Chaos: gaat de euro het redden?

De recente ontwikkelingen rondom de euro, de eurozone en de paniekerige pogingen van Brussel om de in moeilijkheden verkerende landen van een 'oplossing' te voorzien gaan zo snel, dat het Griekse woord Chaos (????) nog het beste de huidige situatie aanduidt. En de oorspronkelijke betekenis van dit woord betekent 'Leegte'. En dat is het precies: een gapend gat van zowel politieke incompetentie als van een financiële bodemloze put. De financiële eurocrisis spat alle kanten op. De 10-jaars rente op Italiaanse staatsobligaties steeg in één dag een vol procent, een toename van maar liefst 15% in één dag.. Het verschil tussen de Italiaanse en de Duitse langetermijnrente - de spread - klom woensdagochtend 9 november boven 500 basispunten (5 procent). Nooit eerder vertoond in de eurozone.

In dit stuk wil ik de vloer aanvegen met de Brusselse plannen, de schijnoplossingen waarmee Merkozy tot nu toe gekomen zijn en de onzalige plannen van Barroso cum suis om door middel van een European Stability Mechanism de macht in Europa te grijpen. Onze welvaart, onze vrijheid, onze soevereiniteit staan op het spel en de 'bazen' in Brussel, Barroso voorop, doen alsof ze alles onder controle hebben. Ik dacht het niet.

Allereerst de schijnoplossingen van Merkozy.

In eerdere stukken is al betoogd, dat de voorgestelde oplossingen voor de eurocrisis geen enkel soelaas bieden. Noch voor Griekenland, noch voor de positie van de euro in de eurozone, noch voor rust op de financiële markten. Ook het 'Bazooka-plan' van de jongste Eurotop van 26 oktober bood geen enkel soelaas. De media aandacht verschoof weliswaar van het Griekse drama naar de Italiaanse commedia dell'arte, waar naar verluidt Bunga Berlusconi zijn Waterloo zal vinden, maar ondanks dat lijken de financiële markten niet tot bedaren te brengen: niemand wil die corrupte Italiaanse rommelobligaties nog hebben. Intussen blijft de ECB, met een Italiaan als nieuwe baas -tegen de regels- doorgaan met massale aankopen van het waardeloze Italiaanse staatspapier in de hoop het tij te kunnen keren. Maar het tij keert niet, signor Draghi, uw acties leiden slechts tot een duurdere déconfiture van de eurozone.

Het met veel bombarie aangekondigde vier punten plan van Merkozy heeft dus gefaald. De markten prikten er genadeloos doorheen: de haircut van 50% is niet genoeg, de deelname van de private sector blijft vrijwillig, de herkapitalisatie van de systeembanken blijft weinig transparant, en last but not least, het 'hefboomeffect' van het 'nieuwe EFSF' was al na enkele uren uitgewerkt. De markt vindt het een vaag plan en heeft er geen vertrouwen in dat dit gaat werken. Kortom, dame en heer Merkozy zijn terug bij af.

In een vergeefse poging de markten te kalmeren lieten beiden daarom doorschemeren een 'kleinere eurozone' wellicht te overwegen. Woensdag verscheen dit bericht op Reuters: 'Duitsland en Frankrijk voeren besprekingen over de mogelijkheid om tot een kleinere eurozone te komen met stabielere landen.'

Dat meldt het persagentschap op basis van verklaringen die Sarkozy dinsdag in Straatsburg tegenover een groep Franse studenten had gedaan. Ook de steeds dieper wordende kloof tussen landen van de eurozone en EU-landen waar niet in euro kan worden betaald wordt daarbij aangehaald: 'We moeten zeer voorzichtig zijn, maar de waarheid is dat we een lijst moeten opstellen van landen die deel kunnen uitmaken van de nieuwe club en van landen die daar gewoonweg niet voor in aanmerking komen,’ aldus een niet nader genoemde EU-offical in het rapport.

