Aangenaam verdrinken

Beter dan zuur leven.

Het Kerstreces is voorbij. Wat een ellende. Want wat zijn die voorbije dagen rond de jaarwisseling een dankbaar onderwerp voor columns over het stijlvolle leven. We leven namelijk in een land waar serieuze media het ethische (?) dilemma van de nieuwjaarszoen bespreken. Ik moet vaak een beetje huilen door vrouwen en - ja, ja - mannen die daar moeilijk over doen. Het zijn klachten uit een cultuur die vergiftigd is met de gedachte dat alle lichamelijke omgang verkapt vrouwenmisbruik is. Achteraf heb ik makkelijk praten, dus dat doe ik dan ook maar: gewoon zoenen, drie keer, droog. En als u in een baldadige bui bent, kunt u uw partner ook iets in het oor fluisteren. Altijd lachen. 

Of wat dacht u van de eindeloze handleidingen om niet te vadsig te worden tijdens de kerstdagen en daarna? Pagina na pagina van pathetisch gezwets over hoe moeilijk het is om maat te houden. In eetgedrag, nota bene! Maat houden is inderdaad moeilijk, maar als het al een uitdaging is om niet de ene na de andere lekkernij in te brengen, moeten echte uitdagingen volledig onmogelijk zijn. Weer een stijlvolle doch eenvoudige tip die de rest van het jaar ook bruikbaar is, want afvallen is onwaarschijnlijk simpel: eet ten minste vier keer per dag een beetje, nooit na zes uur 's avonds en accepteer dat een beetje honger de redelijke prijs is voor een pak in maat 46. Als u echt ver wilt gaan - maar ik dat raad ik af - kunt u ook stoppen met drinken. Een belangrijke motivator is het bewustzijn dat afvallen voor de gezondheid zo weinig tastbaar is, afvallen om esthetische redenen levert echter zichtbaar én tastbaar resultaat.

Wat ik dus als oplossing propageer tegen deze onzinnige dilemma's is seksisme, estheticisme en mild alcoholisme. Woorden die in het weinig warmbloedige Noorden van Europa nauwelijks weerklank vinden en vooral op afkeuring kunnen rekenen. Hoe anders is dat in die film die ik vlak voor Kerst zag, die symfonie van stijl, dat drama van decadentie, La Grande Bellezza. Die prachtige film over een dronken orgie van schoonheid en seksisme in de prachtige puinhoop die Rome heet. Alles waar een ijskoude cultuur nee tegen zegt, wordt in de film verbeeld. Niet omdat het goed is, of bevredigend, maar omdat het leven van hoofdpersoon Jep Gambardella de logische consequentie is van vriendelijk cynische nihilisme. Wie het leven opgegeven heeft, kan maar beter op aangename wijze naar zijn eind hobbelen. Verdrinken in schoonheid, bijvoorbeeld.

Waarom leven de meeste Nederlanders niet zo; cynisme in overvloed. Misschien omdat we ons liever bezighouden met het toelaatbaar aantal nieuwjaarszoenen of een kamp tegen de kilo's. Nihilisme - hoe verfoeilijk ook - lijkt me dan toch echt de betere weg. Was het maar weer reces, dan konden we met zijn allen naar Rome.