Cijfers verkrachtingszaken wijzen uit: Nederlandse rechtsstaat volstrekt incapabel

Verkrachting is een lastig misdrijf voor iedere rechtsstaat. De beschuldiging van verkrachting alleen al kan behoorlijke consequenties hebben, zoals we hebben gezien met het hele #MeToo-circus. Ook daar kampte men toen met het probleem van bewijslast en de totale verontwaardiging die bij sommige mensen ontstond, puur om het feit dat een vermeend slachtoffer niet direct werd geloofd. Alsof het volstrekt ondenkbaar was dat iemand een ander vals zou kunnen beschuldigen!

Datzelfde probleem lijken we in Nederland ook te hebben. Maar zelfs als er voldoende bewijs wordt geleverd en het tot een veroordeling komt, lijkt het qua straffen in Nederland echt helemaal nergens op.

In 2019 leidde slechts 37 procent van de door de politie onderzochte verkrachtingsmeldingen tot een aangifte. De redenen? Geen bewijs/moeilijk aan te tonen, verhaal klopt niet of het slachtoffer ziet af van aangifte. Van die aangiften strandt 58 procent bij het Openbaar Ministerie, want toch niet voldoende bewijs.

Uiteindelijk blijven er 172 verkrachtingszaken over, waarbij er in 102 gevallen een verdachte werd veroordeeld. De hoogst mogelijke straf (12 jaar) is sinds 2017 geen één keer meer opgelegd. Misschien 11, 10 of 9 jaar dan? Nee, de hoogste straf die sindsdien is opgelegd, was 6 jaar. De laagste 21 dagen. Het gemiddelde ligt zelfs op een bedroevende 1 jaar en 5 maanden!

Een woordvoerder van de Raad voor de Rechtspraak verdedigt dit door te stellen dat er bij de strafmaat op álle omstandigheden wordt gelet, met name of en hoe er dwang of geweld is toegepast. Kijken we naar de gemiddelde straf, dan komt kennelijk een soort softcore-verkrachting in Nederland het meeste voor...

Dit lijkt toch helemaal nergens op? Zit je dan met je levenslange trauma en het nieuws dat de dader het jaar erop weer vrij komt wegens goed gedrag, omdat hij je geen botbreuken en blauwe plekken heeft gegeven toen hij je dwong. Heel normaal.