Economisch drama: Dalende rente, paniek bij pensioenfondsen!

Terwijl de pensioenfondsen er op papier 'prima' voorstaan, zit de schrik er goed in. De beleidsdekkingsgraden van grote fondsen, hoewel boven de veilige grens van 110%, worden bedreigd door de glijdende rente. Het pensioenfonds voor de bouw, met een dekkingsgraad van bijna 125%, lijkt weliswaar veilig, maar schijn bedriegt. De realiteit? Een fragiel financieel systeem, teer balancerend op de rand van de afgrond.

Corine Reedijk van Aon en Edward Krijgsman van Mercer luiden de noodklok in de Telegraaf. De fondsen bouwen 'bescherming' in tegen renteschommelingen. Maar wat betekent dit in de praktijk? Meer risicomijdend gedrag, minder kansen op rendement. Waarom? Omdat onze pensioenfondsen, gevangen in het web van regelgeving en economische onzekerheid, moeten dansen naar de pijpen van de fluctuerende rente. Marike Knoef, hoogleraar Economie, benadrukt de noodzaak van een hoge dekkingsgraad voor compensatie van toekomstige generaties. Maar de vraag die blijft hangen is: hoe hoog moet die dekkingsgraad zijn om daadwerkelijk iets te kunnen 'uitdelen'?

Dit is de realiteit van ons pensioensysteem: gegijzeld door de dalende rente, geplaagd door onzekerheid, en dansend op de vulkaan van economische instabiliteit. Terwijl de fondsen krampachtig hun buffers proberen te beschermen, blijven de echte vragen onbeantwoord. Hoe lang kunnen we nog rekenen op een stabiel pensioen in een wereld van financiële roulette?

Het is tijd voor een serieuze heroverweging van ons pensioenstelsel. Een systeem dat zo afhankelijk is van de grillen van de rentestand, is als een huis gebouwd op drijfzand. Pensioenfondsen, overheid, het is tijd om wakker te worden en actie te ondernemen. Voordat het te laat is.