Hiernaast pleitten Merkozy voor een grotere rol voor het Internationale Monetaire Fonds bij het aanpakken van de eurocrisis om te voorkomen dat systeembanken dreigen om te vallen, met als waarschijnlijk gevolg een ongekende chaos in het mondiale financiële stelsel. De achterliggende gedachte daarbij is, dat als de BRIC-landen (Brazilië, Rusland, India en China) hun kapitaal overschotten aanwenden de crisis van iedereen wordt. En dus van niemand. De Europese elite heeft dan het politieke vege lijf gered, zónder dat het electorale doodsvonnis getekend hoeft te worden.

Immers, de wereldwijde vervlechting van de mondiale schuldenberg betekent, dat de Europese regeringsleiders niet langer alléén verantwoordelijk gehouden kunnen worden voor hun gigantische beoordelingsfouten en verkeerde aanpak. Het zou zelfs zomaar kunnen dat daarmee het overduidelijke falen van een Europese muntunie uit het directe zicht verdwijnt en de illusie in stand kan worden gehouden dat één Europa tot de reële mogelijkheden behoort. Een dure misvatting.

Die Verenigde Staten van Europa móeten er komen volgens de eurocraten in Brussel. Wie kennis neemt van het EMS Verdrag, dat op 11 juli van dit jaar werd opgesteld, en dat eind volgende maand, als vrijwel de gehele burgerij op Kerstreces is, in de respectievelijke parlementen van de eurozone goedgekeurd moet worden, krijgt een kijkje in de anti-democratische keuken van Brussel. En mind you, dit verdrag wordt al van kracht op 1 juli 2013. De nationale financiële soevereiniteit van de lidstaten bestaat dan niet eens meer op papier, maar is weggegeven aan Brusselse eurocraten, die zelf, zowel zakelijk als privé volledig buiten schot blijven. Een samenvatting van de belangrijkste punten uit dit Verdrag treft u hierna aan.

Eerst een korte historische terugblik.

In zijn verklaring van 28 november 2010 heeft de Eurogroep gesteld dat in de voorwaarden van alle nieuwe overheidsobligaties van de eurozone vanaf juli 2013 gestandaardiseerde en identieke collectieve actie clausules („CAC’s”) worden opgenomen, zodat de marktliquiditeit gevrijwaard blijft.

De Europese Raad is daarna, op 17 december 2010, overeengekomen dat de lidstaten van de eurozone een permanent stabiliteitsmechanisme moeten instellen. Dit Europees Stabiliteitsmechanisme zal de taken overnemen die momenteel door de Europese Faciliteit voor financiële stabiliteit („EFSF”) en het Europees financieel stabilisatiemechanisme („EFSM”) worden vervuld bij het verstrekken, indien nodig, van financiële bijstand aan lidstaten van de eurozone ná juni 2013. Vervolgens heeft op 25 maart 2011 de Europese Raad besloten tot wijziging van artikel 136 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie met betrekking tot een stabiliteitsmechanisme voor de lidstaten die de euro als munt hebben vastgesteld waarbij aan artikel 136 het volgende lid wordt toegevoegd: „De lidstaten die de euro als munt hebben kunnen een stabiliteitsmechanisme instellen dat geactiveerd wordt, indien dat onontbeerlijk is om de stabiliteit van de eurozone in haar geheel te waarborgen. De verlening van financiële steun, indien vereist, uit hoofde van het mechanisme zal aan stringente voorwaarden gebonden zijn”.

Op 20 juni 2011 hebben de vertegenwoordigers van de regeringen van de lidstaten van de Europese Unie de Verdragsluitende partijen gemachtigd de Europese Commissie en de Europese Centrale Bank („ECB”) te verzoeken de in dit Verdrag vastgestelde taken te vervullen.

Bepaald is, dat alle lidstaten van de eurozone verplicht ESM-leden worden. Wanneer een lidstaat van de Europese Unie toetreedt tot de eurozone, dient hij een ESM-lid te worden, met alle rechten en verplichtingen welke met die van de Verdragsluitende partijen overeenstemmen.

Ook dient het ESM bij het verstrekken van financiële bijstand zeer nauw met het Internationaal Monetair Fonds samen te werken. Onder alle omstandigheden zal naar actieve deelname van het IMF worden gestreefd, zowel op technisch als op financieel niveau.

