Aanvullende informatie van Pachauri voor beleidsmakers

Geachte beleidsmaker,

IPCC werd in 1988 in het leven geroepen met het aandachtsveld 'man–made global warming'. Sindsdien hebben we u bestookt met lijvige 'assessment reports'. Omdat wij er van uitgaan dat u die dikke, onverteerbare wetenschappelijke rapporten toch niet leest, maken wij – speciaal voor u – iedere keer een 'Summary for Policymakers' (SPM). Qua toonzetting kiezen we daarbij het liefst voor ronkende teksten die bedoeld zijn om u de stuipen op het lijf te jagen. Om onze onheilsboodschap extra kracht bij te zetten, claimen wij dat behoorlijk zeker zijn over onze bevindingen. Ook laten wij niet na regelmatig te wijzen op de overweldigende consensus binnen de wetenschappelijke wereld. Met enige trots constateer ik dat we, ook met onze meest recente SPM, aardig in onze opzet zijn geslaagd. Toch ben ik van mening dat de laatste SPM – 40 pagina's – nog aan de lijvige kant is. Daarom hier, speciaal voor u als beleidsmaker, een puntsgewijze korte versie:

- Het grote verschil met ons vorige rapport (AR4, 2007) is dat we nu erkennen dat het klimaat al ruim 15 jaar niet of nauwelijks opwarmt. Die conclusie tekende zich in 2007 ook al af, maar toen besloten we dat te negeren;
- De opwarming in de afgelopen 15 jaar bedraagt slechts 0,05 graad C per decennium, aanzienlijk minder snel dan gedurende 1975–2000 (en 1910–1945);
- De klimaatmodellen zijn niet in staat de huidige 'hiatus' te simuleren: 111 van de 114 (=97%) modelruns geven een te hoge opwarming;
- Evenmin zijn de modellen in staat de snelle opwarming 1910– - 1945 goed na te bootsen. Daarom hebben we besloten die periode maar te vergeten en het accent te leggen op de opwarming ná medio vorige eeuw;
- We weten, na 25 jaar onderzoek, nog steeds onvoldoende over de klimaatgevoeligheid voor CO2. Sterker nog: t.o.v. AR4 (2007) is het inzicht alleen maar vertroebeld;
- Ondanks het feit dat de klimaatmodellen grote tekortkomingen vertonen, gebruiken we ze toch maar voor projecties voor rest van de 21e eeuw;
- Voor de 'hiatus' hebben we nog steeds geen sluitende verklaring. Er zijn aanwijzingen dat de warmte zich ophoopt in de (diepe) oceaan. Maar ja, eigenlijk zijn we pas in 2004 serieus gaan meten in de oceaan, dus het blijft gissen;
- Of al die warmte ooit nog een keer naar de oppervlakte komt en het klimaat opwarmt, weten we evenmin;
- We constateren weliswaar dat de zeespiegel vanaf 1993 sneller stijgt dan het gemiddelde over de gehele vorige eeuw, maar eigenlijk slaat die conclusie nergens op. Want gedurende de eerste helft van de vorige eeuw steeg de zeespiegel – als gevolg van natuurlijke variabiliteit –even snel. We hadden eigenlijk moeten zeggen dat – t.o.v. medio vorige eeuw –er geen versnelde zeespiegelstijging heeft plaatsgevonden.

De klimaatwetenschappers die verantwoordelijk zijn voor het WG1-rapport ('The Physical Science Basis') hebben – volkomen terecht – uitgebreid gewezen op de vele 'key uncertainties' welke er nog bestaan in de kennis over het klimaatsysteem. Wij hebben echter gemeend om daar in de SPM geen woorden aan vuil te maken, dat is alleen maar verwarrend voor u als beleidsmaker.

De gevolgen van klimaatverandering zijn desastreus, schrijven we. Droogte, overstroming, bedreiging ecosysteem, waterschaarste, gewelddadige conflicten, voedselschaarste en ga zo maar door. Dat deze problemen primair door andere factoren worden veroorzaakt – explosieve bevolkingsgroei, verstedelijking, ontbossing, bodemdaling, overexploitatie van (grond)water, etc – vinden wij niet relevant. Want het IPCC beperkt zich tenslotte slechts tot 'climate change'.

Om het tij de keren, spraken we af de mondiale opwarming te beperken tot 2,0 graad C. Welnu, het goede nieuws is dat – mocht de huidige opwarmingstrend doorzetten – wij dat doel 'met twee vingers in de neus' behalen ...

Was getekend,
Rajendra Pachauri, Chairman IPCC

Aldus Bert Amesz, auteur van 'Aan de knoppen van het klimaat'.

Het betreft hier dus een geval van het achterhouden van cruciale informatie. Als het om een emissieprospectus zou zijn gegaan, zouden de verantwoordelijken allang achter de tralies zijn verdwenen.

Marcel Crok, auteur van 'De staat van het klimaat', wees er op dat het IPCC is uitgegaan van véél te hoge waarden voor de klimaatgevoeligheid:

Hij concludeert:

Aldus Marcel Crok.

Lees verder hier.

Kortom, alle paniekverhalen van het IPCC zijn gebaseerd op klimaatmodellen die niet eens het verleden kunnen voorspellen – ze zijn niet gevalideerd – laat staan de toekomst. De wetenschappelijke basis van het klimaatbeleid deugt derhalve niet. Het klimaatbeleid is een slag in de lucht.

Op de afbeelding hieronder worden de temperatuurprojecties van een groot aantal klimaatmodellen vergeleken met de werkelijk gemeten waarden. Hieruit blijkt dat de modellen tot dusver niet in staat zijn om de werkelijke klimaatontwikkelingen te voorspellen (beter: projecteren). Elke uitspraak van het IPCC over de toekomstige ontwikkeling van het klimaat berust dus op drijfzand.

Voor een uitstekende Duitse kritiek op het synthese-rapport van het IPCC zie hier.

Voor mijn eerdere DDS-–bijdragen zie hier.