Als we zo doorgaan wonen onze kinderen in een heel vervelend land: Jodenhaat, messen, salafisme, tribale samenleving…

Op mijn DDS-arikel van 24 februari jl. zijn nogal wat reacties gekomen. Veel dank daarvoor. Er kwam ook kritiek op het volgende fragment: “als je mensen samenbrengt en je wilt ze in vrede laten leven, dan moet je ze samen een spel laten spelen met regels die goed werken. Je kunt hen niet hun eigen spel laten spelen met allerlei verschillende regels. Dat werkt niet. Als dat wel zou werken, dan zou de wereld niet een plaats zijn vol van oorlog en conflicten! Wat is er voor nodig om ons te verenigen? Je kunt geen mensen importeren die de spelregels niet kunnen of niet willen spelen. Dat is de bron van de ellende waar we nu mee te maken hebben.” Waarom klopt dit niet? Hebt u ooit wel eens een spel gespeeld met spelers die allemaal een ander spel willen spelen? Lukt niet, nietwaar. Ook een land kan niet zonder algemeen aanvaarde spelregels. Door het immigratiebeleid is ons land in ernstige structurele problemen gekomen. Alle berichten van politie tot officiële instanties wijzen daarop. Daar moeten we de ogen niet voor sluiten. Dat hebben we veel te lang wel gedaan. Vervelend maar wel waar.

Mijn tijd zal het wel duren, maar als we zo doorgaan op de ingeslagen weg dan komt u en uw kinderen in een heel vervelend land te wonen. Dat wilt u niet, is 't wel? Jodenhaat, drugs, liquidaties, vrouwen beledigen, moord, roofovervallen, messen, plofkraken, salafisme, tribale samenleving.

“Maar wat is je oplossing voor de vluchtelingen?” Ik begrijp en waardeer de menslievendheid. Vluchtelingen moeten beslist geholpen worden, maar niet hier. Enorme kosten die drukken op onze verzorgingsstaat. We hebben rijp en groen, inclusief jihadisten, geïmporteerd. Lees eens "Ik was een van hen" van Maarten Zeegers. Hebt u het salafismedebat gevolgd met imam Salam in de hoofdrol? Salafisme neemt snel toe. Blij mee?

Er is nogal wat hypocrisie qua solidariteit voor vluchtelingen, die veelal als sneeuw voor de zon verdwijnt als het eigenbelang erdoor wordt aangetast. Men valt door de mand met het ‘not in my backyard’ als het om opnemen van vluchtelingen gaat. Daar maken we sterke staaltjes van mee. Als een AZC in de eigen buurt dreigt te komen wordt het betreffende pand snel opgekocht. Media spelen een belangrijke rol. Men krijgt rechtstreeks via de tv en social media de ellende van heinde en ver op het bord, waardoor gevoelens van empathie en schuldgevoelens, “wij hebben het zo goed en zij zo slecht”, als het ware worden opgedrongen. En trouwens: Timmermans en Schäuble geven geen bal om vluchtelingen. Ze noemen het woord niet eens. Het gaat hen om ‘diversity’.

Links is kampioen wegkijken. Ik heb onderzocht of – en in welke mate er onbehagen gevoeld wordt over het immigratiebeleid en onze tribale samenleving. Om inzicht te krijgen in de gedachtewereld en gevoelens heb ik gesproken met “het establishment”, serviceclubs, schrijvende pers, collegae in de institutionele wereld, functionarissen in het midden- en grootbedrijf en wetenschappers. Ik heb tevens gesproken met wat u noemt ‘de gewone man’, allochtonen en met diverse Rotaryclubs. Ik heb er verslag van gedaan in mijn boek “Onbehagen bij de elite”. Hete hangijzers, samenhangend met de sociale cohesie van het land, komen aan bod. Na alle gesprekken meen ik te kunnen constateren dat er inderdaad een bescheiden onvrede gevoeld wordt, maar het kent geen richting. Ik heb amper ‘sense of urgency’ ontmoet, of het nu klimaatopwarming, globalisering, EU, islam of de cohesie van de samenleving betreft.

Tot mijn verbazing kreeg ik geregeld te horen “je bent te pessimistisch”, “we hebben de plicht om optimistisch te zijn” en “ik ken uitsluitend uitdagingen”. Hoe kunt u dit zeggen, terwijl het verhaal zo complex en gelaagd is? Enig bewustzijn over evidente bedreigingen lijkt me toch wel op z’n plaats voor weldenkende mensen. Nu lijkt zo veel langs u heen te gaan. Ik hoorde u zeggen “er is weinig aan de hand” en ik hoorde u soms denken: “ik wil niet uit deze mooie droom gewekt worden. Ik heb een tweede huis en een nieuwe SUV gekocht. Ik ben actief op de arbeidsmarkt, ik concentreer me op mijn loopbaan, geld verdienen, gezin,huis, reizen, sport en spel.” Pensionado’s zijn vooral bezig met clubjes, kleinkinderen, vrinden, gezond blijven, golfen en ‘het zal mijn tijd wel duren’. U bent druk met de ‘nitty gritty’ van alle dag. Ik meen dat u doorgaans vriendelijk, hardwerkend, relatief rijk, tolerant, hulpvaardig, empathisch en kosmopolitisch bent. Zoals wij allen leeft u in de eigen bubbel, samen met ‘ons soort mensen’. Er is slechts een bescheiden betrokkenheid bij het besproken ‘onbehagen’, veelal vanuit een conformistisch, politiek correct denkpatroon. Ik neem bij u zelfingenomenheid waar, “ik ga geweldig”. Ik proef bij u ook berusting, ‘we kunnen er toch niets aan doen’.

Enfin, u hebt natuurlijk wel gelijk dat ik somber en pessimistisch ben. Maar dit komt vooral door de gesprekken met u. Schrijver Cees Buddingh zei: “denk pessimistisch, handel optimistisch”. Vandaar dit epistel. Ik heb gemerkt dat u niet begrijpt in welke situatie we verkeren. Enigszins opbeurend is dat de ‘gewone man’ en ook allochtonen dit beter begrijpen. Zij kennen het onbehagen dat u ontbeert. Ja inderdaad, u zou eens met hem en haar moeten praten. Neem eens die moeite! U verkeert in dromenland. Kent u dat liedje van de Eurithmics, ‘Sweet dreams… some of them want to abuse you’?

Eindelijk begint de politiek in te zien dat een ander beleid ten aanzien van immigratie nodig is. Wel wat laat. De kloof tussen links (mensen die menen dat ze moreel hoogstaand en superieur zijn) en rechts (mensen die het land niet verder willen laten verloederen) lijkt helaas onoverbrugbaar.