BNNVARA-gek Emma Wortelboer pronkt met salaris: "Gênant!"

In een interview met Het Parool stelt ze dat het tijd is voor meer transparantie over geld. Maar onder het mom van “eerlijkheid” etaleert Wortelboer vooral haar eigen morele blindheid en de privileges van de publieke omroep.

“Ik verdiende op mijn negentiende al meer dan mijn moeder die in de zorg werkt,” zegt Wortelboer. Maar in plaats van solidariteit met mensen die wél écht werk doen, klinkt er vooral een ongemakkelijke vorm van zelfgenoegzaamheid door.

Dat is makkelijk praten als je via belastinggeld een riant salaris krijgt voor wat zij zelf omschrijft als “goed betaald voor wat ik doe. Gênant soms zelfs.” Toch lijkt die gêne haar niet te beletten het bedrag triomfantelijk op tafel te gooien. In een tijd waarin veel Nederlanders worstelen met torenhoge lasten, hypotheekrente en inflatie, klinkt het op zijn zachtst gezegd misplaatst.

De uitspraak “laten we er niet zo f*cking moeilijk over doen” toont bovenal de gemakzuchtige houding waarmee Wortelboer haar eigen positie relativeert. Wat zij blijkbaar niet ziet – of weigert te erkennen – is dat haar comfortabele bestaan op kosten van de publieke omroep wordt gefinancierd, terwijl duizenden zorgmedewerkers, leraren en hulpverleners zich dag in dag uit kapot werken voor een fractie van dat bedrag.

Dat ze zich bewust is van die kloof blijkt wel uit haar herhaalde vergelijking met haar moeder. Maar daar blijft het ook bij. Geen pleidooi voor herverdeling, geen enkel teken van bescheidenheid. Alleen een oppervlakkig gebaar van openheid waarmee ze zichzelf profileert als de verlichte, progressieve presentatrice die zogenaamd ‘het systeem’ aan de kaak stelt, terwijl ze er volop van profiteert.

Het is typerend voor een generatie publieke figuren die morele deugden prediken, maar ondertussen geen afstand doen van hun luxe. Emma Wortelboer wil “minder krampachtig omgaan met salarissen”, maar doet vooral krampachtig haar best om in de spotlights te blijven.