Eventuele geschillen tussen de Verdragsluitende partijen onderling of tussen de Verdragsluitende partijen en het ESM in verband met de uitlegging en de toepassing van dit Verdrag, dienen overeenkomstig artikel 273 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie („VWEU”) aan de rechtsmacht van het Hof van Justitie van de Europese Unie te worden onderworpen. (Hier de tekst van dat bewuste artikel: 'Het Hof van Justitie is bevoegd uitspraak te doen in elk geschil tussen lidstaten dat met de materie van de Verdragen verband houdt, indien dit geschil hem krachtens een compromis wordt voorgelegd').

Het doel van het ESM is het vrijmaken van middelen en het verstrekken van financiële bijstand, onder stringente voorwaarden voor het economische beleid, ten gunste van ESM-leden die te maken hebben met of worden bedreigd door ernstige financieringsproblemen, indien zulks onontbeerlijk is om de financiële stabiliteit van de eurozone in haar geheel te waarborgen. Daartoe wordt het ESM gemachtigd middelen te verwerven door financiële instrumenten uit te geven, dan wel door financiële of andere overeenkomsten of regelingen aan te gaan met ESM-leden, financiële instellingen of andere derden. Dit betekent, dat indien een land niet aan haar verplichting kan voldoen, andere landen die verplichting dienen over te nemen. Het stemrecht van het in 'default' verkerende land vervalt dan.

Nederland dient zich hierbij te committeren voor minimaal € 40 miljard, overeenkomstig haar pro rate parte huidige aandeel van 5,7% . Oproepen tot bijstorting verplicht de deelnemende landen tot storting binnen 7 kalenderdagen. Dit is werkelijk ongebruikelijk snel. Let wel: Het ESM opereert volledig zelfstandig en haar bevoegdheden overstijgen de nationale parlementen.

Tegelijkertijd geniet het ESM zowel als rechtspersoon als voor haar bestuur volledige immuniteit. Dit reikt zelfs zover dat ook de documenten van het ESM binnen die 'onschendbaarheid' vallen en dus nooit gebruikt kunnen worden als 'bewijs' in de rechtszaal. Zie art 27, lid 3 t/m 6 en art 30, lid 1.

Ook vereist besluitvorming geen unanimiteit meer. Voldoende is een lichte vorm van gekwalificeerde meerderheid. Ik citeer:'Voor alle besluiten moet een quorum aanwezig zijn van tweederde van de stemgerechtigde leden die ten minste tweederde van de stemrechten vertegenwoordigen'. Hierbij is 80% van de uitgebrachte stemmen vereist (art 4, lid 4).

Conclusie: nationale financiële soevereiniteit vertrekt richting Brussel, schulden van lidstaten worden volledig met elkaar verweven, bijdragen van in gebreke blijvende landen worden overgenomen door de rest, uittreding is niet mogelijk en ter verantwoording roepen bij gebleken wanbeleid al helemaal niet. Kortom, Brussel dicteert voortaan wat er met ons geld gebeurt. Het ergste valt te vrezen voor onze pensioenreserves, die met € 800 miljard tot de hoogste in Europa behoren.

Valt er nog te ontsnappen aan dit wurgcontract ? Ja, maar dan moet ons Parlement dit rond de Kerst wel 'afschieten' en naar de prullenbak verwijzen. Het is te hopen, dat er voldoende financiële kennis aanwezig is bij onze parlementariërs om te begrijpen wat hier speelt, en dat we dit natuurlijk nooit mogen laten passeren.

Bronnen:

1. Verdrag tot oprichting van de Europese Economische Gemeenschap: https://zoek.officielebekendmakingen.nl/trb-1957-91.pdf

2. Verdrag tot instelling van het Europees Stabiliteitsmechanisme (ESM): https://zoek.officielebekendmakingen.nl/trb-2011-157.html

3. GECONSOLIDEERDE VERSIE VAN HET VERDRAG BETREFFENDE DE WERKING VAN DE EUROPESE UNIE: http://eur-lex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=OJ:C:2008:115:0047:0199:nl:PDF