Exclusief! DDS Zomerinterview met Sietske Bergsma: 'We zijn getuige van een macht die bereid is alles op te offeren'

Vijf jaar is bijna een hele generatie verder als je bedenkt wat er in de afgelopen drie jaar al is veranderd. Je moet er niet aan denken dat het destructieve beleid in hetzelfde tempo doorzet. Zonder een onverwachte, verassende wending, en als je de recente ontwikkelingen doortrekt naar de meest logische conclusie, dan is een totale controlestaat tegen die tijd niet ondenkbaar. Dan heet het hier natuurlijk nog steeds een democratie, en dan zijn we nog steeds een gelukkig volkje, volgens de enquêtes van het Algemeen Dagblad en de Linda, maar dan zullen realiteit en fictie niet meer te onderscheiden zijn voor de massa. In dat licht zie ik de toekomst over vijf jaar voor het westen.

De neiging is groot om dat een voorspelling te noemen, maar in feite is het gewoon een gevolg van een macht die ongecontroleerd zijn gang kan gaan en alle macht naar zich toetrekt. Dus zonder een interventie vanuit de mensen, zonder een verandering van geest, zullen de huidige leiders hun spel wel moeten uitspelen, want die ‘One World’, waarin mensen definitief hun individualiteit zullen overhevelen aan de staat, zal nooit vrijwillig tot stand komen. Daarom voelt alles nu ook zo overweldigend. Omdat we getuige zijn van een macht die zichzelf niet meer in bedwang heeft en bereid is alles op te offeren om de macht te behouden. Onze welvaart, economie, onze jeugd, onze natuur en onze toekomst. Zo eenvoudig is het eigenlijk wel.

Dat het individu in de massa zich zou overgeven is overigens al een voorspelling die psychiater Carl Jung honderd jaar geleden al deed. Althans, hij voorzag dat wanneer de mens niet langer in staat is zichzelf te kennen, en zijn individualiteit en moraal te bewaken, dat hij slechts een functie van de staat wordt. Dat de Staat in de plaats daarvan, of in die wisselwerking, de persoonskenmerken als het ware overneemt. En dat is precies wat we sinds een aantal jaren duidelijk zien. De Staat als ‘persoon’, die zich kwetsbaar voelt tegenover ‘wappies' en ‘ondermijnd' wordt door de kritiek. Die respect wil en gehoorzaamheid. De Staat is een kind en ouder tegelijk. Zoals ook de burger een gevangene en cipier tegelijk is. Zelfbestraffend en onwaardig.

De mens in de massa is niet meer in staat zichzelf iets te leren, zichzelf op te voeden, maar kan ook het kind in zichzelf niet erkennen, dat zorg en aandacht nodig heeft. Een liefhebbende maar ook strenge God ontbreekt. Dat heeft mensen volkomen vervreemd en op het spoor van vernietiging, nihilisme en zelfbedrog gezet. Een hele gevaarlijke ontwikkeling, die op dit moment in volle gang is, misschien wel in de laatste fase zit. Ik ben dan ook voorbij het idee dat de oplossing uit de politiek moet komen, of uit een opstand. Hoewel die twee dingen zouden helpen, is het ontwikkelen van psychische defensiemechanismen tegenover dit zieke systeem een eerste voorwaarde om echte verandering te krijgen.

Over vijf jaar zullen veel wakkere Nederlanders het land verlaten hebben. Ik verwacht dat er nieuwe pioniers zullen komen die weinig tijd zullen besteden aan ‘wakker worden’, maar gelijk hun handen uit de mouwen gaan steken. Je ziet nu al dat grote ondernemers openlijk hun vertrek aankondigen, zoals onlangs maritiem concern Boskalis uit Papendrecht. De topman laat het nog even afhangen van of Frans Timmermans als premier voet aan de grond krijgt in Nederland, stond er in de Telegraaf. In Duitsland heeft al bijna de helft van de industriebedrijven de koffers gepakt. Dat zijn schokkende cijfers. De nieuwe lichting politieke puppets, die voor de volgende verkiezingen in november klaar staat, zal de druppel zijn voor velen. Het schip zinkt en als je het water zelf ook gaat voelen dan zit er voor een Nederlander maar een ding op.

