Bevindt de tot dusver vermiste warmte zich in de diepe oceanen?

De zoveelste verklaring van de opwarmings'pauze'. De AGW'ers geven niet op.

Héél lang geleden vestigde ik in 'Goede morgen Nederland', aandacht op de verwachting van verschillende astrofysici dat we een afkoeling in plaats van opwarming tegemoet zouden gaan.

Het hoofd van de wetenschapsredactie van de Volkskrant, Martijn van Calmthout, alsmede oud–journalist en op dat moment een van de belangrijkste klimaatspindoctors van de regering, Ab Pilgram, spraken er schande van. Mij diende de toegang tot de media te worden ontzegd, vonden zij. Mede naar aanleiding daarvan schreef ik een stukje, getiteld: 'Klimaatjournalistiek: Komt het ooit nog goed met Martijn van Calmthout (Volkskrant)?'

Tot mijn grote blijdschap constateer ik dat het in ieder geval de goede kant met hem opgaat. In zijn nieuwste artikel maakt hij melding van een nieuwe studie van Xianyao Chen en Ka-Kit Tung, gepubliceerd in Science, waarin de verwachting wordt uitgesproken dat de huidige stagnatie in de opwarming waarschijnlijk 20 tot 35 jaar zal duren. Dit zou verband houden met oscillaties in de oceaanstromingen. Maar daarna .... Ja hoor, dan zou de opwarming weer terugkomen.

De gedachte is niet nieuw. In 2008 kwamen Keenlyside, Latif et al reeds met een soortgelijke hypothese. Deze vond echter weinig weerklank. De aanhangers van de menselijke broeikashypothese (AGW = 'Anthropogenic Global Warming') geloofden er niet in.

Maar dat is nu anders omdat zij eindelijk moesten toegeven dat de opwarmings'pauze', ook wel 'hiatus' genoemd, wel heel erg lang duurde en door (bijna) geen enkel model was voorspeld (beter: geprojecteerd).

Onder de titel, 'De opwarming van de aarde hapert ... voor even', schreef Martijn van Calmthout:

Wie denkt dat de opwarming van de aarde zijn langste tijd gehad heeft, juicht te vroeg. In een studie vandaag in Science concluderen onderzoekers dat de huidige stagnatie in de opwarming waarschijnlijk 20 tot 35 jaar zal duren. Op termijn zet zeker een nieuwe opwarming in [Noot HL: Wat weet Martijn zo zeker dat anderen niet weten?], als gevolg van de menselijke uitstoot van broeikasgassen.

In het Amerikaanse wetenschapsblad zeggen de Chinese oceanograaf Xianyao Chen en Ka-Kit Tung van de universiteit van Washington de oorzaak te hebben gevonden van de ogenschijnlijk haperende opwarming. Die ontstaat, zeggen ze, doordat de oceanen afwisselend veel en of juist wat minder warmte in de diepzee kunnen opslaan door natuurlijke schommelingen in de oceaancirculatie.

Daardoor wordt periodiek meer en minder van de extra warmte opgenomen die planeet aarde onvermijdelijk vasthoudt door de stijgende concentraties broeikasgassen. De gemiddelde temperatuur loopt om die reden sinds 1998 nauwelijks nog op, terwijl de broeikasgassen wel gestaag toegenomen zijn. Daarvoor werd het juist extra snel warmer. ...

De huidige stagnatie in de opwarming ontstaat doordat het oceaansysteem relatief veel warmte kwijt kan in de diepzee. Die situatie is rond 2000 ingetreden, aldus Chen en Tang. Daarvoor bereikte bijna een kwart eeuw juist minder warm water de diepzee, wat de relatief snelle opwarming in de jaren tachtig en negentig verklaart.

In de jaren vijftig is ook een koele periode herkenbaar, die precies samenvalt met veel warmteafvoer naar de diepzee. Media speculeerden in die jaren zelfs even over een nieuwe ijstijd.

In hun studie baseren de onderzoekers zich voor het eerst op meetgegevens van de vloot Argo-boeien die wereldwijd autonoom op volle zee gegevens verzamelen over zoutgehalte en temperatuur tot diepten van 1,5 kilometer. Dat systeem is sinds de jaren negentig opgebouwd en sinds 2005 werelddekkend. ...

Aldus Martijn van Calmthout.

Lees verder hier.

Bob Tisdale twijfelt aan de these van Chen and Tung. Hij schrijft onder meer:

'Chen and Tung (2014) are arguing against El Niño and La Niña as the primary cause and saying the variations in sequestration are occurring in the Atlantic and Southern Oceans the result, primarily, of Atlantic meridional overturning circulation, with which the Atlantic Multidecadal Oscillation (AMO) is associated. The last little tidbit of value is the time periods of similar past cooling periods, 20 to 35 years, and that’s important because the current hiatus has not lasted that long yet.

Unfortunately, the Southern Ocean is one of the key regions in Chen and Tung (2014). There is so little long–term subsurface temperature and salinity data that far south that any reanalysis of the Southern Ocean before the ARGO floats were deployed (around 2003) has to be viewed as fantasy.

Lees verder hier.

Voor meer kritiek op Chen en Tung lees de commentaren hier op de website van Bishop Hill.

Het is duidelijk dat de benadering van Chen and Tung niet overeenkomt met de opvattingen van degenen die een dominante rol aan de zon toekennen in het aardse klimaat. Maar bij het klimaatestablishment is de zon taboe.

Hoe het ook zij, er valt nog veel te ontdekken. Het bevestigt maar weer eens: 'The science is not settled!'

Voor mijn eerdere DDS–bijdragen zie hier.