Column Jan Roos: 2017 was een waardeloos jaar

Voor mij was 2017 een klotejaar. De twee grootste faillisementen uit mijn leven vonden het afgelopen jaar plaats. Ten eerste werd na jaren van getouwtrek mijn scheiding eindelijk uitgesproken. Ik kwam erachter dat je als man nauwelijks rechten hebt in deze rechtstaat. Een pijnlijke constatering. Weliswaar heeft Vrouwe Justitia een blinddoek om, maar haar neus doet het nog prima en wanneer ze een damesparfum ruikt weet ze wie ze in het voordeel moet stellen.

Al begin dit jaar ging ik mentaal failliet. Nou ja, dat is wat overdreven. Maar toch kreeg ik een enorme dreun voor mijn flikker door geen zetel te bemachtigen tijdens de Tweede Kamerverkiezingen in maart. Mijn hele toekomst had ik in willen zetten om iets te doen aan de genezing van dit redelijk verziekte land. Om te wijzen op de werkelijke kwalen, zodat er eindelijk eens kan worden ingegrepen. Als je dan te horen krijgt dat men je helemaal niet wil, krijgt je ego een aardige schop voor de ballen. Van die trap ben ik nog nauwelijks bekomen.

Deze week ben ik ook nog eens gestopt met mijn vlogs. Het is vrijwel onmogelijk om een boterham te verdienen als je de verkeerde mening hebt in dit land. Links of nietszeggend, dat zijn de smaken. Voor de rechts gaan er juist extra deuren dicht in plaats van eentje open. Je zou je bijna gediscrimineerd voelen. Als straks de stekker uit GeenStijl wordt getrokken, is deze site de enige roepende in de gortdroge politiek correcte woestijn. En ook hier zie ik al wat verontrust geschuif richting acceptabel midden.

Ondanks dat ik nog steeds met pijn in het hart de Haagse politiek volg, ben ik toch soms blij dat ik niet in de Kamer rondloop. Want ook daar, net als in de media, is het vechten tegen de bierkaai als je het voor het landsbelang wil opnemen. Dat is geen gezonde situatie voor een mens met ambitie. Dan heb ik het over ambitie met Nederland, en niet over persoonlijke ambitie, want voor dat laatste is het parlement juist de beste plek van het land. Als je maar niet te veel ruggengraat hebt, en flexibel als bamboe kan meebuigen, is je kostje er gekocht. Want hoe kan het zo zijn dat er niet massaal en met heftige verontwaardiging is geprotesteerd door de volksvertegenwoordiging na het weigeren van een referendum over het schrappen van het referendum? Ik zou namelijk bijkans lichamelijk onpasselijk worden van zoveel hypocrisie en vernedering van de democratie, maar het gemiddelde Tweede Kamerlid ziet er blijkbaar weinig problemen in. En dat geeft aan hoe er daar over u wordt nagedacht: namelijk als niet relevant. Ik zou mijn ogen uit de kop schamen als ik daar onderdeel van was.

Dat juist een D66-minister zo'n enorme hekel toont aan het volk is vrij ernstig, maar ook het toppunt van cynisme. De partij die ooit opgericht werd om juist het volk een stem te geven, neemt het volk die stem weer heel gretig af. Het bindend referendum werd door D66 vermoord, het raadgevende referendum door D66 afgeschaft en nu dus wordt door een D66-minister ook de volksraadpleging over het schrappen van volksraadplegingen de nek omgedraaid. Het is om moedeloos van te worden. Zo moedeloos dat ik denk dat via de politiek iets veranderen onmogelijk is geworden. Je ziet het aan de PVV: ze kunnen geen moer bereiken. Ik zie hetzelfde gebeuren voor Forum: ze zitten in de Kamer zodat het nog een beetje lijkt op pluriformiteit, maar het zijn die twee partijen tegen het kartel. Ze mogen blaffen wat ze willen, maar de muilkorven zullen nooit afgaan. Dat wordt nooit getolereerd.

Ik denk dat de verandering op straat plaats moet gaan vinden. Hoe? Daar kom ik snel op terug.