Het geduld van Nederlanders kun je lange tijd op de proef stellen, blijkt maar weer uit de laatste jaren maar als het op is, dan veranderen ze in die koppige, vastbesloten en ondernemende alleskunners. Eigenschappen die je veel eerder had willen zien, bijvoorbeeld in 2020 toen bedrijven braaf meededen met maatregelen en het narratief om de boel op slot te gooien. Maar dan zie je dus hoe die destructieve, maar innige relatie met de overheid roet in het eten gooit. Voor de boeren vrees ik dat het al te laat is. Ook die zullen hun heil elders moeten gaan zoeken. Als ze slim zijn spelen ze alvast in op de enorme vraag die er over vijf jaar zal zijn naar hun kennis en hun producten. Dit klinkt misschien allemaal erg pessimistisch, maar ik zie de oplossing eerlijk gezegd meer in het eerst doorstaan van een nare tijd. We hebben blijkbaar een belangrijke les te leren als mensen. Dit waait niet over, en misschien is dat maar goed ook.

Volgens mij heb ik dit jaar voor het eerst een favoriete vakantie gehad. Zwitserland met schitterend weer, en twee kinderen met zwemdiploma’s. Dat laatste betekent dat boeken niet ongelezen de koffer in hoeven en dat iedereen aan zijn trekken komt. We gaan niet vaak weg, maar de behoefte is wel gegroeid om Nederland om de zoveel tijd even achter je te laten. Er is zoveel moois te ontdekken nog in de landen om ons heen.

Ik ben niet zo snel erg onder de indruk van gebeurtenissen van buitenaf. Het is vreselijk dat er zoveel ellende is in de wereld, maar het is ook vreselijk om je daarover onmachtig te voelen. Ik associeer onder de indruk zijn meer met positieve dingen. Misschien was ik het meest onder de indruk de laatste pakweg vijf jaar van de connecties en banden die overheidskritische mensen wisten te leggen met elkaar in korte tijd, tijdens Corona, maar ook daarvoor al. De resonantie die er was tussen gelijkgestemden, allerlei verschillende mensen die aanvoelden dat ze er niet meer bij hoorden in de samenleving, en dat gevoel actief gingen verkennen. De warmte en steun die ook ik kreeg van volstrekt vreemden. En de vele samenwerkingen en vriendschappen die ik om me heen heb zien ontstaan.

Het belangrijkste in mijn leven is mijn gezin, dat is mijn absolute basis en thuis, mijn haven in een krankzinnige wereld. Daarna volgt al het andere. Met name de laatste tijd heb ik daar mijzelf aan toegevoegd, in de zin dat ik meer aan mijn gezondheid denk en werk. Ik heb de neiging nogal snel op te branden, omdat ik altijd alles snel, meteen en vooral zelfstandig wil kunnen. Dat stamt nog een beetje uit mijn jeugd denk ik, waarin ik veel op mijzelf was aangewezen door de vele verhuizingen.

Nu zorg ik er in de eerste plaats voor dat ik fysiek opgewassen ben tegen de gekte, want je moet je niet vergissen in hoe ontregelend en energievretend de propaganda in deze politieke werkelijkheid is, zelfs als je er niet zo bevattelijk voor bent. Ik besef nu beter dat ik me er daadwerkelijk tegen moet beschermen. Dus als dat betekent dat ik een dagje moet wandelen, het water op moet, of gewoon even helemaal offline, dan doe ik dat. De echte wereld hoeft zoveel meer te bieden dan het proberen bij te benen van een pathocratisch systeem dat elk werkelijk contact met ons verbroken heeft.

Of ik in een kartel of deep-state geloof levert altijd de meest grappige en felle discussies op met anderen. Wie of wat de kwade genius is achter alles, is nog steeds een beetje onuitgemaakt binnen de wakkere gemeenschap, heb ik het idee, hoeveel er al vooraf is besloten voor ons, en hoeveel van wat we zien spontaan gebeurt.

Ik heb regelmatig opgeworpen dat het allebei waar kan zijn: dat er zoiets als een plan is om de wereld te ordenen en te herscheppen naar het beeld van een select groepje invloedrijken (iets wat ze overigens gewoon voor onze ogen doen) én dat veel van wat er om ons heen gebeurt het gevolg is van voorspelbaar menselijk gedrag, van luiheid, domheid, hebberigheid, afgunst, kwaadaardigheid. In ieder geval zijn deze eigenschappen alom aanwezig bij een groot deel van de gevestigde klasse.

