Verenigde Staten weigeren 'groene euthanasie' en starten nullificatie van het Klimaatakkoord van Parijs

De Amerikanen laten zich niet gek maken. Onder de Amerikaanse president Donald Trump trekken zij zich terug uit het Klimaatakkoord van Parijs (2015), dat uiteindelijk tot een verregaande belangenverstrengeling tussen bedrijfsleven en overheid leidt. Door uit het akkoord van Parijs te stappen komen de doelstellingen van het verdrag voor de Amerikanen te vervallen. In Nederland zijn deze doelstellingen verwerkt in de Klimaatwet.

Vandaag zijn de Verenigde Staten officieel het traject ingegaan om het door president Barack Obama geratificeerde akkoord te nullificeren. Hierbij geldt echter een risico voor de Verenigde Staten, namelijk dat het proces pas eindigt op de dag ná de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2020.

Donald Trump zal op dat moment zittend president zijn, maar als het Trump niet lukt om het Parijsakkoord te nullificeren en een democraat op die dag wint, dan hebben de Amerikanen pech en gaan ze alsnog voor de bijl. Immers zullen de winnaars van de verkiezingen in dat geval behoorlijk wat kabaal gaan maken. Zeker als het Klimaatakkoord tot onderwerp van de verkiezingsdebatten wordt gemaakt.

Gezien de uitwerking van het Parijsakkoord -als in het aanwakkeren van een belangenverstrengeling tussen overheid (subsidieverstrekker) en bedrijfsleven (ontvanger)-, zullen er tijdens de verkiezingen vrijwel zeker kandidaten te vinden zijn die pleiten vóór behoud van het akkoord. Of de Amerikanen het redden is dus nog afwachten. Ondanks dat de Amerikanen uit het verdrag stappen betekent deze stap niet dat de Amerikaanse overheid niets doet voor het milieu.

Zo stelt de minister van Buitenlandse Zaken, Michael Pompeo, het volgende over de Amerikaanse ambities aangaande het milieu:

De Amerikanen lieten al in 2017 bij monde van Trump weten uit het Parijsakkoord te stappen en hebben ondertussen de eerste documenten ingediend bij de Verenigde Naties te New York. Alle andere landen hebben het verdrag ook ondertekend, Noord-Korea incluis. Ook China heeft haar handtekening gezet, maar bouwt ondertussen tientallen kolencentrale's per jaar. De vraag in hoeverre het daarom gaat om een 'papieren akkoord' is eenvoudig te beantwoorden.

Slechts de allerdomste landen zullen daadwerkelijk de doelstellingen handhaven ten koste van hun eigen economie en (stikstof)crisis na crisis veroorzaken.