Column Jan Roos: identiteitspolitiek keert als boemerang terug in gezicht van diversiteitsminnende grachtengordel

Leedvermaak is niet de meeste vriendelijke vorm van entertainment, maar grappig is het vrijwel altijd. Nu ons land in de zure zwavelput, die identiteitspolitiek heet, is weggezonken keert het anti-blanke sentiment als een vlijmscherpe boemerang terug in het gelaat van de diversiteitsminnende grachtengordel. Daar kan ik dan ietwat zachtjes, maar toch uiterst gemeend, om grinniken. De meisjes (volwassen vrouwen die puur uit emotie stukjes tikken als een verward hormonaal pubergrietje) schrijven hun vingertje blauw hoe divers, pluriform en inclusief alles dient te zijn, maar vergeten even dat de hobby's van dezelfde grootstedelijke elite roomblanker zijn dan de gemiddelde koopzondag in Volendam.

Het Amsterdam Baroque Orchestra & Choir is zo'n hobby. Zowel het orkest en het koor als het publiek kent geen PoC. Dat is de hedendaagse aanduiding voor alles wat zwart en gespikkeld is. Letterlijk: People of Color. Wat overigens betekent dat mensen met de blanke huidskleur blijkbaar kleurloos zijn en daarmee worden gediscrimineerd, want buitengesloten. Maar racisme ten aanzien van het blanke ras is geen racisme bij deze nieuwe religie.

En omdat de barokmuziek “slegs vir blankes” is kan het ABOC de subsidie op de witte buik schrijven. Het Amsterdamse Fonds voor de Kunst vindt het namelijk allemaal niet divers genoeg. Zo schrijft het in de afwijzing: “Het ABOC beperkt zich vanuit zijn aard en doel tot de westerse canon van de oude muziek. Dat is in de ogen van de commissie een begrijpelijke afweging, maar het betekent dat het ensemble geen bijdrage levert aan de culturele diversiteit van het aanbod. Het ABOC stelt zelf vast dat de bezoekers van een biculturele of niet-westerse achtergrond ondervertegenwoordigd zijn in zijn publiek. Het ensemble komt in het plan echter niet met voorstellen om die situatie te veranderen... De organisatie is klein en kent geen culturele diversiteit; dat geldt ook voor het bestuur... De commissie vindt deze zelfreflectie van ABOC op het toepassen van de Code Culturele Diversiteit zorgelijk.”

Al het onversneden Nederlandse culturele erfgoed zal opgeofferd worden op het altaar van de multiculturele samenleving. Precies wat woke links wil. Tenminste, zolang het om volkse tradities gaat. Om burgerlijke brood en spelen. Niet om de mono-culturele hoge kunsten die ze aan de grachtengordel graag willen behouden. Je zal steeds vaker zien dat die diversiteitsboemerang pijnlijke wonden zal slaan bij terugkeer bij de afzender

Eva Jinek werd na een heel verhaal over dat een donkere vrouw veel moeilijker op haar positie terecht zou kunnen komen gevraagd om haar plek dan af te staan aan een donkere dame. Je zag de paniek in haar oogjes. Want dat was niet de bedoeling. Hetzelfde geldt voor meer van dat soort mensen die roepen dat we iedere “vluchteling” van de wereld onder onze vleugels moeten nemen, maar liever niet in hun buurt en al helemaal niet in hun villa aan het Vondelpark. Dezelfde vrouwen kirren dat het patriarchaat gebroken moet worden, maar dat de grenzen wel wagenwijd open dienen te staan voor kerels uit culturen waar een vrouw nog minder waard is dan een een geit aan een paaltje.

Voorzitter van de Sociaal Economische Raad (SER), Mariëtte Hamer, trok op Diversity Day eens even flink aan de bel. Zij waarschuwde dat door alle coronaperikelen het onderwerp diversiteit in veel bedrijven dreigt ondergesneeuwd te raken. Niet zo vreemd natuurlijk als de meeste bedrijven bezig zijn proberen te overleven in deze crisis, maar al helemaal potsierlijk als je bekijkt dat binnen het SER nul, ik herhaal nul, gekleurde medemensen rondlopen. Het is als de gemiddeld D66 en GroenLinks-fractie: roomboterblank, maar gillend dat alles divers en inclusief dient te zijn.

Die hypocrisie maakt hun verhaal totaal ongeloofwaardig. Want als dat nou zo fantastisch streven is en een tegenwoordige must, waarom begin je er dan niet zelf mee? Wat zeg ik, stap op en laat je plekje, net als bij Jinek, vullen door iemand met meer pigment.

De diversiteitspolitiek kent alleen maar verliezers. Maar dat het nu ook begint te knagen aan de poten van de voorstanders is een positief effect. Hopelijk zullen ze snel inzien dat het een heilloze weg is. Alleen ik weet dondersgoed dat dit te veel is gevraagd van mensen die alleen maar vanuit hun kinderlijke emotie kunnen reageren.