Het is overigens zo duidelijk als wat voor mij dat de zeventien duurzaamheidsdoelen van de Verenigde Naties een concreet doel voorstellen, uitgestippeld door entiteiten met concrete belangen, zowel financieel als pathologisch-ideaal. En dat die agenda met veel middelen, mankracht en instrumenten wordt uitgerold. Via universiteiten, media, NGO’s, inlichtingendiensten en de banken. Een veelkoppig monster heb ik het ook wel genoemd. Maar dat monster, zoals ook geldt voor de duivel, heeft niets aan zijn slechtheid en plannetjes zonder instemming en medewerking van de mensen.

En misschien is het wel omdat iedereen zo mak en vaak overtuigd meedoet dat mensen niet in dat plan geloven. Dat maakt deze totalitaire tijdsgeest ook uniek ten opzichte van andere. De propagandisten zijn erin geslaagd mensen te laten geloven dat wat hun wordt aangedaan een normaal onderdeel van het leven is.

De herfst komt er nu aan en mijn ideale plek is dan ergens binnen met een haardvuurtje en een boek.

Ik lees zoveel verschillende genres en auteurs dat een top 3 echt een momentopname zou zijn, maar ik heb wel één absolute favoriet: het werk Mijn Strijd van de Noorse schrijver Karl Ove Knausgård. Toen mijn jongste zoon nog een baby was las ik zijn zesdelige reeks over zijn leven in een aantal maanden uit en ik was compleet gegrepen door zijn eerlijkheid en zijn gevoel voor detail. Dit was een schrijver zonder persona, zonder ego zelfs die zich mee liet voeren door zijn herinneringen en zich uit zijn gevoelens van onzekerheid en zijn schaamte wilde worstelen om daarna eindelijk een echte schrijver te worden.

Het mooie van dit verhaal is dat uiteraard deze strijd zijn enige echte succesvolle werk werd. Het inspireerde mij tot een zelfde soort eerlijkheid, omdat zeker in deze tijd, daarin het onderscheid met anderen te maken valt. We denken dat iedereen via sociale media en een vrije, open cultuur zichzelf bloot geeft, maar in feite hebben we in deze moderne tijd vooral meer gestandaardiseerde maskers gecreëerd. Origineel zijn is het moeilijkste wat er bestaat. Knausgård snapte dit, en pleegde een soort wanhoopsdaad: Hij gooide alles op straat. Ik vond zijn eerlijkheid subliem.

Ik leef daar enorm van op. Op nr. 2 staat het werk van CS Lewis, in het bijzonder de Screwtape letters, omdat ik elke schrijver die in de huid van het kwaad weet te kruipen zoals hij dat kan, enorm bewonder. Op nr. 3 alle non-fictie werken van de afgelopen jaren die me geholpen hebben deze tijd te doorgronden. Van Hannah Arendt, tot Nietzsche, Rene Girard en Mattias Desmet. Actuele literatuur is belangrijker dan ooit. Reden waarom ik vaart moet gaan maken met mijn eigen boek.

Het belangrijkste probleem in Nederland is dat we in de EU zitten. Dus uit de EU is de enige hoop om uit de greep van de globalisten te komen.

Mijn missie is om ongeschonden uit de strijd te komen, en daarin zoveel mogelijk mensen te stimuleren hetzelfde te doen, zonder dat we elkaar nadoen. Ik geloof niet in anderen veranderen, overhalen of overtuigen. Iedereen heeft zijn eigen weg te bewandelen. Ik geloof wel in blijven leren, fouten durven maken, blijven groeien en zo authentiek mogelijk blijven.

Ik hoor heel veel mensen om mij heen praten over oplossingen, en ze willen dat anderen ook oplossingen aandragen. Ik denk dat de oplossingen zullen volgen op het onmiddellijk beginnen met dagelijkse kleine veranderingen die de ruimte voor oplossingen vrijmaken. Het begint met een mindset, met gewoontes inbouwen, moed trainen, leren spreken, schrijven, dingen maken. Je talenten ontwikkelen alsof je leven er vanaf hangt. Met die talenten spelen.