geen enkele last omdat ze hoofd- en bijzaken niet kunnen scheiden. Wat zeg ik? De hoofdzaken zijn te moeilijk om te bevatten voor ze, waardoor ze zich focussen op onzinnigheden als ras, sekse, politieke gezindheid of geaardheid. Het is van een mateloze domheid, waar je om zou kunnen grinniken als het niet zoveel maatschappelijke schade aanrichtte.

En ze spreken zichzelf continu tegen. Dus ze roepen om diversiteit, maar haten blanken mannen. Ze gillen om inclusiviteit, als dat maar exclusief de andersdenkenden is. Ze wensen pluriformiteit, zolang alle deelnemers dan wel voldoen aan hun wereldbeeld. Je zou kunnen zeggen dat die lui schizofreen zijn. Ze staan op de barricaden voor de donkere medemens, maar als dan dat, in hun ogen, exotische huisdiertje zelf gaat nadenken kan hij op net zoveel haat rekenen als mensen die ze zeggen te bestrijden.

Het is van een schoolpleinniveau om misselijk van te worden en toch zie je het overal. Ondanks dat ik een groot voorvechter ben van gelijke rechten en plichten verlang ik soms terug naar de tijd dat dit soort figuren stonden te strijken. Feminisme gaat over emancipatie, niet over geestelijke incontinentie. Maar dat is waarschijnlijk ook te hoog gegrepen.