Column Jan Roos: De Tweede Kamer wil het tbs-systeem handhaven, slachtoffers als Anne Faber zijn collateral damage

Goh, wat waren ze weer geschokt in Den Haag. Het lijkt wel een constante emotie daar. Maar telkens als ze weer erg geschrokken zijn haal ik mijn schouders op, want het gaat altijd over situaties die bij iedereen al jaren bekend zijn. Zo ook rondom de moord op Anne Faber. Nu blijkt dat haar moordenaar Michael Panhuis helemaal niet vrij mocht rondlopen roepen ze en masse weer dat 'dit niet had mogen gebeuren'. Natuurlijk had dit niet mogen gebeuren, maar het gebeurt wel omdat dezelfde mensen in de Tweede Kamer het tbs-systeem blijven handhaven. Door dit systeem vallen er slachtoffers, en dat weten ze daar ook donders goed. Maar die slachtoffers zijn collateral damage voor het “resocialiseren in de maatschappij” van levensgevaarlijk types als Michael Panhuis.

Na gewelddadige overvallen en de verkrachting van twee minderjarige meisjes gaat onze overheid hard aan het werk om Panhuis weer “beter te maken”. Hij is het slachtoffer en hij verdient alle hulp. Dat in dat proces rekening gehouden wordt met zijn voorkeuren en privacy is heel normaal. En daar heeft Anne Faber haar leven voor gegeven.

Het is een opeenstapeling van naïviteit dat telkens weer een perverse uitkomst heeft. Die zogenaamde softe sector maakt van onze samenleving een proeftuin voor lustmoordenaars met het idee om ze weer erbij te laten horen. Dat daar af en toe een kind of een vrouw het leven voor moet laten is dan maar zo.

Naast dat tbs onbetaalbaar is (per persoon €465 per dag) komt het resultaat alleen ten gunste van de daders. De maatschappij heeft er niks aan. Sluit lustmoordenaars, kindermisbruikers en verkrachters voor het leven op. Dát is boetedoening. Dát maakt het land veiliger. Dat scheelt naast heel veel belastinggeld ook mensenlevens. Want Anne Faber was van haar fietstocht gewoon thuis aangekomen als Panhuis had gezeten waar hij had moeten zitten: namelijk achter de tralies.