9/11 en de negatie van beschaving en cultuur

Waarom ontkennen mensen het gevaar van het islamisme voor onze beschaving?

Gisteravond was een vrolijke haatbaard aan het woord op PowNews. Deze man kon een gulle lach niet onderdrukken toen het onderwerp '9/11' ter tafel kwam. Sterker nog, ik verdenk hem ervan dat hij een orgastisch genoegen beleefde toen hij de gemutileerde skyline van Manhattan zag op die bewuste septemberdag. Desalniettemin gaf hij aan te bidden voor de zielen van de moslimbroeders die 3000 ongelovigen hadden afgemaakt. De duizenden slachtoffers 'waren echt zijn zorg niet'.

Het korte en eigenlijk louter sensatiebeluste interview zette me aan het denken: deze man is een soldaat van het islamisme. Hij verklaart het Westen impliciet de oorlog, door zo expliciet zijn sympathie uit te spreken voor de vliegtuigkapers. En toch zijn er in het Westen nog steeds mensen die denken dat de verspreiders van de politieke islam het allemaal niet zo kwaad menen. Volgens deze mensen is onze beschaving niet in gevaar - en sommigen voegen daar vilein de retorische vraag aan toe in hoeverre onze beschaving het verdedigen waard is.

De bittere ironie van onze samenleving is dat de zogenaamde Mars der beschaving van enige maanden geleden werd gelopen door grofweg dezelfde mensen als zij die menen dat onze beschaving niet onder vuur ligt van islamitische zijde. De liefhebbers van dagmarsen voorzagen vele prullenbakken en abries van zwarte stickers met een wit kruis. Nee tegen de kunstbezuinigingen, nee tegen de kaalslag, ja tegen de beschaving, ja dus tegen subsidies. Deze kunstminnende mensen kunnen beschaving, paradoxaal genoeg, enkel denken als economische grootheid. Beschaving is nivellering die resulteert in een staatsruif.

De fundamentele fout die deze veelal linkse mensen maken is dat zij de categorie 'cultuur' niet kunnen denken. Dit zijn mensen van de school 'alle integratieproblemen zijn sociaal-economische problemen' en 'armoede veroorzaakt criminaliteit'. Culturele of beschavingsproblemen (in dit geval respectievelijk de cultuur uit het land van herkomst en onderklassecultuur) worden gereduceerd tot sociaal-economische termen. De lopers van de Mars der beschaving plakten in 2003 andere stickers. Toen stond er overal te lezen 'No oil for blood'; Bush zou vanwege de olie naar Irak gaan. (Totale onzin: de grootste Irakese olievelden zijn nog altijd in Iraakse handen en worden geëxploiteerd door Chinezen en Europeanen -  maar dat terzijde.) Bush ging echter naar Irak vanwege een veiligheidsprobleem én omdat hij geloofde dat hij democratie kon exporteren. Hij bedreef cultuurimperialistische beschavingspolitiek. Hoe goed of fout dat is, is de vraag, maar dat de meeste critici direct wezen op oliebelangen legt een fundamenteel gebrek in hun denkcategorieën bloot.

Zo kan het gebeuren dat Nederlanders moord en brand schreeuwen om kunstbezuinigingen en die onder de noemer 'beschaving' proberen tegen te houden, terwijl ze tegelijkertijd beweren dat islamitische terroristen het helemaal niet gemunt hebben op onze beschaving. Op het moment dat deze cultuurrelativisten geconfronteerd worden met een door en door cultureel gedefinieerde vijand, zoals de onomkoopbare islamitische terrorist, ontkennen of bagatelliseren ze zijn bestaan. Helaas lopen er van die mensen nog steeds veel rond, vaak in een protestmarst.