Blijven werken na pensioen: Zegen of noodzaak in Nederland?

Laten we vooropstellen, het is prachtig dat onze oudere generatie niet alleen bereid is, maar zelfs wíl blijven werken na het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd. Toewijding, ervaring en levenswijsheid die al te vaak wordt onderschat en vaker nog niet wordt gewaardeerd, staan hierbij in de schijnwerpers.

Echter, bemerken we niet ook een wrange bijsmaak? Verbergt deze trend niet een pijnlijke realiteit? Namelijk die van ouderen die noodgedwongen blijven werken omdat ons overheidsysteem tekortschiet. Zij zitten in de val van een ondermaats pensioen dat hen dwingt tot langer werken uit pure noodzaak, niet uit passie. Heeft iemand nog oog voor deze groep mensen, of zijn we verblind door de "kansen" die dit schijnbaar biedt voor de krappe arbeidsmarkt?

Moeten we blij zijn met deze zogenaamde trend, of is het simpelweg een nieuw liedje in het refrein van politiek Den Haag, dat ouderen ziet als de snelle oplossing voor hun eigen gebrekkige arbeidsmarktbeleid? Terwijl werkgevers enthousiast worden gemaakt om gepensioneerd personeel aan te trekken, moeten we ons juist zorgen maken.

Het is de hoogste tijd om het probleem aan te pakken bij de wortel, in plaats van het te verdoezelen met oplossingen die slechts aan de oppervlakte krabben. Het is tijd om een serieus en rechtvaardig pensioenbeleid te creëren waarbij ouderen de keuze hebben om te werken uit vreugde en voldoening, in plaats van uit bittere financiële noodzaak. Is dat niet het minste wat we kunnen doen voor de generatie die dit land gemaakt heeft tot wat het is?